Kitty’s tweeling heeft een verstandelijke beperking: ‘Gelukkig hebben ze altijd nog elkaar’

Lees hier eerst Deel I, over hoe Kitty in twee keer beviel van haar tweeling. 

Het was kritiek, maar bij veertig weken mogen de meisjes naar huis. Op het eerste gezicht lijken ze gezond en overheerst de opluchting. Toch worden ze streng in de gaten gehouden, zoals dat gaat bij veel te vroeg geboren kindjes. Kitty: “Na een paar maanden  stelden ze voor het eerst vast dat de tweeling achterliep in de ontwikkeling. Bibi en Jamay gingen niet zo snel als zou moeten. In eerste instantie schoot ik meteen in de ontkenning; met mijn meiden was helemaal niets mis! Ergens zag ik wel wat de artsen bedoelden. Ze pakten speelgoed anders aan dan andere kindjes, brabbelden onverstaanbaar, en lopen deden ze pas bij ruim 2,5 jaar. En toch dacht ik steeds dat ze laatbloeiers waren. Het zou vanzelf wel komen.”

“Ik schoot meteen in de ontkenning; met mijn meiden was helemaal niets mis!”

Eigen taal

Als de meiden ruim vijf jaar oud zijn lukt fietsen zonder zijwieltjes niet. Ze praten, maar in hun eigen taal. Onverstaanbaar voor alle anderen. “Toch heb ik het laatbloeiers-idee volgehouden tot een jaar of zes. Je blijft toch proberen, je blijft toch helpen. Kan ik niet zus of zo niet extra stimuleren? Dus gingen we naar de logopedist voor spraak en taal, naar de fysio voor de motoriek en ging ik zelf aan de slag met het constant herhalen voor kleuren, woorden en aanleren van klokkijken.”

Het wordt Kitty steeds duidelijker dat haar dochters anders zijn dan hun leeftijdsgenootjes. “Prikkels kwamen niet bij ze binnen. Bibi en Jamay leerden niet van wat ze deden. Waar een kind de prullenbak misschien één keer leeghaalt, deden die van mij dat zeker drie keer per week. Ik moest wel zeshonderd keer zeggen dat ze van de wasmachine af moesten blijven. Alles in huis moest op slot kunnen, ieder kastje, anders haalden ze het leeg. Samen haalden ze de gekste dingen uit. Stonden we op de camping, hadden ze samen de toiletten verstopt. Niet één of twee, maar allemaal. Of ik werd om half zeven ‘s ochtends gebeld dat mijn meiden buiten op de rotonde liepen. Levensgevaarlijk natuurlijk. Waren ze, ondanks alle sloten, toch ontsnapt. Ik kon dan nog zo boos worden, maar straf haalde niets uit. De volgende dag deden ze het gewoon weer.”

“Werd om half zeven ‘s ochtends gebeld dat mijn meiden buiten op de rotonde liepen. Levensgevaarlijk natuurlijk”

Zorgen

Als Kitty ook nog eens ernstig ziek wordt, kanker, staat de ontwikkeling van de meiden helemaal stil. Te veel zorgen om mama. “Die periode was heel heftig. Voor de meiden, mezelf en mijn relatie met hun vader.” Kitty overleeft de ziekte, maar de relatie doet dit niet. De zorg komt vanaf dat moment meer op haar neer. “Dat was wat het was. Ik ben niet het type dat in een hoekje gaat zitten huilen. Gelukkig heb ik hele lieve mensen om me heen die altijd meedachten en meehielpen.” Op zesjarige leeftijd horen de meiden dat ze een verstandelijke beperking met autisme hebben. Bibi en Jamay gaan naar het speciaal onderwijs en later naar een arbeidsmatige dagbesteding.

Eindelijk ademhalen

Inmiddels zijn de meiden volwassen en wonen ze op een zorgboerderij, vijf minuten bij hun moeder vandaan. “Het huis is levensbestendig, wat betekent dat als ik morgen onder een tram loop… het leven van mijn meiden gewoon doorgaat. Ze blijven zitten waar ze zitten en met hen komt het wel goed. Hoe zwaar die last, de zorgen om de toekomst, wel niet was… voel ik eigenlijk nu pas.” Al houdt het zorgen nooit écht op. “Lezen en schrijven zullen Bibi en Jamay nooit kunnen, dus communiceren we met spraakberichten. Zelfstandig boodschappen doen lukt alleen als ik ze foto’s stuur van de producten die ze moeten hebben. Als ze een vraag hebben moet ik die direct beantwoorden en niet over tien minuten, want dan ontstaat er een error. “

Toch probeer ik wel meer aan mezelf te denken. Het is nu Kitty-tijd: ik probeer echt weekenden voor mezelf te plannen en heb vorig jaar mijn eerste verre reis naar Vietnam gemaakt. Dat gunden ze me, al stonden ze ook heel hard te huilen en te gillen toen ik na twee weken weer terugkwam.” Kitty vervolgt:  “Nu ik weer eens alleen ben, voelt het alsof ik eindelijk weer kan ademhalen. Daar was gek genoeg niet zo mee bezig toen ik er middenin zat. Het werd vaak genoeg tegen me gezegd: ‘wat pittig, twee kinderen met een beperking’ en dat is het en tegelijkertijd kijk ik echt niet terug op een slecht leven.”

“Nu ik weer eens alleen ben, kan ik weer eindelijk weer ademhalen”

Ze vervolgt: “Ik heb iedere dag gewoon gedaan waarvan ik dacht dat het het beste was en alles kwam zoals het kwam. Ik weet ook niet beter dan dat de meiden zijn zoals ze zijn. Ik heb geen kinderen zonder beperking. Gelukkig, denk ik nu ook. Als ik de kinderen had kunnen vergelijken, was het misschien lastiger geweest. Ik ben vooral blij dat ik niet één, maar twee dochters heb gekregen. Veel kinderen met een beperking zijn eenzaam. Bibi en Jamay zijn nooit alleen. Ze zijn een echte tweeling, doen alles samen. Wat er ook gebeurt, ze hebben altijd elkaar.”

Schuldgevoel

Een troostende gedachte, want soms speelt nog altijd het schuldgevoel op. Dan denk ik: had ik rustiger aan moeten doen tijdens de zwangerschap? Ik was een bezige bij, altijd druk in de weer, ook met harde buiken. Het kwam niet in me op om even op de bank te gaan liggen. Waren ze dan langer blijven zitten? Had ik dit kunnen voorkomen? Ik zal het nooit weten. Er is geen duidelijke oorzaak aan te wijzen en we hebben geen soortgelijke aandoeningen in de familie. Ik heb gewoon pech gehad. Of nouja, pech… we zijn een bijzonder verhaal, maar het is wel ons verhaal. Ik ben hartstikke trots op mijn lieve sociale meiden.Zij hebben me gemaakt tot wie ik vandaag ben.”

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.