Beeld: Yan Krukau
Aimee is gescheiden van haar vriend toen haar kinderen jong waren. Het schuldgevoel overheerste een lange tijd en ook het gevoel van rouw. Nu weet ze dat dit niet meer dan normaal is.
Aimée: “Toen ik de knoop doorhakte om te scheiden, voelde het alsof ik faalde. Niet als vrouw, maar als moeder. Want hoe leg je je kinderen uit dat hun veilige thuis uit elkaar valt? Dat papa en mama niet meer samen gelukkig zijn, maar dat dat niets met hen te maken heeft?
Onze jongens waren vier en zeven. Te jong om het volledig te begrijpen, te oud om het niet te voelen. De eerste weken sliep ik nauwelijks. Niet door verdriet, maar door schuldgevoel. Ik was degene die wilde stoppen, ik was degene die hun wereld op zijn kop zette.
Wat ik niet had verwacht, was de constante onderhandeling en eindeloze overleg. Over vakanties, bedtijden en traktaties. Over wie het verjaardagsfeestje organiseert en wie er meegaat naar de ouderavond. Ik dacht dat we “goede co-ouders” zouden worden. Dat dachten we allebei. En eerlijk: soms zijn we dat ook. Maar het is hard werken. Moeilijker dan ons huwelijk ooit was.
De kinderen? Die passen zich aan. Veel sneller dan ik. Ze hebben nu twee kamers, twee sets knuffels, en twee versies van “hoe we dingen doen thuis”. In het begin vroeg mijn jongste elke avond: ‘Bij wie slaap ik morgen?’ Zijn stemmetje brak me elke keer een beetje.
Maar het is niet alleen kommer en kwel. Het gaf me ook ruimte. Ik herontdekte wie ik was zonder continue de zorgstand aan. Op de dagen dat ze bij hun vader zijn, huilde ik eerst. Nu adem ik. Ik heb geleerd dat ik én een moeder ben én Aimee. Ik mag bestaan buiten het moederschap.
Wat ik had willen weten? Dat je niet alles in één keer hoeft te kunnen. Dat rouwen om een toekomst die je voor ogen had normaal is. En dat kinderen als je eerlijk tegen ze bent en ze liefdevol blijft begeleiden, veerkrachtiger zijn dan je denkt. Maar als je er middenin zit denk je: gaat dit gevoel ooit nog weg?
Ik ben niet trots op de scheiding, maar ik ben wel trots op hoe ik erdoorheen kom. Op hoe we samen ouders blijven, ook al zijn we geen partners meer. En het belangrijkste: ik ben trots op mijn kinderen. Op hoe flexibel ze zijn en hoe zij zich bewegen in hun nieuwe leven. Daar kunnen wij volwassenen een voorbeeld aan nemen.”
Dunja heeft ook co-ouderschap. En als de kinderen bij hun vader zijn, leidt ze een wild leven’. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
