
Yolanthe: ‘Hij stond daar, zijn kleine handje op de kist, tranen over zijn wangen’
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze haar ervaringen als single moeder en carrièrevrouw.
Elke moeder kent zo’n strijd. Zo’n totaal onnodige, maar toch eindeloos durende strijd met een peuter. En als je dan ook nog eens commentaar krijgt van een onbekende op straat doet dat je spreekwoordelijke emmer helemaal overlopen. Jade (30) vertelt er meer over.
Jade: “Deze week had ik bonje met mijn peuter vanwege haar wanten. In een poging om naar de supermarkt te wandelen, weigerde mijn dochter haar wanten aan te trekken, met een ongekende felheid. Ik had álles geprobeerd. Wanten met haar lievelingsfiguurtjes erop, handschoenen ‘net als mama’, maar het had allemaal geen zin. Zodra ik ze aantrok, werden ze woedend van haar handen getrokken.
Dus daar stond ik dan op een ijskoude dinsdagochtend. Peuter in een dikke jas, muts op, sjaal om, maar met blote knuistjes. Ik zuchtte. Die kleine handjes gaan vanzelf koud aanvoelen, dan zal ze haar wanten heus wel aan willen, toch? Nou, nee dus. Ze huppelde koppig, maar vrolijk voor mij uit, richting de supermarkt.
Tot we haar tegenkwamen. Een dame op leeftijd, strak opgemaakt, mantelpakje aan en een blik alsof ze me zojuist op heterdaad betrapte. ‘Nou nou’, zei ze, met een afkeurende blik naar mijn dochter. ‘Geen wanten? In deze kou?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Wat onverantwoord van mama. Tja, sommige moeders..”
Het is alsof een vulkaan in mij uitbarstte. Dagelijkse strijd om de meest onzinnige dingen, slapeloze nachten, de eindeloze discussies over kleding, eten, tandenpoetsen, alles kwam samen. ‘Oh, u heeft gelijk!’ riep ik het uit, terwijl ik overdreven in mijn tas rommel. ‘Ik wás helemaal vergeten dat ik vandaag wél een perfecte moeder moest zijn! Stom van me. Morgen weer een nieuwe poging. Maar bedankt voor uw ongevraagde oordeel, daar kan ik echt wat mee!’
Ze deinsde achteruit, duidelijk niet gewend dat ‘sommige moeders’ gewoon terugpraten. Mijn dochter keek me verbaasd aan en greep mijn hand. Koud, maar nog steeds geen enkele intentie om die verdomde wanten aan te trekken. Met een hoofd dat nog nagloeide van boosheid liep ik verder, terwijl ik de dame iets hoor mompelen over ‘de generaties van tegenwoordig’. Achja, sommige moeders… die laten hun kinderen zelf voelen waarom wanten toch best handig kunnen zijn.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!