Je herkent het vast wel: het voornemen om de opvoeding van je eigen kinderen heel anders aan te pakken dan hoe je zelf bent opgevoed. Dingen die je juist niet wilt doen of zeggen. Zo dacht ook moeder Lis, tot ze op een dag precies datgene riep waarvan ze had gezworen het nooit tegen haar dochter te zullen zeggen.
Lis (35) is alleenstaand en moeder van Joolz (6): “Het was een doodgewone donderdagmiddag waarop ik had gewerkt en dat duurde langer dan gehoopt. Ik stond ook nog in de file richting de kinderopvang van mijn dochtertje. Toen ik uitstapte, begon het keihard te regenen. Ik haalde Joolz op, ze was een tikje humeurig, maar die had er ook een lange schooldag en opvangdag op zitten. We reden naar huis terwijl zij zeurde dat ze honger had.
Thuis was het een chaos, want vanmorgen waren we wat haastig weggegaan. Mijn dochter liet zich op de bank ploffen, natuurlijk zonder eerst haar schoenen even uit te doen. En ik moest nog koken. Ik vroeg haar om haar schoenen even uit te trekken, terwijl ik onze natte jassen uithing aan de kapstok. Joolz had zelf haar schooltas mee naar binnen genomen en ergens halverwege de woonkamer laten vallen. Daar struikelde ik over en mopperend haalde ik de tas leeg en ruimde ‘m op.
Ik keek in de koelkast wat er nog lag en begon aan een simpele pasta voor het avondeten. Ondertussen bleef Joolz zeuren over dat ze wat wilde eten en belde ook nog een collega tussendoor over iets wat opgepakt had moeten worden. Het was gewoon teveel en daarna gebeurde het. Mijn frustratie van de dag kwam eruit en ik reageerde het af op mijn dochtertje.
Ze begon te huilen over dat ze echt nu iets wilde eten en ik had mezelf niet meer in de hand. Ik verhief mijn stem, keek haar boos aan en riep dat ze nu even niets te willen had. Daar schrok ik zelf van, want dit is iets wat mijn moeder vroeger altijd tegen mij zei en waarvan ik tegen mezelf had gezworen dit nooit tegen mijn eigen kinderen te zullen zeggen. Er lag zoveel lading in die zin. Ik had er ook meteen spijt van.
Voor even was ik zelf namelijk weer dat kleine meisje dat hongerig thuis kwam uit school en helemaal niet doorhad, logisch ook, dat mijn moeder misschien ook wel moe was. Ik herinnerde me hoe haar stem dan scherp kon klinken. Kortaf. Hoe ik me schrap zette bij het geluid. Niet omdat ze gemeen was, maar omdat het even teveel was voor haar, al zei ze dat niet hardop.
En nu stond ik daar. Dertig jaar later. Dezelfde woorden, hetzelfde gevoel. Joolz keek me aan. Gelukkig niet angstig, maar wel verbaasd. Ze had geen idee waarom ik opeens zo uitviel en ik had het zelf eigenlijk ook niet aan zien komen. Ik liep rustig naar haar toe en bood haar mijn excuses aan. Ik zei dat ik ook een lange dag had gehad, moe en hongerig was en dat het allemaal even teveel voor me was.
Daarna hebben we rustig gegeten en heb ik haar naar bed gebracht. Toen ik naast haar zat terwijl ze sliep, dacht ik aan mijn eigen moeder. Aan hoe zij het vroeger allemaal ook in haar eentje moest doen en dat ik het haar niet meer kwalijk zou nemen. En mezelf ook maar niet, al zal ik ervoor zorgen dat ik dit nooit meer tegen mijn dochter zeg. Zelfs niet als het me nog een keer teveel wordt.”
Lees hier wat voor bizars de man van Bertien deed toen haar kinderen echt niet wilden luisteren.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
De band tussen ouder en kind verandert door de jaren heen. Waar ze vroeger afhankelijk was van jouw zorg en advies, staan ze nu op eigen benen, maar dat betekent niet dat jouw volwassen kinderen geen behoefte meer hebben aan erkenning of verbinding.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
In 'Tussen wel en wee' komt een moeder aan het woord die vertelt over hoe haar bevalling verliep. Dit keer bevallingsverhaal Laurien.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Dit keer Kiki, die geld uitgeeft wat ze niet heeft, zonder dat haar man het weet.
Dat je zoon op seksuele ontdekkingstocht gaat als hij vijftien is en een vriendinnetje krijgt, is natuurlijk geen verrassing. Het nieuws waarmee hij op een dag thuis kwam, was dan weer wél een verrassing voor Nanda.
En nee, het ligt niet aan gezeur, geld of seks. Scheiden is geen zonde, geen mislukking, soms is het zelfs levensreddend, maar niemand start een huwelijk met het idee uit elkaar te gaan. Waarom gebeurt het dan toch met bijna de helft van de huwelijken?
