‘Ik ben de veertig gepasseerd, maar duim nog steeds’

“Onlangs had ik een dagje vrij. Ik had zo veel overgewerkt dat mijn baas zei: ‘Blijf lekker thuis.’ Ik nam het ervan en zat de hele dag met tijdschriften op de bank. Toen ik mijn ogen voelde dichtvallen, gaf ik daar ook gewoon aan toe. Ik werd wakker van twee giechelende meiden.

Mijn dochter van elf en haar beste vriendinnetje Nora stonden me lachend aan te kijken. Vlug trok ik mijn duim uit mijn mond en haalde quasi argeloos mijn hand door mijn haar. Aan het gezicht van Nora te zien was het al te laat; ik zou die avond ongetwijfeld het onderwerp van gesprek zijn bij haar thuis. Pech, dacht ik al snel. Vroeger zou ik me geschaamd hebben, nu lach ik om mijn kinderlijke guilty pleasure. Het is toch ook best hilarisch: een vrouw van in de veertig die op haar werk drie afdelingen aanstuurt en moeder is van twee bijna puberende kinderen die nog duimt?
 

Lees ook
‘Ik stotter nog altijd wanneer ik nieuwe mensen ontmoet’ >
 

Duimen

Mijn vader deed het ook. Die keek tv met zijn duim in z’n mond. Mijn moeder ontplofte als ze het zag, vooral omdat ze vond dat hij mij het foute voorbeeld gaf. Als kind vond ik dat stom; wat maakte het nou uit, dat ik nog duimde? Het was voor mij de ultieme manier om te ontspannen.

Later vond ik het minder leuk. Toen ik vijftien was, stak ik een keer per ongeluk mijn duim in mijn mond in de klas en daar ben ik jaren mee gepest. Maar hoe vaak ik ook probeerde te stoppen – door nagellak met een vies smaakje op te doen of een pleister om mijn duim te plakken – het lukte niet. Na vele nachten slecht slapen dacht ik: wat kan mij het schelen. Het schijnt dat één op de tien volwassenen nog duimt, dus zo gek is het nou ook weer niet.

Mijn man vindt het schattig – al is hij wel blij dat ik het alleen in bed doe. En hij wilde streng zijn bij onze kinderen. Gelukkig doen zij het al heel lang niet meer. Beter, want dan blijven pesterijen hun bespaard. Maar voor mezelf koester ik mijn gewoonte tegenwoordig alleen nog maar. Met mijn duim onder handbereik slaap ik waar dan ook binnen vijf minuten in.”
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer persoonlijke verhalen? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >