‘Op de dag van de twintigwekenecho was ik bloednerveus’
Helene van Santen is hoofdredacteur van Kek Mama. Ze woont samen met Navin en hun zoontjes Milo en Oliver.
Ik ben een nieuwsgierig aagje. Tijdens mijn zwangerschap kon ik dan ook niet wáchten tot ik er tijdens de twintigwekenecho ein-de-lijk achter zou komen wat het geslacht van de tweeling in mijn buik zou zijn. Navin en ik waren er al weken over aan het speculeren. We waren het er allebei over eens dat het ons niets uitmaakte wat we zouden krijgen: een jongen en een meisje, twee jongens of twee meisjes. Het klinkt cliché, maar we hadden meteen de instelling: als ze maar gezond zijn.
Bloednerveus
Op de dag van de twintigwekenecho was ik bloednerveus. Of de kindjes wel gezond zouden zijn, maar ook omdat ik mijn nieuwsgierigheid bijna niet kon bedwingen. Ik wilde zo graag meer te weten komen over de groeiende foetussen in mijn buik; hoe zouden ze er straks uitzien, zouden ze op elkaar lijken, erg op mij of juist op Navin…
Lees ook
Lisa heeft de twintigwekenecho: ‘Ik ben misselijk van de zenuwen’ >
‘Weet u het zeker?’
Tijdens de echo vroeg de echoscopist of we het geslacht wilden weten. “Ja!” riepen Navin en ik in koor. Kindje één bleek een jongen te zijn; er was een duidelijk piemeltje op het echobeeld te zien. Op het geslacht van kindje twee moesten we iets langer wachten; het lag niet in de juiste houding. Maar uiteindelijk was ook daar de uitkomst: een jongetje. Navin wilde het écht zeker weten en vroeg wel drie keer: “Weet u het zeker?” De echoscopist moest lachen, wees naar het scherm en sprak de legendarische woorden: “Meneer, als dit geen piemeltje is, ga ik een ander beroep zoeken.”
Dit editorial staat in Kek Mama 10-2020.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
