Beeld: Getty Images
Klaasje is samen met Pieter en (bonus)moeder van Sam (7) en Lexie (1,5).
Tijdens mijn zwangerschap had ik de afspraak in de tattooshop al gemaakt: ik wist toen namelijk zeker dat ik de naam van mijn dochter op mijn lijf wilde laten vereeuwigen. Geen gigantische sierletters die mijn halve onderarm in beslag zouden nemen, maar een bescheiden tattoo in een strak lettertype. Een mooie, maar toch subtiele manier om mijn dochter altijd bij me te dragen. Drie maanden na de bevalling stond ‘ie op mijn pols en ik ben er nog steeds ontzettend blij mee.
Sam, mijn bonuszoon, vindt tattoos geweldig en zo ook die voor zijn zusje. Alleen vraagt hij zich tegenwoordig steeds vaker af waarom ik zíjn naam niet heb. ‘Ik ben toch ook jouw kindje?’ vraagt ‘ie dan. En dat is ook zo. Ik ben namelijk degene die van jongs af aan al benadrukt dat hij, ‘ook al woonde hij niet in mijn buik’, toch gewoon mijn kindje is. Net als zijn zus. Zo’n scheiding is voor kinderen al moeilijk genoeg, dus ik wil dat hij zich geliefd en vooral niet anders voelt dan zijn zus in ons samengestelde gezin.
Lees ook – 8 tattoo-ideeën die symbool staan voor de band met je kind >
Toch zie ik zijn naam in mijn huid niet zo zitten. De naam van zijn vader zou ik ook niet zo snel zetten. En Piet de mijne trouwens ook niet. Je weet uiteindelijk toch nooit hoe het leven loopt. Daarbij voelt het ergens ook ongepast richting Sams moeder om met de naam die zij ooit met zorg heeft uitgekozen (samen met Piet natuurlijk) te dragen. Alleen, het voelt nu óók niet goed meer naar Sam toe om het alleen bij Lexie te laten. Ik probeer hem uit te leggen dat mijn liefde voor hem niets met een tattoo te maken heeft… en toch zit ik in een dubio.
Zal ik toch een tattoo voor mijn bonuszoon zetten? Misschien niet zijn naam, maar een hartje, geboortebloem of symbool dat voor ons staat? Of is het volkomen logisch dat ik geen tatoeage voor hem heb?
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar […]
Jij bent inmiddels al in dromenland en dan ineens word je wakker gemaakt door je kleine dreumes: daar staat-ie weer naast je bed. Met zijn dekentje, zeurende stem en enorm aanhankelijk. Je zou denken dat jouw kind een nachtmerrie heeft of bang is.
Oké, mama’s en papa’s, hier komt een moment van eerlijkheid: we zijn supergoed in beschermen. Altijd paraat, altijd klaar om te helpen, altijd de saviour-mama of-papa. Maar… soms schieten we door. En daardoor kunnen we per ongeluk de veerkracht van onze kinderen ondermijnen.
Supermarktketen Jumbo roept de Jumbo Snoeprozijntjes terug. Op de rozijnen zit mogelijk te veel van het bestrijdingsmiddel acetamiprid en dat kan schadelijk zijn voor de gezondheid. Jumbo zegt dan ook duidelijk: “Eet dit product niet.”
Opvoeden van één kind is anders dan een huis vol. Als enig kind – en inmiddels psycholoog – weet Samantha Rodman Whiten dat als geen ander. Ze vond het vroeger vreselijk om alleen te zijn. Inmiddels weet ze precies wat haar ouders (en veel andere ouders van enig kinderen) beter hadden kunnen doen.
In de documentaire K3 Originals: Het verhaal van Karen, Kristel en Kathleen blikt Kristel Verbeke terug op een bijzondere periode uit haar K3-tijd. Ze vertelt over de opnames van de film Het Magische Medaillon uit 2004. Een avontuur dat ze niet snel zal vergeten, omdat ze nog maar een paar weken zwanger was.
