Beeld: Canva
Steeds meer ouders vereeuwigen hun kind op hun huid met een tatoeage. Een naam, een datum, of zelfs een portret. Lief, ontroerend en in sommige gevallen een enorme vergissing.
Mireille (33), moeder van Sam (2): “Je hoort weleens horrorverhalen over mislukte tatoeages. Mensen die een Chinese tekenset op hun rug laten zetten en er later achter komen dat er iets heel anders staat. Of portretten die meer lijken op een zombie dan op een geliefd familielid. Maar ik dacht: dat overkomt mij niet.
Ik wilde iets bijzonders. Iets dat Sam altijd dicht bij mij zou houden, ook als hij straks groot is en me niet meer nodig heeft. Een portret van zijn snoetje op mijn dij, als een soort kunstwerkje. Noem me maar sentimenteel.
Dus ik ben er echt voor gaan zitten. Heb uren op Instagram gezeten, reviews gelezen, in mamagroepen gevraagd naar ervaringen. Uiteindelijk vond ik een tatoeëerder die gespecialiseerd was in realistische portretten. Tenminste, dat stond op z’n site en ik had goede verhalen gehoord. Zijn feed zag er professioneel uit en de voorbeelden waren indrukwekkend. Ik was overtuigd.
De afspraak stond. Ik was zenuwachtig, maar vooral enthousiast. Ik had een foto van Sam uitgekozen waarop hij zijn guitige lach had; die blik waarvan mijn moederhart smelt. De sessie duurde uren. Ik voelde van alles: pijn, spanning, adrenaline. Maar bovenal: trots. Het zou prachtig worden.
Nou… niet dus. Toen hij klaar was, wist ik niet wat ik zat. Van schrik begon ik te gillen, daarna te huilen. Het leek alsof Sam een botsing had gehad met een vrachtwagen. Zijn ogen stonden scheef, zijn mond hing raar, en zijn hoofd was veel te groot in verhouding. Het leek serieus meer op een baby Shrek dan op mijn kind. Ik overdrijf iet.
De tatoeëerder beweerde dat het nog moest helen en er daarna heel anders uit zou zien. Ik geloofde er niks van, maar gaf hem het voordeel van de twijfel. Misschien reageerde ik overdreven. Maar weken later zag het er nog steeds verschrikkelijk uit. Ik heb foto’s naar vriendinnen gestuurd, hopend dat zij zouden zeggen: ‘Ah joh, het valt mee.’ Maar zelfs de meest tactvolle vriendin bleef stil.
Toen ik dat aangaf bij de zaak, kreeg ik te horen dat mijn dijbeen niet echt een goede plek was geweest voor de tattoo, omdat de huid ervoor zorgde dat het vervormde. Oke, ik heb inderdaad niet ’s werelds meest strakke benen. Maar dat had hij dan wel even mogen zeggen vóórdat hij de tatoeage zette.
Mijn mooiste idee ooit is inktzwarte spijt geworden. Ik kon en kan het nog steeds niet geloven. Ik heb inmiddels meerdere laserbehandelingen achter de rug. Het kost me een vermogen, maar ik wil niet meer kijken naar dat monster op mijn been dat mijn zoon moet voorstellen.
Mijn advies aan andere moeders die hetzelfde overwegen? Doe. Het. Niet. Of op z’n minst: wees extreem kritisch, en bedenk goed of je dit echt voor altijd op je lijf wil. Want zelfs als je denkt dat je alles goed hebt uitgezocht, kan het alsnog grandioos misgaan. En dan heb je ineens geen ode aan je kind, maar een levenslang trauma op je bovenbeen.”
Ook Loes heeft spijt van haar tatoeage: ‘Nu, twintig jaar later, schaam ik me kapot’. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
