Beeld: Canva
Gezellig was het zeker, hun restaurant, maar geld opleveren… nou nee. En toen kwam corona. Nu alles achter hen ligt en ze allebei in loondienst zijn, kunnen Sanneke en haar man weer slapen. Spijt van hun avontuur hebben ze niet.
Sanneke (44, administratief medewerker) is getrouwd met Johnny (48, buschauffeur) en moeder van Jesper (11), Daan (9) en Fiene (8): “De aankoop van het restaurant in 2009 was een vrij impulsieve. Zo zijn Johnny en ik ook wel. Wij doen wat er op ons pad kwam en deze mogelijkheid bood zich ineens aan. Zonder enige ervaring zijn we er destijds ingestapt. We hadden zo in Ik vertrek gekund, maar dan in een horeca-versie. Wat er mis kon gaan, ging er mis. Van levensgevaarlijke keukenapparatuur tot slecht opgestelde contracten tot gewoon niet weten hoe je een reserveringssysteem moet opstarten.
Toch leerden we iedere dag weer bij en wisten we uiteindelijk best leuk te draaien. Een vetpot was het nooit. Om in de horeca echt goed rond te kunnen komen, moet je volume hebben. Wij hadden een klein restaurantje dat soms op een slechte avond maar vier, vijf gasten trok. Daar word je niet rijk van. We vonden het wel heel tof om te doen. Johnny en ik genoten van het contact met onze klanten en we hebben in de loop der jaren echt vrienden gemaakt. Het was af en toe meer een kroeg dan een restaurant. Regelmatig bleven we nog lang naborrelen – dat was voor Jesper geboren werd uiteraard.
Geld is altijd een ding geweest in ons gezin. Waar onze vrienden vakanties boekten of lekker gingen skiën, bleven wij eigenlijk altijd thuis. ‘Druk op de zaak’, zeiden we dan. De werkelijkheid was dat we gewoon geen cent te makken hadden. De auto waar we in reden stond op naam van het bedrijf. Negen van de tien keer was onze spaarrekening leeg. Ik kan me herinneren dat we privé een keer iets van € 1500 hadden gespaard. Ik voelde me toen zo rijk.
Dat heeft niet lang geduurd, want toen ging onze wasmachine kapot. We hadden best een tweedehands exemplaar kunnen kopen, maar Johnny moest en zou een kwaliteitswasmachine hebben. € 1800 kostte dat ding! Weg spaarrekening. We waren er allebei ook gewoon niet goed in. Geld moest rollen, vonden we. Ook het weinige geld dat er was.
We gingen dan wel niet op vakantie, we dronken wel de beste wijnen en leefden bourgondisch. Voor één dag voor € 60 aan boodschappen doen was geen uitzondering. Na de geboorte van Fiene kreeg ik steeds vaker stress om geld. Verantwoordelijk zijn voor drie kinderen is niet niks. Het zat me niet lekker dat ik inmiddels al tegen de veertig liep en nog steeds financieel niet stabiel was.
We huren sinds we samen zijn een woning van de ouders van Johnny. Voor een vriendenprijsje…. Meer dan € 600 hebben we er nooit voor betaald en dan wonen we dus in een zeer riante en mooie eengezinswoning. Johnny is enig kind en zijn ouders zaten er warmpjes bij. Dat big-spenden wat hij deed, heeft hij niet van een vreemde. Alles kabbelde bij ons een beetje voort en we leefden bij de dag. Ergens hadden we allebei wel het gevoel dat we dit niet eeuwig vol konden houden. Horeca is ook hard werken. Het begon ons meer en meer op te breken.
En toen kwam dus corona. De genadeklap. We kregen overheidssteun, maar daar moet je je ook niet dé oplossing bij voorstellen. De rek was eruit in ons bedrijf, maar ook bij onszelf. We hebben nog even wat halfslachtige pogingen gedaan de boel met een nieuwe kaart en een opfrisser van het interieur te redden, maar stiekem wisten we het al: Het is klaar. Toen we dat hardop naar elkaar hadden uitgesproken, kon ik alleen maar huilen. Niet van verdriet, maar van opluchting.
We hadden het restaurant voor een gunstige prijs gekocht, destijds. We wisten dat we het met niet al te veel verlies – na aftrek van onze schulden – zouden kunnen verkopen. Er bleef nog een goed te overzien restantbedrag over; zo’n € 31.000. Dat hebben we van Johnny’s vader geleend. We betalen dat met € 250 per maand terug en we staan er ook op dat te doen, ook al weten we dat het geld in de vorm van een erfenis gaat terugkomen. We willen daar niet eens over nadenken. We hopen dat mijn schoonouders honderd worden. Het is hún geld, niet dat van ons.
Johnny heeft een baan gevonden als buschauffeur. Dat leek hem altijd al leuk, een beetje kletsen met de reizigers en rijden op z’n enorm ding. Ik kon bij een zorginstelling aan de slag op de administratie. Voor het eerst in ons leven was er overzicht. We wisten wat er per maand binnenkwam en dat was meer dan we ooit binnenkregen in de tijd dat we ons restaurant hadden. Inclusief toeslagen en kinderbijslag zitten we nu op € 5300 per maand. Daar betalen we onze schuld dus van af en we sparen er ook van; gemiddeld zo’n € 500 per maand. We leven zuinig. Naar de horeca gaan we amper meer. Daar zit voor ons allebei toch een stukje pijn, denk ik. Het is goed zoals het nu is, maar ergens is er ook wel een droom aan diggelen gevallen.
We missen bij vlagen onze klanten, de gezelligheid en de reuring enorm, daar ben ik eerlijk in. De zaak was een beetje ons kindje en hoe fijn we het nu allebei in onze huidige jobs hebben, het is niet ‘van ons’. Vooral bij Johnny merk ik dat dat ondernemersbloed kruipt waar het niet gaan kan. Hij speelt met de gedachte een of twee dagen in de week te gaan cateren.
Er staat nu € 7200 op onze spaarrekening. Ik merk aan mezelf dat het een sport is geworden daar meer van te maken. De € 10.000 voelt als een magische grens. Niet alleen financieel zijn we eindelijk stabiel, ook mentaal. We slapen weer goed. Onze geldzorgen zijn voorbij. We houden veel meer tijd over om leuke dingen met de kinderen te doen.
‘Toen we met het restaurant stopten kon ik alleen maar huilen, van pure opluchting’
Afgelopen herfstvakantie zijn we een weekje met ze naar een vakantiepark hier in Nederland geweest en we hebben daarvan genoten. Deze zomer willen we voor het eerst met ze gaan vliegen. Ik ben een leukere moeder geworden door het besluit dat we hebben genomen. Het restaurant en de bijkomende verantwoordelijkheid zoog me leeg. Ik heb weer energie nu ik in loondienst ben en dat had ik me nooit kunnen indenken.
‘Voelt het als falen?’ vroeg een vriendin mijn ooit. Nee, zo voelt het niet. Het voelt als een avontuur dat we toch maar mooi hebben beleefd met elkaar. En wie weet pakken we onze horecadroom weer een keer op als de kinderen de deur uit zijn. Voor nu kiezen we voor zekerheid en dan maar een wat minder spannend leven. Weten dat er aan het einde van de maand gewoon nog geld op onze rekening staat, is voor mij van onschatbare waarde.”
Nadia: ‘Mijn ouders vinden dat we de kinderen te veel verwennen’. Lees hier het verhaal over Nadia’s bankrekening.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Lauren is dolblij met haar zwangerschap en droomt al maanden over de perfecte naam voor haar dochtertje: Lia. Maar tijdens een familiebezoek gooit haar stiefmoeder onverwacht roet in het eten met een emotioneel verzoek. Wat doe je als iemand anders jouw babynaam opeist?
Heb je naaste lief? Tuurlijk, maar begin vooral bij jezelf. Pas als je voldoende aandacht aan jezelf hebt besteed, heb je ruimte voor anderen, zo simpel is het.
Er zijn eindeloos veel opvoedstijlen. De één zweert bij duidelijke regels en structuur (denk: streng maar rechtvaardig), de ander houdt het liever zacht en empathisch (categorie gentle parenting). Maar wat als de sleutel tot zelfverzekerde, evenwichtige kinderen niet ligt in streng of zacht, maar in iets heel anders?
Iedere editie vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging. Deze keer Malou en haar nieuwe buren.
Schoonmoeders: je houdt van ze, je tolereert ze, of… je blokkeert ze. Op TikTok vroeg Courtney Knoblach haar volgers om hun meest gestoorde schoonmoederverhalen te delen en die stroomden massaal binnen.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
