'Zo leren ze dat groter niet altijd beter is', schrijft ze op Scary Mommy.
Schone sokken
Vroeger wist Christine het zeker: als ik later kinderen heb, zorg ik ervoor dat ze een eigen slaapkamer krijgen. ‘Zelf deelde ik als kind een kamer met mijn jongere zus’, legt ze uit. ‘Dat kon niet anders, gezien de ruimte, maar soms had ik echt behoefte aan mijn eigen plek. Mijn zusje en ik zetten kasten in het midden van de kamer om een ‘eigen’ kamer te creëren, maar dat duurde maar een paar dagen. Tot één van ons geen schone sokken meer had en naar ‘de andere kant’ moest om een nieuw paar te lenen. Lastig, want ik wilde ruimte en onafhankelijkheid.’
Lees ook:
Kamertje kijken: 'Als het maar schattig is' >
Blijvende herinneringen
Toch hebben haar twee kinderen tegenwoordig niet een eigen kamer – ook al is daar in huis wel plek voor. ‘We laten onze kinderen bewust samen slapen, want daar hebben we een aantal heel goede redenen voor’, vervolgt Christine. ‘Ten eerste leren ze zo om ruimte te delen, wat later alleen maar goed van pas komt – of het nou om een huisgenoot, partner of collega gaat. Daarnaast zullen ze blijvende herinneringen hebben: hun moeder die boos de trap op komt dat ze moeten gaan slapen, maar hopelijk óók dat ze samen mooie gesprekken hebben gehad ’s avonds laat.’
Christine denkt ook dat het delen van een kamer haar kinderen dichter bij elkaar brengt. ‘Onze kinderen schelen 3,5 jaar en delen verder niet heel veel. Maar als het licht uitgaat, hoor ik ze giechelen en grapjes maken of fluisteren over wat er op school is gebeurd. En de laatste levensles? Ze leren dat groter niet altijd beter is. Spullen – huizen, slaapkamers, bezittingen – zijn niet zo belangrijk als relaties.’
