‘Wat is belangrijker? Dat je kind z’n zin krijgt of dat hij zich fatsoenlijk kan ontwikkelen?’

Norma: “Gewoon weggooien, en zeggen dat het niet goed is voor zijn spraak. Niet alles hoeft met zachte hand gedaan te worden. Wat is belangrijker? Dat je kind z’n zin krijgt, of dat hij zich fatsoenlijk kan ontwikkelen?”

Lucie: “Maak er een ritueel van. Stuur de speen naar de tandenfee. Pak de speen samen in, schrijf samen een brief en doe het pakje samen op de post. Ga daarna iets leuks doen om het te vieren.”

Manon: “Ons kind met trauma vond veel troost in zijn speen en kon daarmee goed slapen. Overlegd met tandarts, waarna hij zei: ’tuurlijk is het niet ideaal, maar die beugel moet er later toch al komen, laat hem die speen maar houden TOTDAT je merkt dat het zijn spraak gaat verslechteren.’ Dan werd het tijd de speen af te schaffen, maar ons kind sprak prima. En op een gegeven moment, vlak voor zijn 5de verjaardag, merkte ik dat ik al een paar dagen dat ik hem steeds niet kon verstaan. Ik dacht vaak: wat zeg je nou? Ik herinnerde mij de woorden van de tandarts en het pijn in mijn hart de speen weggegaan. Twee nachten heeft hij intens verdrietig niet geslapen. En dat was het. Daarna weer zonder problemen.”

Arja: “Het probleem is de te softe ouders die die speen dan telkens teruggeven als het kind huilt. Mijn dochter heeft destijds toen ze 2,5 jaar was de speen in de schoen gestopt voor de babypietjes die geen speentje hadden. Was even lastig, maar de kunst is om dan door te zetten.”

Roos: “Kwestie van wegdoen en sterk in je schoenen staan, je voorbereiden op een paar onrustige nachten, maar dan ben je er wel doorheen. Het zal best even bikkelen zijn voor zoonlief en vooral voor jou maar je kunt het, ik ben overtuigd, succes met de onrust die het zal geven.”

Patricia: “Mijn oudste zoon was 3,5 jaar toen hij tutloos werd. Op een avond waren ze kwijt. Hij was ontzettend moe na een lange dag en nam niet meer de moeite te zoeken. Ik heb een kaart geschreven uit naam van Paw Patrol, is ie helemaal gek van! Hij is een superpup geworden, omdat hij z’n tutjes aan de paw patrol baby’s gegeven heeft. Hij accepteerde het en was helemaal trots op zichzelf. Totaal kreeg hij drie kaarten met complimenten. Hij is zonder moeite gaan slapen en heeft een enkele keer gevraagd naar zijn tut. Ben blij dat het zo goed is gegaan want zag er echt tegenop.”

Artan: “Ach, komt goed. Bij mijn dochter ging het weghalen van de speen heel gemakkelijk. Bij mijn zoontje heel moeilijk. Hij praatte ook niet zo goed, maar snapte alles en maakte me alles duidelijk. Tijdje later leek het wel een woordenboek, zoveel praatte hij. Hij werd altijd helemaal zen van het speentje. Mocht hem wel alleen thuis toen hij 4-5 was.”

Tanja: “Weggooien en een weekje ervoor opzetten. Niet makkelijk, maar is wel beter. Mooi cadeautje als troost.”

Johan: “We waren de fopspeen op vakantie “vergeten “mee te nemen en toen was hij toch moe genoeg elke dag , dus sliep hij prima zonder.”

Chantal: “Nooit de speen buiten zijn bed gegeven. Vanaf baby af aan. En rond 2 jaar gewoon gaan praten over dat een speen voor baby’s is en dat hij nu een grote jongen is geworden. Voorbereid dat hij bijna weg zou gaan. En na een paar dagen hebben we geen samen weg gegooid. Hij had hem niet meer nodig want hij was een grote jongen uit zichzelf. De 2e heeft nooit een speen gewild, dus nog makkelijker.”

Boutaina: “Wegdoen en even een weekje doorbijten. Hij moet er doorheen. Is even pittig maar komt goed. Ook even langs de tandarts om de stand van de kaken te controleren. Op zo’n jonge leeftijd groeit het vanzelf nog wel bij. Geen enkele moeder is perfect.”

Denise: “Meestal groeien de tandjes ook helemaal raar… zo zonde.”

Mirjam: “Niks met een speen te maken. Taalontwikkeling komt vanzelf.”

Mien: “Mijn zoontje had hem ook tot 6 jaar met het slapen. Hij was vaak erg overprikkeld en dit gaf rust. Dus ach, waarom niet. Daarna zijn we gestopt. Elk kind op zijn eigen manier.”