Beeld: Getty
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Sandra: “Mijn dochter Emily is inmiddels 16 jaar. Ze is een slimme, zelfstandige meid met een flinke dosis humor en we delen alles met elkaar. Nou ja, bijna alles. Want wat ze niet weet, is dat ik ooit haar pols heb gebroken. Dat weet niemand.
Het gebeurde op een zonnige middag in het park, toen Emily nog maar net 2 jaar oud was. Ze was een ondernemend peutertje, vol energie en altijd in voor avontuur. Die dag waren we aan het spelen. Ik hield haar aan beide handjes vast terwijl ik haar in de rondte zwierde. Ze gierde het uit van het lachen. Totdat het misging.
Bij de zoveelste zwaai hoorde ik een akelige knak. Het geluid deed mijn hart ineenkrimpen. En toen kwam de krijs. Niet zomaar een huilbui, maar een rauwe, hartverscheurende schreeuw. Ik zette haar meteen neer, terwijl ik mijn paniek probeerde te verbergen. Ze hield haar kleine armpje stijf tegen haar lijfje gedrukt en ik wist meteen dat er iets goed mis was.
We zijn zo snel mogelijk naar huis gegaan. Mijn hoofd tolde van de emoties: schuld, schaamte, angst. Ik wist dat ik een fout had gemaakt. Iedereen weet immers dat je een kind nooit aan de polsen moet optillen of ronddraaien, maar op dat moment had ik er niet over nagedacht. Hoe kon ik zo dom zijn geweest?
Toen we thuis waren, durfde ik de waarheid niet aan mijn man te vertellen. Ik schaamde me zó diep. Ik vertelde dat ze was gevallen van een speeltoestel. Hij geloofde me, natuurlijk – waarom zou ik daarover liegen? Emily was te jong om zelf te kunnen vertellen wat er was gebeurd, dus ik kwam ermee weg.
Emily bleef huilen, dus het duurde niet lang voordat we naar de eerste hulp gingen. Misschien was het gewoon gekneusd, hield ik mezelf voor. Maar diep vanbinnen wist ik ook wel dat ik mezelf voor de gek hield.
In het ziekenhuis vroeg de arts wat er precies was gebeurd. Ik loog opnieuw. De arts knikte begripvol en begon haar pols te onderzoeken. Maar ik voelde me alsof ik onder een vergrootglas lag. Wist hij dat ik loog? Kon hij aan me zien hoe erg ik me schaamde? Haar pols bleek gebroken.
Ik heb de waarheid nooit verteld. Emily heeft geen herinnering aan die middag in het park, en mijn man heeft nooit vermoed dat er meer speelde dan ik vertelde. Toch heb ik het nooit helemaal los kunnen laten, ondanks dat ze er niks aan over heeft gehouden. Ik denk zelfs dat we nu met zijn allen om zouden kunnen lachen. Maar ik durf het niet, niet na al die jaren.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Sommige stellen praten eindeloos over of en wanneer ze aan kinderen willen beginnen. Bij Danny Froger en zijn vriendin Ann Dominique Wilten ging dat nét even anders.
Je kind komt naar je toe met een probleem: een lastige schoolopdracht, ruzie met een vriend(in) of gewoon een rotgevoel. Wat doe je dan? De meeste ouders schieten meteen in de helpstand: advies geven, oplossingen bedenken of proberen het probleem op te lossen.
Danny Froger wordt weer vader! Dat meldt hij vol trots op Instagram.
Als jij bent opgegroeid in de jaren ’90 of vroege jaren 2000, dan weet je hoe anders de jeugd toen was. Geen smartphones, geen AirTags, geen ouders die elk moment wisten waar je was. Dit zijn elf momenten uit die tijd die pure nostalgie oproepen. .Op warme zomeravonden sprong je op je fiets, verdween je […]
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Sommige ouders lijken het moeilijk te hebben met één kind, terwijl andere een tweede of derde erbij juist veel pittiger vinden. Hoe werkt dat nou?
