Jolien: ‘De ene bil na de andere tiet schoot eruit tijdens het gevecht’
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
Lees meer
Opgebiecht: ‘Ik brak mijn dochters pols en loog erover’
Beeld: Getty
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Lees verder onder de advertentie
Sandra: “Mijn dochter Emily is inmiddels 16 jaar. Ze is een slimme, zelfstandige meid met een flinke dosis humor en we delen alles met elkaar. Nou ja, bijna alles. Want wat ze niet weet, is dat ik ooit haar pols heb gebroken. Dat weet niemand.
Samen draaien
Het gebeurde op een zonnige middag in het park, toen Emily nog maar net 2 jaar oud was. Ze was een ondernemend peutertje, vol energie en altijd in voor avontuur. Die dag waren we aan het spelen. Ik hield haar aan beide handjes vast terwijl ik haar in de rondte zwierde. Ze gierde het uit van het lachen. Totdat het misging.
Lees verder onder de advertentie
Bij de zoveelste zwaai hoorde ik een akelige knak. Het geluid deed mijn hart ineenkrimpen. En toen kwam de krijs. Niet zomaar een huilbui, maar een rauwe, hartverscheurende schreeuw. Ik zette haar meteen neer, terwijl ik mijn paniek probeerde te verbergen. Ze hield haar kleine armpje stijf tegen haar lijfje gedrukt en ik wist meteen dat er iets goed mis was.
De leugen
We zijn zo snel mogelijk naar huis gegaan. Mijn hoofd tolde van de emoties: schuld, schaamte, angst. Ik wist dat ik een fout had gemaakt. Iedereen weet immers dat je een kind nooit aan de polsen moet optillen of ronddraaien, maar op dat moment had ik er niet over nagedacht. Hoe kon ik zo dom zijn geweest?
Lees verder onder de advertentie
Toen we thuis waren, durfde ik de waarheid niet aan mijn man te vertellen. Ik schaamde me zó diep. Ik vertelde dat ze was gevallen van een speeltoestel. Hij geloofde me, natuurlijk – waarom zou ik daarover liegen? Emily was te jong om zelf te kunnen vertellen wat er was gebeurd, dus ik kwam ermee weg.
Eerste hulp
Emily bleef huilen, dus het duurde niet lang voordat we naar de eerste hulp gingen. Misschien was het gewoon gekneusd, hield ik mezelf voor. Maar diep vanbinnen wist ik ook wel dat ik mezelf voor de gek hield.
In het ziekenhuis vroeg de arts wat er precies was gebeurd. Ik loog opnieuw. De arts knikte begripvol en begon haar pols te onderzoeken. Maar ik voelde me alsof ik onder een vergrootglas lag. Wist hij dat ik loog? Kon hij aan me zien hoe erg ik me schaamde? Haar pols bleek gebroken.
Het schuldgevoel
Ik heb de waarheid nooit verteld. Emily heeft geen herinnering aan die middag in het park, en mijn man heeft nooit vermoed dat er meer speelde dan ik vertelde. Toch heb ik het nooit helemaal los kunnen laten, ondanks dat ze er niks aan over heeft gehouden. Ik denk zelfs dat we nu met zijn allen om zouden kunnen lachen. Maar ik durf het niet, niet na al die jaren.”
Lees verder onder de advertentie
Abonneer met cadeau of korting
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Ook interessant voor jou
Lees verder onder de advertentie
