Liesbeth Staats over haar werk en gezin

Liesbeth heeft gister tot laat voor Brandpunt zitten monteren. Aan een reportage over een door criminaliteit en armoede geteisterde buurt in Chicago, waar ze de hele afgelopen week zat. Ze interviewde er onder meer Fiji, een zwarte, alleenstaande moeder van tien kinderen die in een vervallen huis woont. Zonder stromend water. De stroom is sinds kort ook afgesloten. “De kans dat je daar als jongere met vuurwapengeweld te maken krijgt is veel groter dan de kans op een middelbare schooldiploma”, zegt Liesbeth, die ook op de plaatselijke high school filmde waarvan net weer een leerling was doodgeschoten, de elfde in een paar jaar. “Toen ik dat hoorde kreeg ik zwakke knieën en een brok in mijn keel. Dat soort dingen raakt me sneller sinds ik moeder ben. Omdat ik van dichtbij zie hoe het ook kan gaan”, zegt Liesbeth, die zelf met haar man Jasper en zoontjes David (8) en Louis (6) in de Amsterdamse Watergraafsmeer woont, rijkelijk bevolkt door succesvolle bakfietsouders van blakend gezonde witte gezichtjes. “Na zo’n reportage ga ik wel weer even anders naar huis”, vertelt ze. “Dan denk ik: jeetje, wat groeien mijn kinderen in een soort roze lollywolk op. Ik wens ze helemaal geen getto toe, maar ik vind dat kinderen hier wel heel erg in een soort badje van entertainment leven.”

Gemis

Liesbeth komt thuis met verhalen uit totaal andere werelden. Haar zoontjes hangen dan aan haar lippen. “Hoe moet dat als er geen water uit de kraan komt?” “Hebben ze wel bedden?” Ze weten niet beter dan dat hun moeder veel van huis is om mensen uit alle uithoeken van de wereld de kans te geven hun verhaal te doen. Soms is het wel even slikken. Tijdens haar deelname aan Wie is de Mol? was ze drie weken van huis en miste de verjaardag van haar zoontje. “Maar dat gevoel van gemis ebt dan snel weg, omdat je zo geleefd wordt op reis. En ze zijn het ook echt gewend. Dat is al zo sinds ze baby waren. Toen ik terugkwam uit Chicago bracht ik mijn zoontje naar bed en die vroeg: ‘Hoe komt het eigenlijk dat wij jou minder missen dan papa als hij weg is?’ Dat vind ik dan geen pijnlijke vraag, eerder grappig. Want het is toch gewoon zo? Ik ben blij dat ze me niet zo missen.”

Valkuil

Soms steekt het wel heel even. “We hadden het laatst over procenten”, vertelt Liesbeth. “Het was zondagochtend en we hingen met z’n allen op bed. En toen zei mijn zoontje: ‘Ik denk dat ik de kat één procent liever vind dan jou.’ Ik zei: ‘O, hoezo?’ ‘Nou ja,’ zei hij, ‘die is er altijd.’ Au. Dat is dan wel even een prik. Ik neem die opmerking ook heel serieus.” Dat schipperen met haar aandacht is eigenlijk haar grootste valkuil als moeder, zegt ze. “Waar ik het meest mee worstel is het feit dat Jasper en ik het zo leuk vinden om te werken, en dat ik steeds de kinderen in de gaten houd: trekken ze het ritme van ons nog wel?” Soms roept haar oudste zoon: “O nee, niet weer een oppas vanavond.” En dan weet ze dat de oppas de keer ervoor eigenlijk al een keer te veel was. Haar jongste begint dan te muiten en gooit zijn kont tegen de krib. “Dat vind ik weleens lastig aan onze drukke levens. Dat we het allemaal geregeld krijgen, betekent namelijk niet dat het per se ideaal is voor een kind.”

Lees het hele interview met Liesbeth in Kek Mama 07-2015. 

Meer BN'er interviews lezen? Je kan hier alle interviews lezen.