‘Hierdoor sta ik er nóg vaker bij stil dat een gezond kind hebben niet vanzelfsprekend is’

‘En dat slaat in als een bom. Helemaal omdat ik een paar weken geleden nog twijfel om überhaupt te doneren. Heb ik wel tijd voor al die onderzoeken? Krijg ik last van bijwerkingen van de beenmergpuncties? Gaat mijn kind er niet onder lijden? En durf ik dat eigenlijk wel, onder narcose gaan? Na een week vol slapeloze nachten besluit ik het toch te doen. Degene die nu ergens op de wereld wacht op een laatste sprankel hoop, is immers ook iemands vader, moeder, broer, zus, zoon of dochter.

Een baby

Maar als ik nog geen uur na de ingreep (die gelukkig enorm is meegevallen) in het ziekenhuisbed te horen krijg dat mijn stamcellen worden gebruikt voor een baby, een jongetje dat nota bene net zo oud is als mijn eigen zoon, ben ik zó blij dat ik uiteindelijk heb doorgezet. Want hoe intens je het iedereen ook gunt, dat ik een baby nog een kans op leven heb kunnen bieden, voelt als een cadeau.

Naast dat ik iets heb gegeven, heb ik er namelijk veel meer voor teruggekregen: extra bewustwording dat het hebben van een gezond kind niet vanzelfsprekend is – iets waar ik voorheen nog te weinig over nadacht.

Anoniem

Omdat stamceldonatie volgens de wet anoniem is, zal ik nooit te weten komen wie het zieke jongetje precies is. Wel mag ik zijn ouders een brief schrijven en krijg ik over een halfjaar te horen of de behandeling is aangeslagen. Tot die tijd brand ik elke avond en kaarsje. In de hoop dat het goed zal komen, en om extra stil te staan bij het feit dat gezondheid het allerbelangrijkste is.

Malu Pesulima is webredacteur bij Kek Mama en woont samen met Romano. Zoon Mack is inmiddels negen maanden oud.