‘Ik keek twee seconden niet, en ineens was ik mijn kind kwijt’
Helene van Santen is hoofdredacteur van Kek Mama. Ze woont samen met Navin en hun zoontjes Milo en Oliver.
Als ik met mijn tweeling op stap ben, ben ik altijd hyperalert. Milo en Ollie zijn allebei deugnietjes die het soms ontzettend grappig vinden om weg te rennen op straat. Als ik hard achter ze aan ren, om te voorkomen dat ze de weg oversteken, vinden ze dat alleen maar hilarisch en gaan ze nóg harder hollen. Goed voor mijn conditie, dat wel, minder voor mijn gemoedstoestand. Soms wens ik dat ik vier paar ogen en twintig armen heb.
Lees ook De juf: ‘Op schoolkamp is ineens een van de kinderen kwijt' >
Alert
Hoe alert je ook bent, er is altijd die éne seconde waarin je even niet kijkt, en waarin er iets gebeurt. Zoals laatst tijdens ons uitje in de dierentuin, samen met mijn zus en haar gezin. De jongens liepen de hele tijd braaf met ons mee, tot iemand ons aansprak en we een gesprek met die persoon begonnen. Na een paar seconden keek ik op: ik zag dat Oliver met zijn nichtje speelde, maar waar was Milo? Mijn hart sloeg meteen op hol. “Ik zie Milo niet meer!” riep ik hard.
Ik zag dat we vlak bij de olifanten waren en vreesde het ergste: dat Milo tussen het hek door was gekropen en nu tussen die immens grote zoogdieren stond. Ik rende richting de olifanten en net toen ik volledig in paniek dreigde te raken, zag ik hem. Milo stond, zich totaal niet bewust van zijn actie, kiezelsteentjes van de grond te rapen. Toen ik naar hem toe rende en zijn naam riep, keek hij op en zei triomfantelijk: “Kijk mama, steentjes!” Die vond hij véél interessanter dan de olifanten. Maar toch. Weet iemand waar ik vier paar ogen en twintig armen kan bestellen?
Dit editorial staat in Kek Mama 15-2020.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
