Beeld: Pexels
Een indoor speeltuin kan een ideaal uitje zijn, zowel voor je kind als voor jou als moeder. Maar Floortje wilde tijdens haar laatste bezoek aan het ‘krijspaleis’ wel door de grond zakken. Haar peuter liet namelijk een kleine verrassing achter in de overvolle ballenbak.
Floortje: “Het regende pijpenstelen, Max zat vol peuterenergie en de muren in mijn huis leken steeds meer op mij af te komen. Een indoor speeltuin leek mij dan ook een briljant plan. Terwijl ik de voetjes van mijn peuter in zijn regenlaarsjes stak en een banaan in mijn tas gooide voor noodgevallen, voelde ik me zelfs een beetje trots. Kijk mij eens een leuke, actieve moeder zijn. Spoiler: dat gevoel zou niet heel lang duren.
Bij binnenkomst was Max niet meer te houden. Nog voordat ik zijn jas helemaal uit had, stond hij al bij de ballenbak, zijn ogen groot van geluk. ‘Kijk, mama! Zoveel ballen!’ En weg was hij. Ik gooide zijn sokken achter hem aan en plofte op een van de plastic stoelen. Tijd voor een lauwe cappuccino en vijf minuten voor mezelf.
De chaos van krijsende kinderen en hysterische ouders gleed langs me heen terwijl ik Max in de gaten hield. Hij was in zijn element. Rollen, springen, ballen gooien. Het leek allemaal goed te gaan..
Iets aan zijn houding veranderde. Hij stopte abrupt met spelen, draaide zich half naar me om en keek me met een blik aan die ik inmiddels feilloos herken: oh nee, dit gaat mis! Voordat ik kon reageren, klonk er een geluid dat ik alleen maar als ‘de moederlijke nachtmerrie’ kan omschrijven. Hij kotste. In de ballenbak. Overal.
Het leek alsof de tijd vertraagde. De kinderen om hem heen verstarden even en begonnen toen gillend weg te rennen alsof de vloer lava was. Ouders keken op van hun telefoons en schoven hun stoelen een stukje verder naar achteren. En ik? Ik stond aan de rand van het rampgebied, volledig bevroren, met mijn koffiebeker nog in mijn hand.
De rest is een waas. Het personeel kwam aangesneld met een emmer, de ballenbak werd afgesloten met lint alsof het een crime scene was, en ik mompelde iets als ‘wat een gekke dag, hè?’ tegen de boze blikken van andere ouders.
Het toppunt? Max kreeg een sticker van Dikkie Dik als ’troost’. Ondertussen zat ik met rode wangen op een stoel, me afvragend of het sociaal geaccepteerd was om de speeltuin via de nooduitgang te verlaten De komende tien jaar blijf ik thuis als het een dag regent.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
