Beeld: Tatiana Syrikova via Pexels
Jitske’s dochter Ivy zit sinds dit jaar op de basisschool. Elke woensdagmiddag hoopt haar dochter met iemand te kunnen spelen maar dit lukt maar zelden. Moet ik me zorgen maken, vraagt Jitske zich af?
Jitske: “Sinds september zit mijn dochter Ivy op de basisschool. Een enorme mijlpaal, voor haar en voor mij. Ze vindt het fantastisch: nieuwe indrukken, nieuwe dingen leren en – het allerbelangrijkste – vriendjes en vriendinnetjes maken. Maar dat laatste blijkt lastiger dan gedacht. Vooral op woensdagmiddag, als ze dolgraag een speelafspraak wil maken, loopt ze keer op keer tegen teleurstellingen aan.
Op woensdagochtend kijkt ze hoopvol rond in de klas. Misschien vandaag? Misschien zegt iemand ‘ja’ als ze vraagt om te spelen? Soms lukt het, bijvoorbeeld met Isa, een lief meisje uit de klas. Maar Isa heeft ook andere vriendinnetjes en heeft ook al zwemles op woensdag.
‘Zal ze wel vriendinnen krijgen? Of blijft ze altijd dat meisje dat nét buiten de boot valt? Moet ik ingrijpen?’
Andere ouders doen nog helemaal niet aan speelafspraakjes op woensdag. Ze vinden hun kinderen nog te jong en ze hebben tijd nodig om bij te komen na een schooldag. Dat begrijp ik helemaal. En dan zijn er nog de kinderen die gewoon eerlijk – maar keihard – zeggen: ‘Ik wil niet met Ivy spelen.’
Ik weet dat Ivy een pittig karakter heeft. Ze weet precies wat ze wil en laat zich niet zomaar de kaas van het brood eten. Dat is een mooie eigenschap, maar ik zie ook dat het haar in de weg kan zitten. Niet elk kind kan of wil omgaan met haar bazigheid. En dat breekt mijn moederhart, want ze bedoelt het zo goed. Maar in de belevingswereld van een vierjarige is ‘nee’ niet zomaar een antwoord. Het is afwijzing, en dat doet pijn.
Elke woensdagmiddag hetzelfde ritueel: de hoop, de teleurstelling, en dan de tranen. ‘Waarom wil niemand met mij spelen?’ snikt ze. Ik troost haar, blijf nuchter. ‘Volgende week weer een kans’, zeg ik, terwijl ik haar knuffel. En ergens geloof ik dat ook echt. Dit is een fase, toch? Dit gaat over. Toch?
Maar naarmate het schooljaar vordert, begin ik me zorgen te maken. Zal ze wel vriendinnen krijgen? Of blijft ze altijd dat meisje dat nét buiten de boot valt? Moet ik ingrijpen? Speelafspraakjes meer sturen? Andere moeders appen? Of laat ik het op zijn beloop en vertrouw ik erop dat ze haar plek wel zal vinden?
Wat ik wil, is dat Ivy gelukkig is. Dat ze een vriendinnetje vindt met wie ze urenlang kan buitenspelen, gek doen en lachen. Maar dat kan ik niet voor haar regelen. Ze moet het zelf doen, op haar eigen manier, in haar eigen tempo. En tot die tijd blijf ik er nuchter onder. Min of meer.”
Je wilt kinderen niet buitensluiten, maar wat als je dochter van tien vastbesloten is om één meisje niet uit te nodigen voor haar kinderfeestje? Sarah zit met haar handen in het haar vanwege de verjaardagswensen van haar dochter. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
