Beeld: Canva
De een heeft een volledig draaiboek, de ander duikt erin zonder plan. Iedere moeder heeft een totaal verschillende visie op de bevalling. Lima laat het bevallen volledig op zich afkomen: “Ik heb wederom een geboorteplan van slechts twee zinnen.”
Lima (32), financieel adviseur, moeder van een dochter en 35 weken zwanger van een zoon: “Ik weet dat veel vrouwen hun bevalling tot in de puntjes voorbereiden. Ze volgen cursussen, lezen boeken en maken uitgebreide geboorteplannen. Ik niet. Niet bij mijn eerste bevalling, en ook nu bij mijn tweede bevalling niet. Geen playlists, geen affirmatiekaarten, geen warm licht of etherische oliën. Voor mij is het simpel: mijn kind moet gezond ter wereld komen en hoe dat precies gebeurt, maakt me eigenlijk niet zoveel uit.
Bij mijn eerste zwangerschap hoorde ik om me heen verhalen van vrouwen die alles tot in detail hadden gepland. Maar bijna niemand kreeg de bevalling die ze voor ogen hadden. Het gevolg was teleurstelling, frustratie, verdriet zelfs, omdat het niet liep zoals gewenst. Dat wilde ik niet. Mijn theorie was: hoe minder ik weet, hoe minder ik me druk kan maken en hoe kleiner de kans dat ik achteraf teleurgesteld ben. Dus ik bereidde me bewust helemaal niet voor. Geen video’s, geen boeken, geen cursussen. Ik had ook niet nagedacht over pijnbestrijding of bevalhoudingen. Ik zou het dan wel zien. En dat was maar goed ook, want twintig minuten na aankomst in het ziekenhuis lag mijn baby al in mijn armen. Ik had absoluut geen tijd gehad om na te denken over de manier van baren, laat staan om een rustgevend muziekje aan te zetten.
Deze keer voelt het toch een beetje anders. Niet omdat ik ineens een uitgebreide voorbereiding ga treffen, maar omdat ik er nu niet meer helemaal blanco in ga. Ik weet wat me te wachten staat en stiekem baal ik daarvan. Het liefst zou ik er net zo onbevangen ingaan als de vorige keer. Geen idee hebben hoe weeën voelen en welke handelingen er in het ziekenhuis worden gedaan. Toch ga ik het, voor zover het mogelijk is, weer volledig op me af laten komen. Een tweede bevalling kan heel anders zijn, dus ik zie wel hoe het loopt. Ik heb wederom een geboorteplan van slechts twee zinnen: mijn vriend mag de navelstreng doorknippen en ik wil dat de baby meteen op mijn borst wordt gelegd. That’s it.
Ook over de locatie heb ik geen uitgesproken mening. Bij de eerste bevalling wilde ik in het ziekenhuis bevallen en heb ik me nooit verdiept in alternatieven zoals een thuisbevalling of een geboortecentrum. Nu maakt het me niet zoveel uit. Waar ik beval, thuis of in het ziekenhuis, is afhankelijk van hoe ik me op dat moment voel en hoe snel het gaat.
En dan is er nog de pijnbestrijding. De eerste keer had ik er niet over nagedacht. Zou ik dan wel beslissen. Ik kon vooraf wel stoer roepen dat ik het zonder wilde doen, maar ik had geen flauw idee hoe heftig de pijn zou zijn. Dus ik hield alle opties open. Uiteindelijk wilde ik in het ziekenhuis een morfinepomp, dat had ik bij toeval eens in een vlog voorbij zien komen. Maar dat bleken ze in dat specifieke ziekenhuis niet te hebben. Had ik kunnen weten als ik wat research had gedaan, maar ach, dat was dan maar zo. Daardoor weet ik deze keer dat ze niet overal hetzelfde aanbieden, maar ik ga alsnog niet uitzoeken welke locaties welke opties hebben. Ik zie wel waar ik beland en wat daar mogelijk is.
Of ik al weet in welke houding ik wil bevallen? Natuurlijk niet. Op de rug, op handen en knieën, een baarkruk? Geen idee. Ik wist niet eens van het bestaan van een baarkruk af totdat mijn verloskundige het eens noemde. Ik doe straks gewoon wat goed voelt en luister naar mijn lichaam en de verloskundige die aanwezig is. Misschien heb ik makkelijk praten omdat mijn eerste bevalling zo soepel en snel verliep. Als het dit keer anders gaat en ik 48 uur lang onder fel ziekenhuislicht lig te creperen, piep ik misschien wel anders. Misschien had ik me dan wel willen voorbereiden, misschien had ik dan wel behoefte aan een playlist of een zacht lampje in de kamer. Maar dat zijn zorgen voor later. Het licht dimmen kan altijd nog, toch?”
Malou heeft het heel anders aangepakt. Zij heeft haar bevalling tot in de puntjes geregeld: ‘Veel mensen vinden het overdreven hoe ik wil gaan bevallen.’ Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.Ze iets laten zien, dat lukteMelissa (37): “Ik zou mijn kinderen weleens even wat laten zien. Parmantig stapte ik op de hoogste duikplank van het zwembad en met een […]
