Beeld: Getty Images
Ja, ze houdt alle ballen in de lucht. Ook nu er een pandemie heerst. Maar het label ‘supermoeder’ dat blogger Mita Mallick regelmatig opgespeld krijgt, vindt ze onzin. En wel hierom.
‘Hoe doe je het allemaal? Je hebt twee kinderen, een baan en houdt alle ballen in de lucht. Je bent een fantastische moeder!’
Hoe vaak Mita deze zin heeft gehoord, kan ze inmiddels niet meer tellen. ‘Ik dacht altijd dat het een compliment was als mensen dat tegen me zeiden’, vertelt ze.
‘Ik glimlachte altijd beleefd en bedankte die persoon. Maar in de loop der jaren begon ik me af te vragen waarom ze me zo noemden. Waarom krijg ik zo snel het label op me dat ik een geweldige moeder ben?’
Des te vaker ze daar over nadacht, des te duidelijker het voor haar werd. Mita: ‘Mensen noemen mij en anderen supermoeders, omdat we snel weer aan het werk gaan nadat we een kind hebben gekregen. Ons lichaam en onze baby zijn daar nog niet klaar voor, maar als je langer verlof neemt, kun je je baan verliezen.’
Lees ook:
‘Ik kijk het opvoeden stiekem af bij andere moeders’ >
‘Ook zijn we supermoeders omdat we onze baby’s voeden op de meest onmogelijke plaatsen: van bezemkasten tot luchthavens en in de auto. En omdat we alle verjaardagscadeaus bestellen, de koelkast gevuld houden, telefoontjes van onze baas tussendoor beantwoorden en oh ja – ook nog even twee wassen draaien.’
Logisch dus dat ze een geweldige moeder wordt genoemd, zegt Mita op haar blog. Of toch niet? ‘Nee, ik wil wil van dat voetstuk springen en tegen iedereen zeggen dat ik een gewone moeder ben.’
Volgens Mita heb je als moeder zijnde eenmaal geen keus: alle taken die ze opsomde – en meer – komen nou eenmaal in de meeste gevallen op jouw schouders terecht.
‘En als we al die vrouwen dan supermoeders noemen, blijven we geloven in een sprookje dat niet bestaat. Want niemand kan super zijn. We zijn allemaal moeder: een doodgewone moeder.’
Bron: Motherly
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of neem een abonnement >
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
