Beeld: Canva
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Maar het roept ook een prikkelende vraag op: zijn we inmiddels verleerd dat kinderen gewoon onderdeel zijn van het dagelijks leven? Presentator Hans van der Steeg ging erover in gesprek met drie gasten: Nora Sophia Coopman (oprichter stadsoppas Groningen), Marjet Winsemius (directeur Stichting voor Werkende Ouders) en Anna van den Breemer (journalist bij de Volkskrant).
Voor oprichter Nora is de stadsoppas een droom die uitkomt. Ze vertelt: “Ik ben nu al een tijdje bezig en het gaat eindelijk gebeuren. Het is een plek midden in het centrum van Groningen waar kinderen van 1 tot 4 jaar mogen komen spelen.” De activiteiten variëren, zodat ouders even een broodnodige adempauze hebben.
Maar waarom vond ze het nodig om dit concept te starten? “Ik heb in mijn werk bij de kinderopvang gezien dat er veel ouders zijn die behoefte hebben aan die momenten tussendoor.” Ze benadrukt dat er alleen met goed opgeleid personeel wordt gewerkt.
Marjet Winsemius ziet vooral de opluchting voor gezinnen die altijd tijd tekortkomen. “Ik denk het voor veel ouders in deze tijd waarbij er veel gevraagd wordt, waarbij weinig tijd is, want daar zit het ’m in.” Ze herinnert zich een totaal andere jeugd: “Toen ik klein was werkte mijn moeder niet, er was alle tijd van de wereld, maar wij werken. En we moeten steeds werken om in onze bestaanszekerheid te voldoen. En de BSO kost klauwen met geld.”
Journalist Anna van den Breemer ziet nóg iets anders gebeuren. “Ik snap wel heel goed dat zo’n initiatief ontstaat, maar tegelijkertijd zie ik ook een tendens in onze samenleving dat kinderen steeds meer geweerd worden uit de publieke ruimte.” Ze snapt dat ouders soms even kindvrij willen winkelen: “Dan is het heel fijn om je handen even vrij te maken.” Maar ze waarschuwt ook: “Tegelijkertijd zijn dat ook momenten waarop een kind heel veel leert.”
Hans reageert dat veel ouders juist weerstand voelen als hun kind zich niet ‘sociaal wenselijk’ gedraagt, waarop Anna reageert dat we minder tolerant zijn. “Die sociale verbinding mist.” Marjet ziet dezelfde verschuiving. “Wij maken een keer per jaar de staat van gezinnen en daar kwam dit jaar heel duidelijk uit dat die sociale verbinding mist.”
Nora begrijpt de zorgen, maar ziet het als nuance. “Het is meestal voor een paar uurtjes, misschien maar een keer per maand om ook dat kind te ontprikkelen.” Ook leren kinderen volgens haar ook veel bij de oppas: “Door de activiteiten leren ze dingen.”
Anna vergelijkt het met haar Turkse schoonfamilie: “Wat mij opvalt bij Turkse gezinnen hier in Nederland, maar ook als ik op vakantie ben in Turkije, is dat kinderen overal heel erg welkom zijn.” Daar is opvoeden een teamsport: “Het is een gezamenlijk project en kinderen zijn nooit te veel.” Hier voelt het vaak precies andersom: “Het is een individuele aangelegenheid en als je kind zich misdraagt, doe jij de opvoeding niet goed.”
En dat zorgt voor stress. Want zijn kinderen nou echt zó lastig, of voelen wij dat vooral zo? Marjet denkt dat laatste: “Je wilt iemand anders niet tot last zijn, maar het zit ook wel in onze maatschappij.” Volgens haar zijn we harder voor elkaar geworden: “Er is een groot veroordelend vermogen van: ‘Jij doet het niet goed’, waardoor we ons steeds meer gaan verontschuldigen en het gevoel krijgen dat er geen solidariteit is richting gezinnen.”
Ben je trouwens op zoek naar nieuwe oppas? De 5 meest gemaakte fouten lees je hier.
Bron: NPO Radio
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Je kunt nog zo’n perfecte ouder willen zijn, maar uiteindelijk stuntelt iedereen maar wat aan.Toch zijn er een paar basislessen waarvan
Francesca, een van de jonge deelnemers uit het programma Niet Klein Te Krijgen, is overleden. Het verdrietige nieuws werd gedeeld op het Instagramaccount van het programma, bij een foto van Francesca op een skateboard.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
“Je krijgt er zoveel voor terug”, zeggen we vaak met sarcasme. Maar voor de gezinnen uit de populaire televisieserie Een Huis Vol klopt die uitspraak eigenlijk best aardig. De kinderbijslag die zij jaarlijks op hun rekening bijgeschreven krijgen is niet mis.
