18:24 | 22.1.2018

Beeld: 123RF

Omdat het nooit te laat is voor goede voornemens, duikt Jorinde na een jaar uitstelgedrag eindelijk de sportschool in. En denkt daarbij van alles.

Nou, in zo’n fitnesslegging en handig gesneden sporttop valt het eigenlijk best mee, dat lichaam.
Met behulp van wat corrigerend ondergoed, dan.
Zouden die andere vrouwen dat ook dragen?
Nee, die bewandelen deze martelgang vast wél met discipline. Drie keer per week. Al jarenlang. Die zijn gewoon slank zonder hulpmiddelen, door al dat sporten.
Maar die hebben vast geen kinderen; een blokjesbuik is nu eenmaal niet haalbaar na twee achtponders.
Oké, én twee keer negen maanden lang patat-met en pindakaas.
Al was dat tien jaar geleden: ik heb écht geen excuus meer.
Even doorbijten, en dan ben ik na twee weken vast verslaafd.
Wil ik ook opeens drie avonden per week, in plaats van Netflixen.
En zie ik slablaadjes als een traktatie en snap opeens niet meer wat ik in godsnaam nou zo lekker vond aan Franse kaas en pasta.
De kinderen zijn ook meer dan oud genoeg om even een uurtje alleen thuis te blijven, terwijl ik train.
Die instructeur keek wel gek, zeg. Alsof ‘ie denkt dat ik zelf niet weet hoe ik die crosstrainer moet instellen.
“Ja, dat is inderdaad een beetje te licht; doe maar een paar tandjes pittiger, hoor. Ik heb tenslotte hiervoor járen wel gesport. Muscle memory hè, je kent het.”
Oké, af en toe dan. Kostte me nog tachtig euro per maand ook, die ene keer in de drie weken spinnen/pilates/krachttraining.
Maar met kinderen aan je arm naar opvang, supermarkt en sportclubs rennen, telt ook als een work-out, toch?
En drie verdiepingen stofzuigen staat toch al snel gelijk aan twintig minuten cardio.
Oef, best een beetje pittig, dit standje. Zou de instructeur het merken als ik ‘m toch wat lichter zet?
Nu lopen er dus van die zweetstraaltjes tussen mijn borsten.
En mijn billen.
Daarom sport dus niemand in corrigerend ondergoed.
Nou ja, over een paar weken heb ik het niet meer nodig.
Twintig jaar geleden deed je dit dus in zo’n aerobicspakje met een string over je legging. Je zou toen maar veertig zijn, met overtollige babykilo’s.
Als ik straks thuiskom, heb ik hoe dan ook een wijntje verdiend.
Wel twee, vind ik, na deze fanatieke onzin.
Misschien kan ik komende zomer wel zo’n leuk kort truitje aan, wat nu zo in de mode is.
Of ziet dat er belachelijk uit als je al veertig bent?
Met zo’n leuke hogetaillejeans ziet niemand iets van de zebrastrepen op mijn buik.
Pff, sta ik echt pas twee minuten op dit ding? Het voelt als twee uur.
Als ik de maand vol maak qua trainen, mag ik nieuwe hakken kopen.
Geen nieuw jurkje, want dat is een maand later natuurlijk veel te groot.
O god, als mijn borsten maar niet óók afvallen. Een cupje minder kan best, maar het moet wel vrouwelijk blijven.
Ja, ik kan die crosstrainer beter een tandje lager zetten.
Hebben de kinderen al gebeld? Die zitten nu natuurlijk alleen maar te gamen.
En de snoepkast leeg te eten.
Ach, kan ik me straks tenminste niet vergrijpen aan de chocola.
En dus zéker dat tweede wijntje nemen.
Mensenkinderen, wat is dít saai zeg.
Als ik gewoon elke dag sex zou hebben, zou deze marteling helemaal niet nodig zijn.
Ik bedoel: ik wandel ook al vier keer per dag met de hond.
Ik snap ook niks van die sportschoolromances, trouwens: de instructeurs zijn allemaal twintig en de gemiddelde kerel onder die halters kan ook wel een corrigerende body gebruiken.
En alsof die mij zien staan, met mijn rood aangelopen hoofd en zweetstraaltjes onder mijn piekhaar.
Goed, ik maak dit trainingsrondje af, en dan moet ik misschien toch maar besluiten te gaan hardlopen.
Wordt de hond ook strakker van.
Of tennissen. Wel zo leuk, als ik met mijn eigen kinderen kan spelen.
…
Tja, als ik hier toch niet doorga…
“Hoi schatje, met mama! Zeg, als jullie vast gaan douchen en een glaasje wijn voor me inschenken, ben ik over een kwartiertje thuis.”
“O, en ik heb ontzettend goed nieuws: ik ga ook tennissen! Is dat nou niet gezellig? Omdat te vieren eten we morgen pasta. Met Franse kaas.”