Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (9) en Róman (7). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Het gekerm is een week geleden begonnen. “Au.” “Auhau.” “Auwerdeau”, klinkt het van beneden. En dat is dan alleen het opstaan. De rest van de dag worden we voortdurend op de hoogte gehouden. “Ik kan er een beetje op staan.” “Aaaaah, nee toch niet.” “Het is dik, hè? Jahaa. Heel dik.” “Au.” “Is er echt niks gebroken?” “Auwerdeau.”
Miró heeft bij voetbal een peesje verrekt. Vervelend en niet geheel pijnloos, maar hij maakt er een opera in zeven bedrijven van. En ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik word enorm kriebelig van dat theater. Ik weet dat dat aan mij ligt. Het gepiep doet me te veel aan mijn bipolaire moeder denken. Die kon verschrikkelijk overdrijven. Honderden keren kwam ze met een dramatisch bedrukt gezicht bij een dokter vandaan die haar, naar haar zeggen, had medegedeeld dat hij nog nooit zoiets ernstigs had aangetroffen. In werkelijkheid was er zelden iets aan de hand. Haar zelfverklaarde driedubbele longontsteking was een simpele verkoudheid en ook andere kwalen bleken weinig om het lijf te hebben.
Lees ook
‘Jarenlang zaten de herinneringen weggestopt; ik was te druk met het leven’ >
Van de weeromstuit mankeerde ik nooit wat. Hoe hard ik ook uit een klimrek lazerde, ik jankte niet en ook als volwassene ben ik niet naar dokters te slaan. Ik heb eens maanden met duizelingen rondgelopen, veroorzaakt door een infectie, en vertelde dat niemand. Pas toen ik uit bed viel en in allerijl werd opgenomen in het ziekenhuis, gaf ik me over, al bleef ik het bezorgde bezoek toewapperen dat het allemaal réuze meeviel.
Veel kinderen van psychiatrisch patiënten schijnen dit gedrag te vertonen. De ouder vraagt al genoeg aandacht, zij mogen van zichzelf niets mankeren. Waar mijn moeder een enorm lage pijngrens had, heb ik een nog lagere lage pijnlijdersgrens.
En nu zit ik met een auwerdeauwende zoon. Ik erger me, wil zeggen dat-ie zich niet zo moet aanstellen. Dat ik hem vannacht pijnloos zag slaapwandelen. Maar dan opeens zie ik het. Patronen zijn er om doorbroken te worden. En wat is het mooi dat hij mij niet imiteert. Hij maakt zich niet onzichtbaar. Hij is het centrum in zijn bestaan en durft erom te vragen, de aandacht die hij nodig heeft. Ik ga naast hem zitten. “Zeg eens au. Nee harder. Op je allerhardst!”
Keihard auwen we door de ruimte. Een oerkreet. Een verlossing. Miró glimlacht. “Hé, dat is grappig. Het gaat al stukken beter.” En zo is het. Stukken beter.
Deze column staat in Kek Mama 08-2019.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
