Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (9) en Róman (7). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Lees verder onder de advertentie
De laatste tijd denk ik vaak aan Amsterdam-Noord. Aan de tijd dat de randen van natuurgebied Het Twiske nog niet volledig volgebouwd waren. Aan de zomermiddagen waarin we in roeibootjes naar de molen voeren.
Kunst
Aan zoenentikkertje, aan zwemmen in De Breek, aan de kinderdisco in het buurthuis en de Playbackshow waar ik vol pathos True colors van Cindy Lauper deed (laatste plaats). Aan Dolly Dots-dansjes met Marie-Jeanne, mijn hartsvriendin. Aan rolschaatsen. Aan de stapels pannenkoeken die haar moeder José bakte als ze uit haar atelier gekomen was. Aan dat magische atelier waar we soms een eigen passe-partout kregen om een schilderij in te maken. José was anders dan andere moeders. Natuurlijk was ze net als vele anderen lief en praktisch, maar intussen werkte ze aan een oeuvre, aan een uiting van haarzelf. En daar in haar atelier waanden we ons even kunstenaars, net als José was, de kunstenares in een achtertuin.
Jarenlang zaten de herinneringen hieraan weggestopt. Ik was te druk met het leven, met een eigen gezin stichten waarvoor ik pannenkoeken bak. Maar sinds mijn moeder overleed, poppen herinneringen regelmatig op als belletjes van een bruistablet. Mijn moeder die weliswaar geen kunstenares was, maar ook anders. Creatief, bijzonder, eigenzinnig. Op zoek naar uitingsvormen. Om te vertellen over haar geest, haar visie, haar artisticiteit. Ze is er haar leven naar op zoek geweest. Maar haar bipolaire hoofd vond geen rust in schilderijen. En net op het moment dat een val van de trap een einde aan al haar zoeken maakte, mailde José me. Of ik naar haar expositie wilde komen.
Lees verder onder de advertentie
Onmiddellijk rook ik de geur van pannenkoeken. Ik las op haar website hoe José was uitgewaaierd. Ze had naam gemaakt in Amerika, Frankrijk, Duitsland, Monaco en Oostenrijk. Ze bouwde aan een oeuvre, herkenbaar, impressionistisch, bijzonder in haar kleurgebruik.
Het mooie aan kunst is dat het je overal naar toe kan brengen. Het bracht José de wereld. Bij de expositie, pal onder een schilderij van een dansend jong meisje, omhelsde ze me weer. En bracht ze mij terug naar Amsterdam-Noord. Naar dat huis in de achtertuin. Naar de geur van pannenkoeken. En zo ook een heel klein beetje terug naar mijn moeder.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).