Beeld: Yan Krukau
Aimee is gescheiden van haar vriend toen haar kinderen jong waren. Het schuldgevoel overheerste een lange tijd en ook het gevoel van rouw. Nu weet ze dat dit niet meer dan normaal is.
Aimée: “Toen ik de knoop doorhakte om te scheiden, voelde het alsof ik faalde. Niet als vrouw, maar als moeder. Want hoe leg je je kinderen uit dat hun veilige thuis uit elkaar valt? Dat papa en mama niet meer samen gelukkig zijn, maar dat dat niets met hen te maken heeft?
Onze jongens waren vier en zeven. Te jong om het volledig te begrijpen, te oud om het niet te voelen. De eerste weken sliep ik nauwelijks. Niet door verdriet, maar door schuldgevoel. Ik was degene die wilde stoppen, ik was degene die hun wereld op zijn kop zette.
Wat ik niet had verwacht, was de constante onderhandeling en eindeloze overleg. Over vakanties, bedtijden en traktaties. Over wie het verjaardagsfeestje organiseert en wie er meegaat naar de ouderavond. Ik dacht dat we “goede co-ouders” zouden worden. Dat dachten we allebei. En eerlijk: soms zijn we dat ook. Maar het is hard werken. Moeilijker dan ons huwelijk ooit was.
De kinderen? Die passen zich aan. Veel sneller dan ik. Ze hebben nu twee kamers, twee sets knuffels, en twee versies van “hoe we dingen doen thuis”. In het begin vroeg mijn jongste elke avond: ‘Bij wie slaap ik morgen?’ Zijn stemmetje brak me elke keer een beetje.
Maar het is niet alleen kommer en kwel. Het gaf me ook ruimte. Ik herontdekte wie ik was zonder continue de zorgstand aan. Op de dagen dat ze bij hun vader zijn, huilde ik eerst. Nu adem ik. Ik heb geleerd dat ik én een moeder ben én Aimee. Ik mag bestaan buiten het moederschap.
Wat ik had willen weten? Dat je niet alles in één keer hoeft te kunnen. Dat rouwen om een toekomst die je voor ogen had normaal is. En dat kinderen als je eerlijk tegen ze bent en ze liefdevol blijft begeleiden, veerkrachtiger zijn dan je denkt. Maar als je er middenin zit denk je: gaat dit gevoel ooit nog weg?
Ik ben niet trots op de scheiding, maar ik ben wel trots op hoe ik erdoorheen kom. Op hoe we samen ouders blijven, ook al zijn we geen partners meer. En het belangrijkste: ik ben trots op mijn kinderen. Op hoe flexibel ze zijn en hoe zij zich bewegen in hun nieuwe leven. Daar kunnen wij volwassenen een voorbeeld aan nemen.”
Dunja heeft ook co-ouderschap. En als de kinderen bij hun vader zijn, leidt ze een wild leven’. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Je kinderen laten je regelmatig versteld staan, toch? Vaak op een positieve manier, maar soms ook op een… wat minder positieve manier. Mira maakte het mee tijdens de eindexamens van haar dochter.
Toen Ariane beviel van haar eerste kind, dacht ze één ding zeker te weten: de kraamweek zou haar redding zijn. Lekker cocoonen met haar baby, de kraamzorg die de boel draaiende hield, thee bracht, de was deed, misschien zelfs een keer een boterham met hagelslag smeerde. Spoiler: het liep iets anders.
Ellen (39) ging op zonvakantie met haar gezin, maar een puber met acrobatische ambities gooide roet in het eten. De bestemming werd de eerste hulp.
Sommige kinderen kunnen van een gesmolten ijsje of een scheef gestrikte veterschoen een heus Grieks drama maken. Krijg je spontaan zin om auditie voor GTST aan te vragen zodra je peuter huilt omdat je haar boterham in tweeën hebt gesneden, dan is de kans groot dat er een drama queen in de dop in huis […]
De politie zoekt vandaag opnieuw naar de twee ontvoerde kinderen, Jeffrey (10) en Emma (8) uit Beerta, die al vier dagen spoorloos zijn nadat hun vader Klaas Bijl ze meenam. De zorgen over hun welzijn nemen met de dag toe nu er steeds meer details boven water komen.
