Jennifers voorgevoel wordt na een enkeltje teststraat bevestigd: ze heeft corona. En zie als moeder van een peuter dan maar eens in volledige isolatie te gaan.
Dat ik corona heb, is voor mij geen shock. Ik kamp al dagen met een snotneus en koorts en ik ben al versleten als ik van de bank naar het bed loop. Kortom: anders dan een simpele griep die ik normaal gesproken met twee paracetamol neerhaal.
Dat ik na de positieve uitslag in zelfisolatie moet - en ik hierdoor zeven dagen (ofwel: 168 uur, ofwel: 10.080 minuten) in m’n Remi in de slaapkamer ben? Dat komt na het telefoontje van de GGD wél als een onaangename verrassing.
Geen rocket science
Apart slapen. Apart eten. Apart wassen en alles wat ik aanraak met militaire precisie ontsmetten voor man en kind: het is allemaal geen rocket science zou je denken, ware het niet dat er hier in huis een peuter van 2,5 rondhuppelt die je echt niet kan uitleggen dat hij mama niet mag zien, niet mag aanraken en vooral geen kusjes mag geven.
Na eindeloos geklop op de slaapkamerdeur, hysterische woedeaanvallen en urenlang ‘mama’ als mantra vanuit de woonkamer, besluiten we de isolatie na dag twee daarom naast ons neer te leggen. Het gáát gewoon niet met een kind.
Lees ook
Kind jarig in tijden van corona: zó kun je het toch vieren >
Tien dagen
Braaf als ik ben bel ik wel even de GGD om te vragen of ik nu niet een enorme claim aan m’n broek krijg (ja, weet ik veel), maar wonderbaarlijk genoeg snapt de medewerker als geen ander dat in isolatie gaan een lastig karwei is met een peuter. Eén maar: hierdoor moeten man en kind vanaf de dag dat ik geen klachten meer heb nóg tien dagen in quarantaine. Tien. Die verrekte incubatietijd.
Knuffels en kusjes
Opnieuw een domper, maar weet je? We maken er gewoon tien gezellige dagen van met extra veel kusjes en knuffels. Want één voordeel: ik kan niemand meer besmetten en ben zelf de komende weken immuun ;).
Meer persoonlijke verhalen lezen? Volg Kek Mama op Facebook >
