Mireille: ‘Ik begon van schrik te gillen toen de tatoeage van mijn zoontje af was’

Tatoeage Beeld: Canva
Heather Serry
Heather Serry
Leestijd: 4 minuten

Steeds meer ouders vereeuwigen hun kind op hun huid met een tatoeage. Een naam, een datum, of zelfs een portret. Lief, ontroerend en in sommige gevallen een enorme vergissing.

Lees verder onder de advertentie

Mireille (33), moeder van Sam (2): “Je hoort weleens horrorverhalen over mislukte tatoeages. Mensen die een Chinese tekenset op hun rug laten zetten en er later achter komen dat er iets heel anders staat. Of portretten die meer lijken op een zombie dan op een geliefd familielid. Maar ik dacht: dat overkomt mij niet.

Lees verder onder de advertentie

Goed onderzoek

Ik wilde iets bijzonders. Iets dat Sam altijd dicht bij mij zou houden, ook als hij straks groot is en me niet meer nodig heeft. Een portret van zijn snoetje op mijn dij, als een soort kunstwerkje. Noem me maar sentimenteel.

Dus ik ben er echt voor gaan zitten. Heb uren op Instagram gezeten, reviews gelezen, in mamagroepen gevraagd naar ervaringen. Uiteindelijk vond ik een tatoeëerder die gespecialiseerd was in realistische portretten. Tenminste, dat stond op z’n site en ik had goede verhalen gehoord. Zijn feed zag er professioneel uit en de voorbeelden waren indrukwekkend. Ik was overtuigd.

Lees verder onder de advertentie

Tranen met tuiten

De afspraak stond. Ik was zenuwachtig, maar vooral enthousiast. Ik had een foto van Sam uitgekozen waarop hij zijn guitige lach had; die blik waarvan mijn moederhart smelt. De sessie duurde uren. Ik voelde van alles: pijn, spanning, adrenaline. Maar bovenal: trots. Het zou prachtig worden.

Nou… niet dus. Toen hij klaar was, wist ik niet wat ik zat. Van schrik begon ik te gillen, daarna te huilen. Het leek alsof Sam een botsing had gehad met een vrachtwagen. Zijn ogen stonden scheef, zijn mond hing raar, en zijn hoofd was veel te groot in verhouding. Het leek serieus meer op een baby Shrek dan op mijn kind. Ik overdrijf iet.

Lees verder onder de advertentie

Voordeel van de twijfel

De tatoeëerder beweerde dat het nog moest helen en er daarna heel anders uit zou zien. Ik geloofde er niks van, maar gaf hem het voordeel van de twijfel. Misschien reageerde ik overdreven. Maar weken later zag het er nog steeds verschrikkelijk uit. Ik heb foto’s naar vriendinnen gestuurd, hopend dat zij zouden zeggen: ‘Ah joh, het valt mee.’ Maar zelfs de meest tactvolle vriendin bleef stil.

Lees verder onder de advertentie

Toen ik dat aangaf bij de zaak, kreeg ik te horen dat mijn dijbeen niet echt een goede plek was geweest voor de tattoo, omdat de huid ervoor zorgde dat het vervormde. Oke, ik heb inderdaad niet ’s werelds meest strakke benen. Maar dat had hij dan wel even mogen zeggen vóórdat hij de tatoeage zette.

Inktzwarte spijt

Mijn mooiste idee ooit is inktzwarte spijt geworden. Ik kon en kan het nog steeds niet geloven. Ik heb inmiddels meerdere laserbehandelingen achter de rug. Het kost me een vermogen, maar ik wil niet meer kijken naar dat monster op mijn been dat mijn zoon moet voorstellen.

Mijn advies aan andere moeders die hetzelfde overwegen? Doe. Het. Niet. Of op z’n minst: wees extreem kritisch, en bedenk goed of je dit echt voor altijd op je lijf wil. Want zelfs als je denkt dat je alles goed hebt uitgezocht, kan het alsnog grandioos misgaan. En dan heb je ineens geen ode aan je kind, maar een levenslang trauma op je bovenbeen.”

Lees verder onder de advertentie

Ook Loes heeft spijt van haar tatoeage: ‘Nu, twintig jaar later, schaam ik me kapot’. Je leest het hier.

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken