Beeld via Instagram @veracamilla
Zelfacceptatie, zelfzorg, zelfvertrouwen: als iemand hier haar missie van heeft gemaakt is het influencer Vera Camilla wel. Haar miskraam bracht haar aan het wankelen, maar opnieuw was het zelfliefde die Vera haar kracht teruggaf.
Vera Camilla (33): “Jeffrey en ik ontmoetten elkaar via een gezamenlijke vriendin. Ik voelde onmiddellijk een bijzondere klik en vond hem direct leuk, héél leuk. Maar er was een klein obstakel: Jeffrey had op dat moment een vriendin. De timing was allesbehalve ideaal. Toen hun relatie strandde en wij kort daarna met een vriendengroep naar Disneyland gingen, gebeurde het: de vonk tussen ons sloeg over. Toch duurde het nog een tijdje voordat we officieel een stel werden. Nu, ruim elf jaar later, zijn we getrouwd. En waar denk je dat onze honeymoon naartoe ging? Precies, Disneyland. We keerden terug naar de plek waar het allemaal begon, maar dit keer als man en vrouw. De cirkel was rond.
Toen we elkaar leerden kennen, zaten we in een hele andere levensfase. We waren jong, woonden nog thuis en waren allebei erg zoekende naar onszelf. Maar één ding was duidelijk: we wisten precies wat we aan elkaar hadden. Jeffrey heeft me veel geleerd over de liefde, maar misschien nog wel meer over zelfliefde. Als ik in zijn ogen kijk, straalt hij daadwerkelijk liefde uit. Als ik tegen hem zeg: ‘Wat ben je toch een lekker ding’, zegt hij zonder aarzeling: ‘Weet ik.’ Hij is zelfverzekerd zonder arrogant te zijn en dat werkt aanstekelijk. Door Jeff ben ik gaan inzien dat mijn rondingen geen imperfecties zijn, maar mij uniek maken en deel zijn van wie ik ben. Hij is het levende bewijs dat mannen niet alleen houden van slanke vrouwen, maar ook van vrouwen zoals ik. Die wake-upcall heeft mij geholpen om liever te zijn voor mijzelf.
Maar ja, zelfliefde is voor veel vrouwen niet vanzelfsprekend. We worden overspoeld met perfecte plaatjes op social media en zijn elkaar daardoor constant aan het vergelijken. Het is doodzonde, want daardoor vergeten we vaak hoe mooi we écht zijn. Kijk eens naar iemands uitstraling, denk ik dan. We zijn zoveel meer dan ons uiterlijk. Voor mij kwam dat inzicht ook niet zomaar, hoor. Jarenlang worstelde ik met angsten en depressies. Daardoor dacht ik bijvoorbeeld ook dat ik geen kinderen wilde. Niet omdat ik het moederschap niet prachtig zou vinden, maar omdat ik bang was. Bang dat ik niet stabiel genoeg zou zijn en dat ik mijn eigen bagage zou doorgeven. Mijn angsten en depressies hingen namelijk als een donkere wolk boven die wens. Er was simpelweg geen ruimte voor.
Maar die ruimte ontstond uiteindelijk wel. Jeffrey en ik trouwden, we verhuisden naar een fijne omgeving en we namen een hondje, Ellie. Ik voelde me goed. Ik voelde liefde en geen angst. Ineens leek die kinderwens wél haalbaar. Het voelde alsof het juiste moment was aangebroken. En toen was het zover: zwanger! Het was in één keer raak. Ons cadeau, ons geluk. Ik voelde blijdschap, spanning, maar ook vertrouwen. We fantaseerden over hoe onze baby eruit ging zien, bedachten namen, kochten kleertjes en slofjes met Nijntje erop en bekeken ontelbare keren de video van de echo’s. We konden er geen genoeg van krijgen. Tot die ene week. Nog twee dagen, dan zou ik twaalf weken zwanger zijn. We hadden net de eerste buikfoto gemaakt en het al aan veel mensen verteld. Een paar dagen eerder lag ons kindje er nog zwaaiend bij. Het kon alleen niet goed opgemeten worden, daarom werd er later nog een keer gekeken. Maar waar we eerder nog die kleine, zwaaiende handjes en dat bonkende hartje zagen, was er nu niets meer. Stilte. Geen trappelende voetjes en handjes meer. Geen knipperend hartje. Ik was gebroken. En Jeffrey ook. We konden het niet bevatten. Mijn lichaam geloofde nog dat ik zwanger was, maar mijn hart wist wel beter.
Een paar weken later heb ik, met behulp van medicatie, afscheid moeten nemen van het vruchtje. Ons kindje. Dit was niet alleen emotioneel, maar ook fysiek erg zwaar. En toch, ondanks het verdriet, voelde ik ook trots. Mijn lichaam deed op dat moment wat het moest doen, hoe moeilijk dat ook was. Maar het vertrouwen in mezelf, in mijn lichaam, was weg. Waarom ging het mis? Had ik iets verkeerd gedaan? Had ik er niet goed voor gezorgd? De gedachten spookten door mijn hoofd. Ik schaamde me en voelde me schuldig. Toen ik ons verhaal op Instagram deelde, stroomden de reacties binnen. Hartverwarmende woorden en persoonlijke verhalen, maar ook kille opmerkingen. Sommige mensen vertelden me dat het daadwerkelijk mijn eigen schuld was, omdat ik niet slank genoeg zou zijn. Die woorden deden pijn, maar ik wist beter. De artsen hadden mij keer op keer verzekerd dat mijn gezondheid in orde was en dat het verlies niets met mijn gewicht te maken had. Toch laat het zien hoe diepgeworteld die vooroordelen zijn.
In die verdrietige periode waren er ook lichtpuntjes. Kaartjes met lieve woorden, bloemen en berichten van mensen die hun eigen verhalen deelden. Eén opmerking bleef mij bij: ‘Het vruchtje was er nog niet klaar voor om te groeien.’ Het gaf me rust om het op die manier te bekijken. En Jeffrey? Hij was mijn veilige haven. Hij gaf mij de ruimte om te huilen, te rouwen, maar ook om te geloven dat ik dit aankon. Jeff bleef mij herinneren aan mijn kracht, ook als ik die zelf niet meer voelde.
Na de miskraam werd mijn geduld op de proef gesteld. Ik merkte dat ik me snel weer oké wilde voelen, maar mijn lijf had tijd nodig en mijn hoofd ook. Niet gek, want volgens de gynaecoloog moest mijn lichaam minstens zes weken herstellen van de miskraam. Zelfliefde betekende op dat moment dus vooral geduld hebben en dat was oké.
Aan alle vrouwen die hetzelfde doormaken wil ik zeggen: het is niet jouw schuld. Neem de tijd om te rouwen en om verdrietig te zijn, in welke fase van de zwangerschap je je ook bevond. Praat erover, laat je steunen en onthoud: je bent niet alleen. Ondanks alles ben ik trots op mijn lichaam. Het feit dat ik überhaupt zwanger kan worden, is iets waar ik dankbaar voor ben. Maar ik weet ook dat het belangrijk is om het vertrouwen in mijn lijf weer op te bouwen. Het moederschap voelt nu als een onzeker en spannend vooruitzicht, maar wel als een droom waarvan ik weet dat ik er klaar voor ben.”
Later kreeg Vera Camilla een chemische zwangerschap. Meer daarover lees je hier.
Het interview met Vera Camilla heeft eerder in Kek Mama Special LEVEL UP! gestaan.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Er zijn van die geboortekaartjes die je op de koelkast plakt omdat ze zó schattig zijn. Mooie naam, lief fotootje, zacht gedichtje erbij — je kent het wel. En soms ook niet.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Formule 1-coureur Max Verstappen heeft geen pitstop gemaakt op het circuit, maar in het ziekenhuis in Monaco. Daar werd hij afgelopen vrijdag, samen met zijn partner Kelly Piquet, trotse vader van dochter Lily. En hoewel de motoren van zijn bolide in Miami alweer ronken, staat zijn hoofd duidelijk nog bij de wieg.
Iedereen kent wel een horrorverhaal over een schoonmoeder. Maar het kan ook andersom: Carla kreeg een schoondochter die haar niet mag.
Nathalie (30) dacht dat haar leven instortte toen haar partner haar verliet tijdens haar zwangerschap. Maar juist doordat ze een alleenstaande moeder werd, vond ze zichzelf terug.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (34) en zoon Floris (bijna 2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
