Actrice Zoé van Weert was stomverbaasd toen ze besefte dat er een zweem van geheimzinnigheid en medelijden rond ivf hing.
Terwijl: dit was gewoon de manier voor haar en haar partner om een kind te krijgen. Niks zielig, gewoon een andere route naar hetzelfde doel.
Zoé (33) stond in de apotheek om haar naalden op te halen voor haar ivf-behandeling. De apothekersassistent keek haar aan en toen ze begreep wat Zoé kwam doen, begon ze zachter te praten. Alsof een ivf-behandeling iets is om je voor te schamen. Dat was het moment waarop Zoé zich realiseerde dat het sentiment rond ivf niet helemaal klopte. “Waarom reageren mensen enthousiast en blij als je ze vertelt dat je zwanger probeert te raken, maar krijg je een gezicht vol medelijden en een ‘dat moet vast zwaar voor je zijn’ als je vertelt dat je ivf doet? Het lijkt wel alsof je wordt aangepraat dat het erg is, maar ik heb dat nooit zo gevoeld. Voor mij was dit gewoon de weg die ik moest bewandelen om een kindje te krijgen.”
Voor Zoé kwam de keuze voor ivf niet als een verrassing. Op haar achttiende kreeg ze een blindedarmontsteking die te laat werd ontdekt. Ze werd meerdere keren naar huis gestuurd door artsen en belandde uiteindelijk in kritieke toestand op de intensive care, haar darm was geperforeerd. Ze overleefde het ternauwernood, maar hield er verklevingen in haar buik aan over. “Ik wist daardoor al vrij jong dat zwanger worden op natuurlijke wijze voor mij moeilijk zou worden. Dat nieuws moest ik verwerken en ik heb daar toen veel met een psycholoog over gepraat. Het hielp me om anders naar een zwangerschap te kijken. Ik leerde het niet als een tragedie te zien, maar als een gegeven en iets wat in mijn leven simpelweg op een andere manier gebeurt. Al dat denkwerk op jonge leeftijd heeft me geholpen om met een andere blik het traject in te gaan. Ik merk dat ivf voor veel mensen een beladen onderwerp is, maar voor mij voelt dat heel anders. De kans om op een natuurlijke manier zwanger te worden, was heel klein. Mijn partner Daniel en ik hebben het daarom een tijdje geprobeerd, maar toen we wisten dat we er echt klaar voor waren, zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Na een kijkoperatie werd al snel duidelijk dat een natuurlijke zwangerschap er inderdaad niet inzat. Mijn eileiders waren verkleefd en niet te herstellen. Het was daardoor onmogelijk voor een zaadcel om in een eileider terecht te komen.”
Na het ziekenhuisbezoek zijn Zoé en Daniel met ivf gestart. “Ik keek er echt naar uit. Het feit dat ik al op jonge leeftijd was voorbereid dat dit eraan zat te komen, heeft daar zeker aan bijgedragen, maar ook de steun die ik van Daniel kreeg. We deden dit samen. En we hadden een geweldige arts die met ons meeleefde. Dat maakte het proces zoveel fijner.”
Helaas kwamen Zoé en Daniel nog voor de eerste poging bij een andere specialist terecht. “Ik merkte toen hoe belangrijk het is om een goede connectie te hebben met de specialist die je bijstaat. De nieuwe arts was zakelijker en minder betrokken. Je moet in zo’n traject lastige beslissingen nemen en deze arts liet de keuze volledig bij ons, zonder al te veel uitleg of steun. Dat vond ik lastig, want hoe weet ik wat het beste is? Gelukkig kon ik onze eerste arts nog bellen. Zij gaf me een goed en onderbouwd advies, en dat gaf zoveel meer houvast.”
Hoewel de eerste poging niet lukte, was dat oké. “Ik had het gevoel dat ik niet alleen was tijdens het traject. Ik had allemaal mensen om me heen die me steunden: mijn partner, mijn ouders, de arts. En dat maakte alles minder zwaar.”
Toch was er één ding waar Zoé al sinds het idee van ivf tegen opzag: de dagelijkse injecties. “Ik heb een fobie voor naalden. Ik bleef maar uitstellen om met de injecties te starten. Daniel wilde me er niet toe forceren, maar op een gegeven moment zei ik: ‘Je bent te lief. Als we dit echt willen, moet je me dwingen om dit te doen. Anders blijf ik uitstellen.’”
Ze maakte een afspraak bij een kliniek die ondersteunt bij naaldenangst en vanaf dat moment zijn ze er volledig voor gegaan. “Om me niet te veel met mijn angst bezig te houden, leefde ik van afspraak naar afspraak. Ik keek bewust niet te ver vooruit en had tegen Daniel gezegd dat hij me moest steunen, maar ook streng moest zijn als ik weer wilde uitstellen. Ik probeerde er niet te veel over na te denken en stap voor stap door het traject te gaan.”
Maar dan komt toch dat moment van die eerste prik. “Eerst wilde ik me niet door Daniel laten prikken. Ik zag hoe hij de oefenprik zette en kreeg daar onmiddellijk de kriebels van. Ik had bedacht dat ik een vriendin die verloskundige is, kon vragen om me te helpen. Maar de dag voordat we moesten beginnen, raakte ik in paniek. Ik besefte hoe onpraktisch het zou zijn en dat ik haar niet met die verantwoordelijkheid wilde opzadelen.”
En dus was Daniel toch de aangewezen persoon. “Hij moet ’s ochtends vroeg naar zijn werk en daarom deden we de injecties om half zes. Ik ben totaal geen ochtendmens, maar dat bleek juist goed te werken. Ik was op dat tijdstip nog niet helemaal wakker, dacht er niet te veel bij na en liet het gewoon gebeuren. Daarna sliep ik weer verder.”
Toch waren er geregeld momenten waarop ze er klaar mee was en geen naald meer kon zien. “Je gaat toch steeds over je eigen grens heen en dat voelde elke keer weer als een uitdaging, maar ik moest wel. Mijn fobie is na al die prikken zeker niet weg, maar we hebben wel een manier gevonden die voor ons werkte.”
Wat Zoé het meest verraste, was dat ze nauwelijks last had van stemmingswisselingen of andere kwaaltjes. “Ik heb echt geluk gehad. Ik had verwacht dat de hormonen me compleet uit balans zouden brengen, juist omdat ik tijdens mijn cyclus wel op hormoonschommelingen reageer. Maar eigenlijk voelde ik me stabieler dan ooit, zelfs tijdens mijn zwangerschap.”
En dan komt de dag van de eerste punctie en vervolgens de terugplaatsing. “Het moment dat het embryo werd teruggeplaatst, vond ik zo vreemd. Ik keek Daniel aan en dacht: o mijn god, er is geen weg terug meer. Er zit nu een potentiële baby in mij. Dat besef was zo bijzonder.”
Uiteindelijk liep de eerste ivf-cyclus niet uit op een zwangerschap en volgde een tweede poging. “Naast de angst voor de naalden vond ik dat misschien wel het spannendst. Vanuit de verzekering worden drie pogingen vergoed. De eerste keer ben je daar niet zo mee bezig, maar hoe dichter je bij die drie pogingen komt, hoe meer je aan jezelf gaat twijfelen en hoe meer je de druk voelt dat het goed moet gaan.”
Het duurde ongeveer anderhalf jaar totdat de zwangerschapstest twee streepjes aangaf. “Ik kon niet geloven wat ik zag. We hebben het moment van de test gefilmd en je ziet in mijn ogen dat ik schrok. Is dit serieus? dacht ik. Om teleurstelling te voorkomen, bereidde ik mezelf toch elke keer voor op mislukking. Maar het bijzondere is dat ik bij deze test ook echt het gevoel had dat het gelukt was.”
Een roze wolk, die is er door de nuchtere instelling ook minder. “Ik ben heel blij en we genieten van de zwangerschap en bijzondere tijd samen, maar tegelijkertijd sta ik er nuchter in en wil ik realistisch blijven. Totdat de baby er is, kan het nog misgaan. Die gedachte maakt het lastig om op die roze wolk weg te zweven, maar ik heb er vertrouwen in dat dat komt als de baby er is.”
Overigens was ook het eerste trimester op zijn zachtst gezegd zwaar. “Na een paar weken sloeg de misselijkheid toe. Ik ging door een hel en bleek HG (hyperemesis gravidarum) te hebben; extreme zwangerschapsmisselijkheid. Ik moest bijna naar het ziekenhuis, omdat ik was uitgedroogd door het overgeven. Na het eerste trimester ben ik begonnen met medicatie tegen de misselijkheid. Vanaf toen voelde ik me gelukkig beter.”
Met een positief gevoel kijkt Zoé terug op de afgelopen tijd. “Dit hele traject heeft Daniel en mij nog dichter bij elkaar gebracht. We waren al heel hecht, maar dit alles bevestigde dat ik hem als de ideale vader voor ons kind zie. We zaten al die maanden ook zo in onze eigen bubbel. Dat was ergens gek, maar tegelijkertijd onvermijdelijk. Al je tijd en aandacht gaat ernaartoe. Ik vergelijk het met trainen voor een marathon: alles draait om dat ene doel. Ze zeggen ook dat het zwangerschapsbrein daar vandaan komt: je kunt je alleen nog op de baby focussen en alles eromheen sla je niet op.”
Zoé vervolgt: “Als ik één advies mag geven aan anderen die een ivf-traject ingaan, is het: leef van afspraak naar afspraak en laat je niet gek maken. Je kunt je voorbereiden, maar uiteindelijk weet je pas echt hoe het is als je er middenin zit. Het hielp mij om niet te ver vooruit te kijken en geen torenhoge verwachtingen te hebben. Stel je vragen en vertrouw op de professionals om je heen. En het allerbelangrijkste: zeg wat je nodig hebt en doe het samen. Ik weet dat veel vrouwen het lastig vinden om de controle los te laten, maar als je je partner er volledig bij betrekt, bouw je aan een fundament dat je later in het ouderschap ook verder helpt.”
Op het moment van schrijven is Zoé 35 weken zwanger en start haar verlof over een week. “Daar kijk ik enorm naar uit. De afgelopen tijd is voorbijgevlogen. Ik kan niet wachten om even stil te staan en op adem te komen voordat we aan het volgende hoofdstuk beginnen. Maar tegelijkertijd kan ik ook niet wachten tot het zover is.”
In de tussentijd deelt ze over haar traject en zwangerschap op Instagram. “Ik wil laten zien dat je niet geheimzinnig hoeft te doen over ivf. Het is gewoon een andere manier om zwanger te worden, een andere route naar hetzelfde doel: een kindje. En dat mag net zo goed gevierd worden.”
Een moeder die bevalt van het kindje van een ándere vrouw, zonder het te weten. Klinkt als een Netflix-drama, maar dit gebeurde echt in een IVF-kliniek in Brisbane. Een embryo-wissel. Per ongeluk. Je leest het hier.
Dit artikel las je eerder in Kek Baby Born ready.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Lilian Marijnissen beviel vorig jaar september van haar eerste kindje. Dochter Lara kwam zes weken te vroeg. Lilian is samen met Joeri.
Ah kamperen: zorgeloos genieten van het vrije leven. Als je tenminste de hoosbuien, sanitaire ongemakken en het feit dat je buren álles van je weten op de koop toe neemt.
Vakantie haalt niet bij iedereen het beste in zich naar boven, al doe je nog zo je best. Net als Feline, die zo haar best had gedaan met het boeken van de vakantie, maar waarbij het toch nog allemaal helemaal de mist in ging toen ze eenmaal op het vliegveld waren.
De eerste schooldag is voor veel kinderen een spannend moment. Nieuwe klas, nieuwe juf of meester, nieuwe kinderen… Het voelt voor sommigen alsof ze opeens in een compleet onbekende wereld terechtkomen. Niet iedereen springt blij van enthousiasme die schoolbanken in.
AVROTROS neemt afscheid van jeugdpresentatrice Fenna Ramos, ze wordt beschuldigd van wangedrag tijdens de theatertour van haar kinderprogramma Zin in Zappelin.
