Eva kreeg toen ze zwanger was hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Alsof dit nog niet erg genoeg was, geloofde haar leidinggevende niet dat ze echt zo erg en zo vaak ziek was en werd ze uiteindelijk ontslagen. Pure zwangerschapsdiscriminatie.
Eva: “Ik wist meteen dat het mis was toen ik de eerste keer moest overgeven. Niet een beetje ochtendmisselijkheid, nee, echt non-stop spugen. Ik had het gevoel dat mijn lichaam me in de steek liet. Hyperemesis gravidarum, zo noemden ze het in het ziekenhuis. Een mooie, moeilijke naam voor iets wat je compleet sloopt. Ik kon niks eten en niks drinken zonder dat het er meteen weer uitkwam. Zelfs water bleef niet binnen. Mijn huisarts en de gynaecoloog zeiden dat ik veel rust moest nemen en goed moest blijven hydrateren. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik werkte als administratief medewerker bij een groot bedrijf, en in het begin probeerde ik nog door te werken. Maar al snel werd duidelijk dat dat niet ging. ‘Ik heb ook last van zwangerschapsmisselijkheid gehad, maar ik heb me nooit ziek gemeld’, zei Sandra mijn leidinggevende de eerste keer. Dat dit iets anders was, ging er bij haar niet in. Ik meldde me steeds vaker ziek, lag dagenlang uitgeput op de bank of in bed. Ze reageerde steeds koeler als ik me afmeldde. ‘Weer?’ zei ze dan met een zucht. Ik voelde me schuldig, alsof ik mijn collega’s in de steek liet. Maar wat kon ik anders doen? Ik had geen controle over mijn eigen lichaam.
Na een paar weken vroeg Sandra me of ik bewijs kon leveren van mijn ziekte. ‘We zien wel dat je afspraken hebt in je agenda, maar een doktersverklaring zou fijner zijn.’ Ik voelde me betrapt. Alsof ze dacht dat ik het verzon. Over zoiets ga je toch niet liegen? Toch belde ik mijn huisarts en liet ik een verklaring opstellen. Het voelde vernederend, alsof ik mezelf moest bewijzen terwijl ik op mijn zwakst was.
De sfeer werd steeds ongemakkelijker. Als ik op kantoor was, kreeg ik blikken van collega’s. Sommigen vroegen voorzichtig hoe het ging, anderen leken me vooral lastig te vinden. Sandra negeerde me grotendeels. Ik voelde me niet meer welkom. Toen ik op een dag wéér eerder naar huis moest omdat ik me zo slecht voelde, zag ik haar ogen rollen. Ze dacht vast dat ik me aanstelde.
‘Ik voelde me betrapt. Alsof ze dacht dat ik het verzon. Over zoiets ga je toch niet liegen?’
Toen ik 28 weken zwanger was, kreeg ik een mailtje van HR. Mijn contract zou niet verlengd worden. Als reden werd opgegeven dat ik boventallig was, dat terwijl ik wist dat ze juist nog een vacature wilde uitzetten voor onze afdeling. Geen persoonlijk gesprek, geen uitleg, gewoon een kort bericht. Ik voelde een mix van boosheid en opluchting. Boos, omdat ik wist dat mijn ziekte de reden was. Opluchting, omdat ik me daar niet langer hoefde te bewijzen. In een bedrijf dat zo met zwangere medewerkers omgaat, wilde ik niet eens meer werken.
Toch deed het pijn. Ik had mijn best gedaan, maar het was niet genoeg. Mijn zwangerschap was blijkbaar een last voor hen. Ik had gehoopt op wat meer begrip, maar in plaats daarvan werd ik weggezet als een probleem. En dat terwijl ik me al zo zwak en onzeker voelde door alles wat mijn lichaam doormaakte.
Nu, maanden later, met mijn baby in mijn armen, weet ik dat het ergens een zegen was. Dit bedrijf verdiende mij niet. Ik verdien een plek waar ik serieus word genomen, waar mijn gezondheid en mijn gezin niet als obstakels worden gezien. Maar dat neemt niet weg dat het oneerlijk was. Dat het fout is hoe ze met me zijn omgegaan. Zwangere vrouwen zouden zich veilig moeten voelen op hun werk, niet bang dat ze hun baan verliezen omdat hun lichaam anders reageert dan gepland.
Ik hoop dat geen enkele vrouw meer zoiets hoeft mee te maken. En als het toch gebeurt? Dan hoop ik dat ze weten dat het niet aan hen ligt. Dat zij waardevol zijn, ook als hun lichaam tijdelijk tegenwerkt. Want wij zijn meer dan alleen werknemers. We zijn mensen, we zijn moeders. En dat zou genoeg moeten zijn.”
Meer lezen over zwangerschapsdiscriminatie en wat je er tegen kan doen? Lian Heinhuis, fractievoorzitter van PvdA Amsterdam maakt zich hard voor het probleem. Lees het interview met haar hier.
Het is de baby zelf niet aan te rekenen, maar zo’n pasgeborene haalt wel je hele leven overhoop, inclusief je vriendschappen. Welke het overleven en welke sneuvelen, dat is van tevoren niet te voorspellen. Dat weet journalist Laurien als geen ander.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Rianne (36) houdt van haar schoonouders, maar ze heeft één heel groot nadeel: ze koopt te veel onnodige cadeaus.
Kerst: het feest van lichtjes, liefde… en chaos. Dat wij moeders alle kerstballen hoog moeten houden wisten we natuurlijk al, maar soms zouden we dat wel even anders willen.
Soms komt financiële schade niet door verkeerde keuzes of pure pech, maar door – jawel – je eigen kind. Dat ontdekte Julie (29) toen ze het roze glittertasje van haar 3-jarige peuter opende.
Melissa Pieters (33) is getrouwd met Bilal (34), moeder van drie jonge kinderen (9, 6 en 2), influencer (@melisspieters op Instagram) en een bekeerde moslima. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?
