Denise beviel tijdens babymoon in Italië van tweeling Vito en Luca: ‘We verblijven hier al maanden’

Melanie Borgman

2 november, 2025 - 16:17

Leestijd: 7 minuten

“Het begon allemaal zo leuk in Modena, de stad van Ferrari. Voor Daan een walhalla. We zouden twee dagen later zelfs in een dikke Ferrari rijden”, vertelt Denise over hun babymoon. Maar op 4 september sloeg alles om. Denise moest de dag ervoor ineens opvallend vaak plassen. “ChatGPT gaf direct het advies mijn dokter te bellen. Het klonk serieus en het Diakonessenhuis raadde aan meteen naar een plaatselijk ziekenhuis te gaan.”

Vliezen gebroken

Na wat omwegen via de zorgverzekeraar kwamen ze uiteindelijk terecht bij de gynaecologie in Modena. “Vrijwel niemand sprak Engels. Het zag er oud en verlaten uit, maar gelukkig lukte het dankzij Google Translate om uit te leggen dat mijn vliezen misschien waren gebroken. Na uren wachten, formulieren, testen en bureaucratie bleek het inderdaad vruchtwater.”

Tweeling met intensieve zorg

En toen kwam Dr. Ferrari (ja, echt) met de mededeling dat Denise moest blijven “tot de kinderen kwamen.” Shock, want ze was pas 26 weken zwanger. Terug naar Nederland was levensgevaarlijk. Het kon elk moment gebeuren, maar ook nog weken duren. De tweeling zou sowieso wekenlang intensieve zorg nodig hebben.

Lees ook

Persoonlijk

Tussen wel en wee: ‘Vol ongeloof kijk ik naar mijzelf in de spiegel. Dit mag nog niet, het is veel te vroeg!’

Moed en hoop

Het vooruitzicht was zwaar. “Ik werd naar een kamer gebracht die allesbehalve comfortabel was: geen tv, geen koelkast, geen airco, geen douche en een kapot bed. Misschien klinkt het verwend, maar dit maakte het ook niet makkelijker. Hier moest ik waarschijnlijk weken, misschien zelfs maanden blijven.”

Diezelfde nacht liet een echo zien dat Denise al één centimeter ontsluiting had. De bevalling was begonnen. Ze kreeg infusen met weeënremmers en longrijpers voor de jongens. “De hartjes klonken goed. Ik kreeg spuitjes en prikjes waarvan ik niet eens precies wist wat het waren. Toch probeerden we vol moed te plannen: als ik het maar één week volhield, konden we misschien alsnog met een ambulance terug naar Nederland. Dat gaf hoop.”

Van buikpijn naar spoedkeizersnede

Denise blikt terug: “De avond ervoor voelde ik me nog goed. Ik zei tegen Daan dat hij lekker moest uitslapen. Zelfs na de prik voor de longrijping had ik prima geslapen. Maar de volgende ochtend veranderde alles.” Eerst kreeg ze een beetje buikpijn, alsof ze ongesteld moest worden. Toen zag ze bloed. Denise twijfelde geen seconde: melden. Toch kreeg ze te horen dat ze moest afwachten. Ondertussen werden de krampen heviger. Bij de CTG bewogen de jongens nog vrolijk en dat gaf hen hoop, maar de pijn en pauzes ertussen werden intenser. “Zijn dit weeën?” vroeg ze. De zuster knikte: “Heavy contractions.”

Tekst gaat verder onder de Instagrampost

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Denise van de Bilt (@denisevandebilt)

Vanaf dat moment ging alles razendsnel. Een arts stormde binnen: tien centimeter ontsluiting, Vito zat al in het geboortekanaal. Binnen een paar seconden stond de kamer vol met Italiaanse stemmen en werd iedereen klaargemaakt voor een spoedkeizersnede. “Ik belde Daan en mijn ouders terwijl ik trillend van de weeën naar de OK werd gereden. Ruggenprik, felle lampen, artsen die ik niet begreep. Alles voelde onbekend en beangstigend. Ik kon alleen maar denken: leven ze straks? Gaat dit goed?”

De eerste ontmoeting

Om 08:52 werd Vito geboren. Hij bleef stil. Twee minuten later, om 08:54, zijn broertje Luca. Hij huilde. Heel even zag Denise hem, klein en kwetsbaar in de armen van een arts. Daarna werden beide jongens meteen meegenomen. “Daar lag ik, vastgegespt onder de lampen. Niemand zei iets. Tot eindelijk: ‘It’s okay.’ Ik huilde. Geen roze wolk, maar een mix van angst, opluchting en hoop.”

Daarna begon het wachten en hopen. De jongens werden opgenomen op de NICU in Modena. Daar leerden de kersverse ouders hun kinderen stapje voor stapje kennen: tussen piepjes, slangetjes en kleine pampers. “Huid op huid, mini-handjes vasthouden, zingen, praten, voorlezen. Elke seconde was intens en onvergetelijk.”

Afscheid van Luca

Die eerste week leefden Denise en Daan op adrenaline en hoop: “Elke dag voelde als een overwinning”, zegt Denise. Maar de hoop kreeg een schaduw. Op 18 september moesten ze hun grootste angst onder ogen zien: het afscheid van hun lieve Luca. “Hij heeft geleefd, Luca. Kort, maar intens. We hebben hem vastgehouden, voor hem gezongen, zijn kleine voetjes gekust. Hij ontmoette zijn opa’s en oma’s en hoorde onze stemmen urenlang. Dat zijn nu onze grootste herinneringen.”

Zijn naam betekent licht en dat is precies wat hij voor zijn ouders is en blijft. “We hebben Luca in het bijzijn van familie gecremeerd en hem een dienst gegeven die hij verdiende”, vertelt Denise. “Helaas krijgen we de as pas mee als we Italië verlaten, vanwege bureaucratische regels. Dan zullen we voor hem een mooie urn regelen en een bijzonder plekje geven.”

Verblijven bij Vito

Vito is ondertussen 34 weken en ligt nog altijd op de NICU in Modena, vechtend en groeiend, terwijl Denise en Daan elke dag aan zijn zijde staan. Ze verblijven in een klein appartementje op twee minuten lopen van het ziekenhuis. “Dat is aangeboden via het ziekenhuis en wordt geregeld door een organisatie die ouders opvangt van zieke kindjes, genaamd Fausta”, vertelt Denise. “Dat is gelukkig wel heel fijn, want zo kunnen we makkelijk meerdere keren per dag bij Vito zijn, buidelen en meedoen aan de verzorging. Alles is op loopafstand!”

De zorg in Italië

De begeleiding ervaart het stel over het algemeen goed, al blijft de taalbarrière soms een uitdaging. “De artsen spreken gelukkig redelijk Engels, maar de verpleegkundigen vaak niet of nauwelijks”, benoemt Denise. “We hebben elke week een gesprek met de professor die uitlegt wat de status is, al hebben we die informatie vaak al grotendeels zelf uitgevraagd tijdens de dagen ervoor. We voelen ons wel gesteund en de zorg voor Vito is echt zorgvuldig en liefdevol. Ze werken hier ook echt stap voor stap: ze proberen telkens iets op te bouwen, maar als Vito dat nog niet aankan, schalen ze het meteen weer terug.”

Gratis MOSZ leren tas

Abonneer voordelig en krijg een gratis MOSZ tas t.w.v. €119,95

Aangeboden door:

Stapjes vooruit

Gelukkig gaat het goed met Vito. Hij ademt inmiddels bijna helemaal zelf. Ook maakt het dappere ventje kleine stapjes richting zelfstandig drinken. Vito’s ontwikkelingen en meer updates over deze bizarre rollercoaster deelt Denise dan ook dagelijks op Instagram. “Onlangs hebben voor het eerst voeding via zwaartekracht geprobeerd. Dat betekent dat de melk vanzelf druppelt vanuit een spuit, zodat hij op zijn eigen tempo kan drinken. Daarnaast hebben we ook al een keer aan de borst geoefend. Dat is nog best vermoeiend voor hem, omdat zijn zuigreflex nog niet helemaal ontwikkeld is, maar hij deed het zó goed! Kleine testjes, maar telkens weer een stap vooruit.”

‘Vechten als een leeuwtje’

Ondanks alles blijven Denise en Daan dan ook hoopvol. “Elke dag is een stapje dichter bij huis. We weten dat de weg nog lang is, maar Vito vecht als een leeuwtje. Met Luca in ons hart gaan we samen vooruit en zorgen we dat Vito straks gezond mee naar huis kan in Utrecht. Luca waakt over hem en blijft voor altijd onderdeel van ons gezin.”

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time