Celine werd ontslagen na zwangerschapsverlof: ‘Ik kreeg een mail van de manager die duidelijk niet voor mij bedoeld was’

Elsemieke Tijmstra

22 oktober, 2025 - 19:00

Leestijd: 8 minuten

Celine*, getrouwd, moeder van een zoon (3) en jongen-meisje tweeling (1,5): “In april 2024 ben ik na een zware zwangerschap bevallen van een prachtige tweeling, een jongen en een meisje. De zwangerschap verliep moeizaam: met 28 weken werd ik plotseling opgenomen in het ziekenhuis vanwege hevige voorweeën en een verkorte baarmoederhals, wat wees op een dreigende vroeggeboorte. Na twee nachten, met weeënremmers en longrijpers voor de baby’s, mocht ik gelukkig naar huis. Daar volgde “bankrust” – ik mocht vrijwel niets doen, ook niet zorgen voor onze toen anderhalf jaar oude zoon. Dat vond ik enorm verdrietig; het heeft echt invloed gehad op onze band.

Geen zorgeloos verlof

Een week vóór mijn opname had HR me met verlof gestuurd, tegen de zin van mijn manager in. Mijn gynaecoloog had geadviseerd te stoppen met werken, maar mijn manager had daar moeite mee. Ik werkte destijds als jurist bij een handelsonderneming, en had uiteindelijk maar één zorgeloze week zwangerschapsverlof voordat de ellende begon.

Uiteindelijk ben ik met 37 weken natuurlijk bevallen, zonder pijnstilling. Binnen drie uur waren ze er, en dezelfde dag mochten we naar huis: een wonder.

Totaal niet aan toe

Wat ik absurd vond (en nog steeds vind), is dat het bevallingsverlof voor een tweeling net zo lang is als voor een eenling. Terwijl je letterlijk twee keer zo veel wakker bent, de nachten zijn twee keer zo zwaar. Toen ik in juli na drie maanden officieel weer moest beginnen, was ik er nog totaal niet aan toe. Ik was doodop. Na overleg met mijn manager kon ik zes weken extra ouderschapsverlof opnemen en begin september starten.

In de weken ervoor begon ik er zelfs weer zin in te krijgen. De tweeling deed het goed, de combinatie met onze peuter liep redelijk, al was het zwaar. Werken zou me weer energie geven: even iets van mezelf terugvinden, geen koude koffie hoeven drinken, onder volwassenen zijn, mentaal uitgedaagd worden.

De eerste werkdag

Op mijn eerste werkdag bleek mijn oude manager vervangen door een nieuwe, vrouwelijke manager. Mijn oude manager had al eerder aangekondigd een stap terug te doen, dus dat wist ik wel. Maar ik had niet voorzien dat dit zo’n ramp zou worden. Tijdens mijn verlof waren al mijn taken overgenomen door collega’s; ik moest opnieuw ingewerkt worden, maar hoe doe je dat als je leidinggevende zelf nog maar net binnen is?

De eerste dag was een deceptie. De bureaus van mijn team waren leeg: iedereen zat verspreid over andere afdelingen. Niemand kwam me welkom heten. De twee collega’s die er wél waren, kende ik beide amper. Mijn oude manager kwam nog net even langs om ons voor te stellen, en dat was dat.

De eerste week voelde ik me nutteloos. De nieuwe manager was druk bezig zichzelf in te werken en te bedenken wat ze allemaal wilde veranderen op onze afdeling. Mijn collega die mijn werk had overgenomen, wilde die projecten houden, en de manager leek dat prima te vinden. Ik stortte me op wat losse dossiers die er nog lagen en probeerde rustig te landen. De combinatie van werk, huishouden, drie jonge kinderen en slapeloze nachten was al uitdaging genoeg.

Lees ook

BN'ers

Nina Warink openhartig over uitdagingen van moederschap: ‘Voelde als falen’

Kolven

Voor mijn verlof werkte ik twee van de vier dagen thuis; inmiddels was dat teruggebracht naar één dag. Ik besloot hierom te starten met drie dagen per week werken en daarnaast twee dagen ouderschapsverlof op te nemen.

Ik gaf volledig borstvoeding aan de tweeling. Maar dat betekende dus ook: kolven op werk. De nieuwe kolfruimte bleek een ramp: geen wastafel, een raam naar het magazijn en geen slot op de deur. Mijn nieuwe manager zei dat ik me moest verdiepen in mijn kolfrechten en dat ik volgens de wet recht had op een veilige ruimte en dat thuiswerken een optie kon zijn. Wat fijn, dacht ik nog, een manager die dit begrijpt!

De volgende dag stuurde ik een beleefde e-mail aan Facilities, met de manager in cc, om dit te bespreken en voor te stellen om in ieder geval één dag thuis te werken. Even later kreeg ik een reply, van mijn manager, die duidelijk niet voor mijn ogen bedoeld was: ze suggereerde dat ik borstvoeding “misbruikte” om thuis te mogen werken. Ik kon niet geloven wat ik las. Ze insinueerde dat ik borstvoeding misbruikte voor gemak. Ik was woedend. Ik geef borstvoeding voor de gezondheid van mijn kinderen, niet voor mijn gemak. Het vergde veel tijd, energie en toewijding, makkelijk was het bepaald niet!

In de clinch met de manager

Ik stapte met een collega naar HR, die direct erkende dat dit onacceptabel was. De manager bood later excuses aan, maar het vertrouwen was weg. Al snel bleek dat ik niet de enige was met problemen met haar. Ze had een harde, afstandelijke stijl die totaal niet bij ons team paste. We meldden dit meerdere keren bij HR, maar daar kregen we alleen te horen: “Make it work.”

Onze samenwerking verslechterde. Ze stelde mijn werk voortdurend ter discussie. Ze gaf me taken niet, maar verweet me vervolgens dat ik niet proactief was. De sfeer werd steeds slechter. Mijn oude manager hield haar intussen de hand boven het hoofd. In december was ik op. Ik sliep slecht, had hartkloppingen en voelde me neerslachtig. Werken, zorgen en vechten tegelijk hield ik niet meer vol. Vlak voor kerst viel ik uit.

Een paar weken rust

Na gesprekken met de arboarts besloot ik een paar weken rust te nemen. Begin februari wilde ik graag weer starten, maar toen ik terugkwam, bleek de manager onverwachts met vakantie. Er lag niets klaar voor me. HR begreep er niets van en stelde voorzichtig de vraag of ik hier nog wel op mijn plek was. Daar heb ik lang over nagedacht. Ik had een dossier opgebouwd, maar wilde eigenlijk helemaal niet weg. Ik had er altijd met plezier gewerkt.

Ik besloot vol goede moed door te gaan en het gesprek met de manager aan te gaan. Maar twee weken later kreeg ik plots een uitnodiging van HR. Ze vertelden me off the record dat er vanwege tegenvallende cijfers mensen ontslagen zouden worden, en mijn naam was gevallen. Ik hoefde niet meer terug te komen tot er een officiële beslissing was.

Een vriendin van mij, arbeidsrechtadvocaat, hielp me gelukkig een nette regeling te treffen. Toch voelde het onrechtvaardig en heb ik me weken verdrietig gevoeld. Voor mijn verlof had ik een uitstekende beoordeling en een vast contract; in twee maanden tijd kan dat niet zomaar omslaan in “disfunctioneren”.

Ontslagen

Ook het vertrek van mijn oude manager, zonder afscheid of bericht, raakte me diep. Ik had lange tijd enkel 1-op-1 met hem samengewerkt. Maar hij vertrok gewoon zonder zelfs maar gedag te zeggen. Uiteindelijk kreeg ik een goede ontslagvergoeding en nog enkele maanden doorbetaling, dus financieel kwam ik er niet slechter van af. Maar ik wilde helemaal niet stoppen. Ik was al ruim een jaar uit de roulatie geweest: door de zwangerschap, de opname, het lange herstel. Mijn terugkeer voelde als een gevecht dat ik verloor.

Ik vind dat vrouwen na hun verlof begeleid moeten worden alsof ze terugkomen uit een burn-out: laat ze rustig landen, geef duidelijke taken, check geregeld hoe het gaat. Dat is niet alleen menselijker, het voorkomt ook uitval en is slim beleid. Niemand heeft iets aan een moeder die wíl werken, maar uiteindelijk opgebrand thuis komt te zitten.

Een moeder die zich gesteund voelt, bloeit op.
Een moeder die moet vechten, brandt op.

Mijn intenties waren goed. Ik wilde juist bijdragen. Maar ik liep keihard tegen een systeem aan dat geen ruimte laat voor kwetsbaarheid, laat staan voor moederschap.”

In een interview aan Kek Mama vertelt Welmoed Sijtsma hoe ze haar zwangerschap beleeft in combinatie met haar carrière. ‘Ik voelde me schuldig, want op het eerste beste moment liet ik mijn werk al voor mijn kind gaan’, vertelt ze. Je leest het hele interview hier.

* In verband met privacy zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bij de redactie bekend.

Ook je verhaal (anoniem) doen? Stuur een mailtje naar redactie@kekmama.nl.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time