Roos Schlikker en haarstylist Mika van Leeuwen zorgen er in De Wasstraat op LINDA.tv voor dat vrouwen die een heftige periode achter de rug hebben, weer vol zelfvertrouwen de datingmarkt op kunnen: ze krijgen een metamorfose en er wordt een prachtige foto van ze gemaakt. In aflevering 1 zien we Petra. Zij verloor vier jaar geleden haar man en ondanks dat hij natuurlijk onvervangbaar is, is ze voorzichtig weer toe aan een date.
Als advocaat staat blogger Candace Alnaji vrouwen bij die gediscrimineerd worden op de arbeidsmarkt omdat ze zwanger zijn of kinderen hebben. ‘Hun kansen worden ontnomen omdat ze het lef hadden om een kind ter wereld te brengen.’
‘Maar je kunt heel goed én een harde werker én moeder zijn’, schrijft ze op Scary Mommy.
Candace las een essay van een zwangere vrouw, waarin zij uitlegde dat zij zichzelf geen ‘moeder’ zou gaan noemen. De reden: ze wilde niet dat haar identiteit als moeder de rest van haar leven zou overschaduwen. ‘Inmiddels heeft ze een baby en beschrijft ze zichzelf in haar blogs nog steeds niet als moeder’, zegt Candace. ‘Daar is niets mis mee - iedereen moet zichzelf op zijn eigen manier uiten. Maar als ik een blog schrijf, zal ik mezelf altijd moeder noemen.’
Lees ook:
'Het moederschap staat gelijk aan 2,5 fulltime baan' >
Candace is advocaat op het gebied van arbeidsdiscriminatie. ‘Voordat ik kinderen kreeg’, vertelt ze, ‘vertegenwoordigde ik moeders. Zij werden door hun werkgevers gediscrimineerd op basis van hun status als moeder. Ze werden lastig gevallen omdat ze een miskraam hadden of omdat ze leden aan een postnatale depressie.’ Sinds Candace zelf kinderen heeft, kan ze hun pijn en frustratie heel goed voorstellen. ‘Veel moeders worden hun kansen ontnomen – gewoon omdat ze het lef hadden om een kind ter wereld te brengen en vervolgens blijven werken.’
Volgens Candace is het belangrijk om de huidige en toekomstige generatie vrouwen te laten zien dat je heel goed een moeder én iets anders kunt zijn. ‘Het moederschap vormt een heel groot deel van je identiteit’, legt ze uit, ‘maar daarnaast kun je ook een goede werker zijn. We hebben vrouwen nodig die zeggen: ‘Ik ben advocaat en ook een moeder. Ik ben verpleegster en ook een moeder.’ Dus of ik nou tachtig of twaalf uur per week werk, ik zal in mijn blogs altijd schrijven dat ik een advocaat, schrijfster én moeder ben.’
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Trine (37, traffic-manager zonder baan) is getrouwd met fysiotherapeut Abel en moeder van Svetta (5) en Lars (2).
“Toen ik op mijn 21ste naar Nederland kwam om te studeren, was ik vast van plan om na vier jaar terug te keren naar Zweden. Daar woonde ik met mijn ouders, broertjes en zus vijftien kilometer onder Stockholm en had een hechte vriendinnengroep. Ik was echt een buitenmeisje: ’s winters stond ik ieder weekend op de latten.
Die vier jaar werden er veertien en ze vlogen om. Ik miste mijn familie, maar vond in Abel de liefde van mijn leven en raakte verknocht aan fietsen door Amsterdam. En aan jullie gezelligheid – de cafés op iedere hoek van de straat, het barbecueën met de buren. Ik was steeds meer een Nederlandse geworden.
Hoe erg, dat ontdekte ik pas toen we een half jaar geleden met ons gezin naar Zweden vertrokken. Abel zat al een jaar zonder werk – bij onze hypotheekverstrekker waren we al ondergebracht bij de afdeling Intensief Beheer – toen een oud-collega hem op een vacature in een gezondheidspraktijk in het zuidoosten van Zweden attendeerde. Hij een goede baan, ik terug naar mijn geboorteland, waar mijn ouders ook eens konden ontdekken wie hun kleinkinderen nu eigenlijk waren. Hun zomerhuisje ligt een uur rijden van het dorp waar wij wonen. Kon het beter? Eh, ja dus, voor mij.
Lees ook
'Er komt nu echt een eind aan ons leven in Málaga' >
Abel en de kinderen vonden al heel snel hun draai. In zes maanden tijd hebben we onze schuld van € 17.000 al teruggebracht tot zo’n € 5000. Ons typisch Zweeds rood houten huis met sauna is fantastisch. In Amsterdam moest ik de buggy aan een haak in het trappenhuis hangen, hier struikel ik nog niet over dertig paar schoenen. Als de kinderen in Amsterdam buiten wilden spelen, moesten we het halve huis, inclusief onszelf, de straat op sjouwen. Hier roep ik vanaf de veranda dat ze uit hun boomhut moeten komen. Maar… ik vind het hier zo stíl.
Ik vrees dat ik een stadsmeisje ben geworden. Ik had nooit gedacht dat ik mijn benedenbuurvrouw Ali, die de term ‘lang van stof’ heeft uitgevonden, zou gaan missen, maar ik doe het toch. Ik heb al wat sollicitaties achter de rug, maar in mijn branche liggen de banen hier niet voor het oprapen. Het blijkt ook niet makkelijk het contact met mijn vroegere vriendinnen op te warmen. Logisch natuurlijk, ik heb hun mijlpalen gemist, zij die van mij.
Laatst viel Abel tegen me uit: ik moest eens ophouden me als een desperate housewife te gedragen en proberen er het beste van te maken. Dat had hij toch ook gedaan het afgelopen jaar? Hij heeft gelijk, natuurlijk. Ik voel me schuldig. Naar hem en mijn familie – hun nabijheid is blijkbaar niet voldoende om me gelukkig te maken. Ik heb me nu aangemeld bij een hardloopgroepje. En ik werk sinds kort twee dagen in een brocantewinkel in het dorp. Als ik heel eerlijk ben: ik tel de maanden af tot Abels contract afloopt en we terug kunnen naar het land waar ik me thuis ben gaan voelen. Nog 23 te gaan.”
Dit artikel staat in Kek Mama magazine en is al een keer eerder gepubliceerd.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
