Anke Laterveer is single moeder van Jakob (8) en Hannah (7). In Kek Mama schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt.
Op het schoolkerstfeest spreekt een moeder van de feestcommissie me aan. “Over een paar maanden is er weer disco. Voor de kinderen op vrijdag en een dag erna voor de ouders. Kom je ook?”
Ik verslik me bijna in mijn chocolademelk. “Nee!” roep ik snel. “Ik heb niks met mensen.”
Verward kijkt ze me aan.
“Feestjes”, verbeter ik mezelf. “Ik heb niks met feestjes, bedoel ik.”
Maar ik bedoelde stiekem wel gewoon mensen. Niet alle mensen trouwens, er zijn er heus bij die ik hartstikke leuk vind. Het is meer dat zodra ze samenscholen, ik er niets meer mee kan. Of beter gezegd, niets meer met mezelf kan. Ik weet me geen houding te geven op feestjes en richt ik me het liefst op de kat/baby/parkiet des huizes of het rondbrengen van de hapjes. Nog liever zeg ik gewoon af omdat ik ‘het druk heb’, ‘niet kan’ of ‘geen oppas heb’.
“Er is een thema,” vervolgt ze vrolijk. “Onderwaterwezens. De kinderen mogen verkleed komen en de ouders ook, als ze dat willen. Leuk hè?”
Ik probeer me voor te stellen hoe dat zal zijn. Daar sta ik dan, als dikke zeemeermin in een hoekje van de met gekleurd crêpepapier en wc-rolletjes gedecoreerde gymzaal. In mijn hand een bekertje lauwe witte wijn, vriendelijk knikkend naar andere ouders die ik niet herken omdat ze ook verkleed zijn. Onder mijn ene arm heb ik het tasje wat leuk staat maar geen hengsel heeft, onder mijn andere mijn ziel.
Lees ook
Anke is bang voor de schoolpleinjungle >
Vanaf daar kan het twee kanten op. Of ik sla binnen een kwartier drie bekers van het lauwe bocht achterover en eindig met veel te veel intieme details over mijn leven lallend op de dansvloer. Twerkend met andere ouders die er hetzelfde aan toe zijn. Of ik mompel binnen vijf minuten na binnenkomst ‘ben zo terug’ tegen niemand in het bijzonder en sluit me daarna de rest van de avond huilend op in de kleuter-wc. Tegen sluitingstijd wandel ik met een sliert wc-papier aan mijn zelf geknutselde zeemeerminnenstaart richting auto.
“Leuk toch?” herhaalt ze.
Ik verman mezelf en zeg met een vriendelijke glimlach: “Klinkt heel leuk ja.”
“Denk je er nog even over dan?”
“Is goed”, beloof ik.
Vandaag is het zover. Ik heb er nog even goed over nagedacht en besloten dat ik vanavond wel zin had in iets leuks. Dus zit ik thuis. Op de bank. Zonder zeemeerminnenstaart en bekertje lauwe witte wijn, maar met een uitstekend humeur, een pot thee en Netflix. Want dat is pas echt een feestje.
Dit artikel staat in Kek Mama 05-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
