Kirsten Schilder over ‘extreme focus’ op kinderen: ‘Nick en ik gaan zelden samen een weekendje weg’

Het feit dat ik Kirsten Schilder exact op het afgesproken tijdstip bel maakt haar heel blij, zegt ze opgewekt. Ze is zelf namelijk ‘enorm van de schema’s’. “Dat moet ook wel met drie kinderen van 11, 9 en 4 en een werkende man – zeker nu ik zelf ook weer werk. Wij léven op schema’s. Als kind hield ik al van plannen, ik vond het fijn om te weten wat de dag zou brengen, of er vriendinnen kwamen spelen of wie er mee wilde eten.”

Dat neusje voor structuur kwam, toen de kinderen nog een stuk kleiner waren, goed van pas in een huwelijk met zo’n drukbezette man en het tegelijkertijd opvoeden van drie koters. “Zolang ik me aan mijn strakke structuur hield, was er niets aan de hand. In die tijd was Nick veel op pad. In de regel ging ik ervan uit dat hij er niet bij was en trok ik mijn eigen plan met de kinderen. Oftewel: was Nick van de partij, dan was het extra leuk, zo niet, dan draaide het gezin probleemloos door. Het was – en is – geen ramp als dingen last minute anders lopen, daar ben je na zoveel jaar echt wel aan gewend,” lacht ze.

Minder werken

Want hoe zat het ook alweer met dit stel dat elkaar zestien jaar geleden op de beruchte Volendamse kermis ontmoette? “Ik was bijna klaar met mijn lerarenopleiding, Nick zat op de universiteit. Niet lang daarna stopte hij met zijn studie, omdat het niet langer te combineren was met Nick & Simon. Hoewel we gingen samenwonen om vaker samen te kunnen zijn, zagen we elkaar vanaf dat moment juist niet meer; als ik na een dag voor de klas om zes uur thuiskwam, was Nick allang vertrokken – en ook de weekenden zaten natuurlijk vol optredens.”

“Mijn meisjesdroom kwam uit.”

Puur voor de liefde minderde Kirsten met werken, en toen ze kort daarna zwanger raakte van Nikki, stopte ze helemaal. De beste beslissing ooit, vertelt ze. “Als kleuter tekende ik, als antwoord op de vraag wat ik later wilde worden, een moeder. Met andere woorden: mijn meisjesdroom kwam uit. Ik genoot er intens van om thuis te zijn en realiseer me goed dat ik in de uitzonderlijke, gelukkige positie verkeerde dat dit überhaupt kon. Het bracht veel rust in een roerige periode waarin Nick kneiterdruk was en de kindjes zo klein. Het was helder, want ik wist: de basis van het gezin, dat ben ík.”
 

Lees ook
‘Thuisblijfmoeder is ook een baan’: waarom je dat gewóón op je CV moet zetten >
 

Fases

Ondanks Nicks overvolle werkschema heeft Kirsten nooit het gevoel gehad dat ze er alleen voor stond. Integendeel. “We deden het juist echt samen,” vertelt ze trots. “Zeker de pittige periode waarin Julian werd geboren – amper negentien maanden na Nikki. Julian was een ontzettend slechte slaper, in die fase sliep ik zelf dus hooguit twee uur per nacht. Ik hield het vol omdat Nick elke ochtend opstond en de kinderen oppakte.

Ondanks de gebroken nachten kijk ik hier met warme gevoelens op terug. Daarbij was Nick vaak op gekke momenten thuis, midden op de dag, voor een optreden bijvoorbeeld, en omdat ik dan ook thuis was, hadden we regelmatig wat gestolen uurtjes samen. Dat maakte die periode extra bijzonder.”

“Ik barstte in tranen uit: ‘Ik wil deze fase nog helemaal niet afsluiten!'”

Met de komst van Julian leek het gezin Schilder aanvankelijk compleet. Hoewel Nick, zelf uit een gezin van drie, een derde Schildertelg nog wel zag zitten, wilde Kirsten er vooralsnog niets van weten. “Ik dacht: we zijn gezegend met een gezonde zoon, een gezonde dochter, een prachtig gezin, het is mooi zo. Maar eerlijk is eerlijk: elke keer dat ik een baby zag, betrapte ik mezelf op vlinders in mijn buik.”

De doorslag gaf echter de dag dat Julian voor het eerst ging wennen op de basisschool. “Nadat we hem naar school hadden gebracht, barstte ik thuis in tranen uit: ‘We zijn nog zo jong, ik ben pas 31, ik wil deze fase nog helemaal niet afsluiten!’ En Nick dacht: yes!” lacht ze hardop.

Losser

En zo kwam daar Jackie in de lente van 2017, vijf jaar na de geboorte van Julian. Best prettig, dat leeftijdsverschil, vertelt Kirsten. “Bij Nikki was ik nog heel onzeker, ik kwam thuis met een Maxi-Cosi en dacht: wat nu? Bij de tweede, maar zeker bij de derde, herken je de fases, de krampjes, de huiltjes, ze gaan allemaal vanzelf voorbij. Bij Jackie voelde ik me als moeder een stuk zekerder.”

“Ik zou willen dat ik iets losser was geweest in een weekendje weg gaan.”

Er is dan ook niks waarop Kirsten met spijt terugkijkt. Alhoewel… “Ik had het mezelf af en toe best íéts makkelijker kunnen maken,” vertelt ze lachend. “Ik was extreem gefocust op de kinderen en had grote moeite om op dat vlak iets uit handen te geven: ik ging gewoon liever niet bij de kinderen vandaan. Nog steeds niet trouwens – eigenlijk gaan Nick en ik zelden een weekendje weg.”

Ze herinnert zich die ene keer dat ze wel gingen, samen een paar dagen naar Spanje. “Na de eerste nacht kreeg ik ontzettende pijn in mijn buik. ‘Vind je het wel leuk?’ vroeg Nick – vervolgens zag hij op mijn telefoon dat ik al naar terugvluchten zocht. Diezelfde avond zaten we in het vliegtuig terug naar huis. Ik zou willen dat ik hier iets losser in was geweest. Gelukkig vond Nick het alleen maar lief.”

Sinds twee jaar gaat ze ietsje makkelijker thuis weg, maar nog steeds liever geen nacht. “Uiteraard willen Nick en ik ons naast vader en moeder af en toe ook weer eens man en vrouw voelen, daarom gaan we regelmatig lunchen of uit eten, maar… slapen doen we thuis. Anders lig ik vanaf zes uur ’s ochtends toch maar op de klok te kijken en geniet ik er niet eens van.”
 

Het hele interview staat in Kek Mama 02-2022.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >