Beeld: Shutterstock
Sophie (38), rechercheur bij de Nationale Politie (27 uur per week), single en moeder van zoon Morris (2).
“In mijn tienerjaren zaten mijn ouders in de bijstand. Als ik met een dubbeltje te weinig wisselgeld terugkwam van de boodschappen, had ik een probleem. Er was nooit ergens geld voor. Ik nam me voor dat ik mijn zaken later goed zou regelen.
Op mijn negentiende opende ik een beleggingsspaarrekening voor het kind dat ik ongetwijfeld snel zou krijgen. Van dat geld zou mijn zoon of dochter dan zo rond anno nu kunnen gaan studeren. Dat duurde allemaal ietsje langer. Tijdens mijn laatste relatie kreeg ik twee miskramen. Omdat de tijd begon te dringen en ik daarna geen leuke man tegenkwam, was ik me serieus aan het verdiepen in het krijgen van een kind met twee homoseksuele mannen.
En toen ontmoette ik Brian, een knappe Australiër die een paar weken in Nederland op vakantie was. We kregen een affaire, maar ik kwam er snel achter dat hij en ik bij elkaar pasten als suiker en peper. Laid back was nogal zwak uitgedrukt. Zijn ouders hebben later tegen me gezegd: dank je wel dat je ons een kleinzoon hebt gegeven, anders was het er nooit van gekomen. Want ja, ik raakte zwanger. ‘Ruïneer ik je leven als ik besluit het te houden?’ vroeg ik hem. Zijn antwoord was gelukkig ‘nee’. Ik zou de volledige voogdij krijgen over Morris, en afzien van alimentatie.
Lees ook
‘Voor ik het wist, zat ik hartstochtelijk met een vrouw te zoenen’ >
Brian keerde terug naar Byron Bay en ik beviel een paar maanden later van onze zoon. Mijn beste vriend was erbij, hij is de peetvader van Morris. Een deel van het spaargeld dat ik voor Morris opzij had gelegd, is inmiddels opgegaan aan een reis naar het land van zijn vader, afgelopen winter. Brians moeder is blind: ik gunde het haar dat zij zo snel mogelijk haar kleinzoon in haar armen kon houden. Morris lijkt veel op zijn opa, weet ik nu ook, en die kennis is waardevol. Ik vind het belangrijk dat mijn zoon ook de familie van zijn vader leert kennen, ook omdat de mijne piepklein is. Mijn vader is begin dit jaar overleden. Naast mijn moeder, mijn broertje en een oom, heb ik niemand.
Volgend jaar wil ik weer naar Australië. Dat kost me alleen al € 2800 aan tickets. Dat probeer ik bij elkaar te sprokkelen door maandelijks een deel van de alleenstaanden toeslag opzij te leggen. Brian heeft vrede met de marginale rol die hij speelt in het leven van zijn zoon. En ik met mijn leven als alleenstaande moeder. Ik heb het niet slecht, ook financieel niet. Ik bereid me nu al voor op de dag dat mijn zoon zegt: ‘Mam, ik vertrek naar Australië.’ Ik zou hem niet tegenhouden. Je moet iets over hebben voor het leukste kind van de wereld.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer Kek Mama? Neem een abonnement.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.