Beeld: Shutterstock
Met vier kinderen in grote schoolklassen, en daardoor elk weekend wel een kinderfeestje, sloeg Rachel Garlinghouse verjaardagsuitnodigingen van klasgenootjes meestal af. Tot nu.
De reden voor haar afwijzingen was altijd een wat egoïstische, geeft ze toe in een blog: ze had simpelweg geen zin om élk weekend taxichauffeur te spelen voor feestjes van klasgenoten die haar kinderen vaak niet eens als vrienden beschouwden. Of om te socializen met andere ouders trouwens, en haar kinderen stijf van de suiker en overprikkeld terug te krijgen na uren in een lasergame-ruimte, trampolinepark of op een bowlingbaan.
Haar kinderen leken niet erg te zitten met de afzeggingen van hun moeder, en vergaten de uitnodigingen vrijwel meteen weer. Het ging toch zelden om échte vriendjes, en bij neefjes, nichtjes en echte vrienden waren haar kinderen altijd aanwezig. Dus voelde Rachel zich er nooit schuldig over.
Maar dit jaar is het anders, schrijft ze. Twee van haar kinderen zitten op een nieuwe school, met nieuwe klasgenootjes. Maximaal twaalf per klas, ook nog. Rachel: ‘Dat maakt de kinderen close. Familie, bijna.’ Door die verandering in sociale dynamiek, zijn kinderfeestjes opeens een kans om nieuwe vrienden te maken – óók voor haar, vindt Rachel. ‘Bovendien: met zulke kleine klassen valt een kind dat niet komt opdagen opeens heel erg op, en dat verdient niemand’, schrijft ze.
Lees ook:
Inspiratie nodig? 12x originele kinderfeestjes >
Ze herinnert zich haar eigen kinderfeestjes, vroeger. Waarop al haar vriendinnen mochten komen en haar moeder zich drie slagen in de rondte werkte om er een knalfuif van te maken – ondanks het feit dat ze nóg drie zusjes had. Hoe waardevol ze dat vond.
Dus toen haar achtjarige dochter onlangs thuiskwam met een uitnodiging van een klasgenootje dat haar dierbaar was, appte Rachel zijn moeder om te zeggen dat haar dochter dolgraag kwam. ‘Want niets is zo belangrijk als je kinderen de kans gunnen om échte vrienden te maken’, aldus Rachel.
Meer Kek Mama? Volg ons op Instagram.
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
