Carmen: ‘Ik schaam me voor de leugens – mijn man denkt dat ik de kinderbijslag voor kinderkleding gebruik’

Joan Makenbach

18 juni, 2025 - 23:00

Leestijd: 4 minuten

Carmen: “Er gaat geen dag voorbij of de postbode staat hier op de stoep met een pakket. ‘Hé grote vriend!’ roep ik als hij voor de deur staat. Hij is immers mijn bondgenoot. De enige die weet hoeveel ik werkelijk koop. Mijn man heeft geen idee van mijn bestelwoede. Hij werkt buitenshuis en voordat hij thuiskomt, zijn de blauwe Bol.com-, oranje Zalando-dozen of andere verpakkingen alweer netjes onder in de kliko gestopt.

Inkomsten

Toen Marc en ik kinderen kregen, ben ik gestopt met mijn baan als leidster op een kinderdagverblijf. Het voelde niet goed om onze kinderen van nu drie en één naar een crèche te doen terwijl ik ondertussen op die van een ander paste. Bovendien: het kon ook. We hebben indertijd bewust op Marcs salaris ons huis gekocht en als we niet te gek doen, kunnen we daar prima van leven. We gaan zelfs nog twee keer per jaar op vakantie: in mei een weekje bungalow, ’s zomers drie weken kamperen. We hebben echt niets te klagen.

Om af en toe wat extra te hebben bedrijf ik in de avonduren wat handeltjes aan huis: een strijkservice, kledingherstelwerk en ik verkoop eigengemaakte sieraden. De inkomsten verschillen per maand, maar meestal haal ik daar 500 euro mee binnen. De afspraak was dat ik de helft van dat geld zou gebruiken voor ‘de leuk’ – een keer sushi bestellen, frutsels in huis of kleding voor de kinderen – en de andere helft op een aparte spaarrekening zou zetten. Voor ‘onvoorziene uitgaven’. Geld voor de kinderen, voor later. De beroemde kapotte wasmachine. Maar we zijn nu bijna twee jaar verder en op die spaarrekening staat nog maar het luttele bedrag van 300 euro. Minder durf ik niet. Maar meer wordt het ook niet, vanwege mijn koopziekte.

‘Het geeft me een kick’

Voor mezelf geef ik amper iets uit, maar ik ga helemaal los als het om kinderkleertjes gaat. Zodra de kinderen hun middagslaapje doen, klap ik mijn laptop open. Ik sla mijn slag via de bekende grote webshops en vooral Marktplaats en Vinted; ik vind het heerlijk om dure merkkleding voor weinig te scoren. Het geeft me een kick, ook al puilen de kasten inmiddels uit.

Marc ziet natuurlijk wel dat onze kinderen er elke dag tiptop bijlopen. Hij denkt dat ik daar de kinderbijslag à 440 euro per kwartaal voor gebruik. Ik vertel hem namelijk alleen over mijn succesaankopen: de nieuwe trui voor slechts 15 euro, of laarsjes voor 25 euro, inclusief verzendkosten. Of mijn verkoopopbrengst: het shirtje van Maja dat ik voor een tientje kon verkopen. Al het gloednieuwe spul en de frequentie waarin ik insla, houd ik wijselijk voor hem achter. Ook weet hij helemaal niets af van het magere saldo op de spaarrekening.

Schaamte

Soms vreet dat best aan me. Zoals laatst, toen hij aan vrienden vertelde hoe knap het was wat ik allemaal deed: voor de kinderen zorgen, eigen onderneminkjes en dan had ik nu ook al een kleine vijfduizend euro gespaard. Oeps. Ik heb toen maar wat geknikt. Ik schaamde me wel. Niet eens vanwege het liegen en mijn koopziekte, maar omdat er zo veel trots in zijn stem doorklonk. Die trots verdien ik helemaal niet.”

Chelsea moest niet liegen over de kinderbijslag, maar iets heel anders. Ze betrapte haar collega en baas en kon niks zeggen tegen hun partners. Je leest het hier.

Dit verhaal staat in Kek Mama 06-2020.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time