COLUMN ROOS: Nog even en ik loop in een uniseks fleecejack

Toen we net verkering hadden, bracht François me naar zijn moederland Canada voor een weekje in de overweldigende natuur. Nu had ik een hoop ongetwijfeld fijne kwaliteiten, maar me praktisch kleden behoorde daar niet toe. Platte schoenen bezat ik niet, spijkerbroeken evenmin, laat staan een regenjas, de standaarduitrusting van de Canadese opmakkelijk-vrouw. Dus stond ik daar in de drassige grond tussen kampvuur en blokhut in een ultrakort rokje te wiebelen op tien centimeter hoge laarsjes. “Ga je naar een feestje?”, proestte mijn man. Die vraag kreeg ik vaker daar. Als ik in een jurkje aan de eettafel verscheen, wanneer ik mijn haar los droeg, toen ik in glittertruitje op het vliegveld stond. In het praktisch ingestelde Canada vinden ze dat je al op een kerstboom lijkt als je minuscule oorringetjes draagt. Mijn man vond mij hilarisch omdat ik eruitzag alsof ik de hele kerstafdeling van Christies aan mijn lijf had hangen (“Meer is meer!”) maar ook woest aantrekkelijk.

Geen moeke met een makkelijk kapsel

En ik beloofde hem dat ik altijd zo zou blijven, ook als we kinderen kregen zou ik niet in een moeke veranderen met makkelijk kapsel, basic garderobe en platte schoenen. Het is twintig jaar later. Op een winderige maandagochtend breng ik de jongens naar school. Ik ben reuze tevreden want: A. ze hebben allebei kleren aan. B. Er zit geen pindakaas in hun haar. C. Ik heb kleren aan. D. Ik heb geen pindakaas in mijn haar. Maar dan zie ik mezelf op de terugweg in een winkelruit. Mijn haar in een knoedel, mijn schoenen afgetrapte All Stars en o god, draag ik nou een regenponcho? Guilty as charged. Want da’s praktisch als het hoost. Net als mijn knoedelhaar uit mijn gezicht praktisch is. En All Stars als ik mijn twee stuiterballen behoed onder een horde fietsers te lopen omdat ze bij het oversteken wel hun hoofd van links naar rechts bewegen maar dat doen met hun ogen dicht (“Net als de ninja’s.”).

Een opmakkelijk-vrouw

O jee. Ik ben een opmakkelijk-vrouw! De dagelijkse gang der dingen is zo normaal geworden dat ik me net zo normaal ben gaan kleden. Nog even en ik loop in een uniseks fleecejack, dezelfde als mijn man. Dit moet anders. Morgen rijd ik in glitterjurk met ultrahoge zitschoenen naar school. En als me dan wordt gevraagd: “Ga je naar een feestje?”, antwoord ik volmondig en volkomen terecht: “Nou en of.” Want een feestje, dat is het tegenwoordig elke dag. 

Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.