Kirstens familie zit vast in rampgebied Turkije: ‘Ze hebben helemaal niets meer: geen huis, geen spullen’

De schoonfamilie van Kirsten zit vast in het door de aardbeving zwaarst getroffen gebied van Turkije. Ze probeert hen – zo goed en kwaad als dat gaat – op te vangen en in veiligheid te brengen. ‘Maar het is moeilijk om er te komen.’

“Mijn schoonmoeder klonk in paniek, maandag om zes uur ’s ochtends. ‘Een aardbeving’,  zei ze. Toevallig was ze op dat moment bij ons, in Bodrum, en niet thuis. Mijn schoonfamilie komt uit Hatay, de zwaarst getroffen provincie (tegen de grens met Syrië, red).” Maar dat weten Kirsten, haar man en schoonmoeder op dat moment nog niet. “We schrokken en belden direct. We belden en belden, maar kregen geen contact. We bleven maar berichtjes sturen.” Zonder resultaat.

“Er was geen elektriciteit, appjes kwamen langzaam en in stukjes binnen. Tegen de avond kregen we van links en rechts te horen dat ze bijna allemaal oké waren.” Alleen de vader van haar schoonzusje is, nu vier dagen later, nog altijd spoorloos.”

Kirsten vervolgt: “Mijn schoonzus is tot halverwege haar rug bont en blauw, ze heeft haar kinderen – mijn neefje en nichtje (5 en 7) – met moeite kunnen redden. Ze hebben helemaal niets meer: geen huis, geen spullen, weinig te eten. Er is nog altijd geen elektriciteit en de kolen voor de kachel zijn straks ook een keer op.”

Gelukkig krijgen de kinderen niet alles mee. “Ze zitten nu met 24 man in een huis gepropt dat er nog staat. De kinderen worden binnengehouden, zodat ze buiten niet zien hoe erg het daar is. Het eten dat er is, gaat eerst naar hen. Ze zijn jong, hebben het nog niet helemaal door. De nasleep moet nog komen.”

De kinderen worden binnengehouden, zodat ze buiten niet zien hoe erg het daar is

Besef en misbruik

De mensen in Turkije, buiten het rampgebied, begrijpen volgens Kirsten niet hoe ernstig de situatie is. “Ze snappen wel dat er hulp nodig is, maar vervolgens doneren ze feestjurken, zomersandalen en hakken. Het besef is er niet dat er genoeg dekens moeten komen, warme winterkleding en -jassen. Zeker ook voor de kinderen.”

Op sociale media maken jongeren misbruik van de rampsituatie. “Ze delen bijvoorbeeld hun locatie op Instagram, met de vraag of ze gered kunnen worden. Ondertussen zitten ze veilig thuis. Dat maakt me zo boos. In die tien, twintig of dertig minuten dat er onnodig wordt gezocht, gaan er anderen dood.”

Machteloos

Ondertussen proberen Kirsten en haar man de familie naar Bodrum te krijgen. “Maar dat is moeilijk. Het gebied is zo zwaar getroffen dat je er bijna niet kan komen. Het is nog zoveel erger dan je op televisie ziet. Daar richten ze zich op waar het epicentrum was, maar dat is niet vergelijken met het dorp van mijn schoonfamilie. Dat is compleet weggevaagd.

De bussen die er gaan, zitten in no time vol. Ik heb voor vrijdagavond een bus kunnen boeken naar Antalya, nog bijna zeven uur rijden hier vandaan.” Kirstens man is op het moment onderweg. “Hij vroeg of hij nog iets voor me moest meenemen. Ook hij beseft nog niet helemaal dat er écht niets meer is. Ik kan alleen hopen dat hij veilig en wel weer terugkomt.”

Ik kan alleen hopen dat hij veilig en wel weer terugkomt

Kirsten voelt zich machteloos. “De hulp vanuit het buitenland was er ontzettend snel, zeker ook voor de kinderen, maar het gaat nooit genoeg zijn. Het enige wat ik nu kan doen is mijn kleine familie hierheen halen en zorgen dat ze veilig zijn. Dat mijn neefje en nichtje veilig zijn. En hopen op goed nieuws over de vader van mijn schoonzusje. Al is elk bericht, nu beter dan helemaal geen bericht. Door mijn verhaal te doen hoop ik de nodige aandacht te vragen. Het is zoveel erger dan we op televisie zien.”

Doneren kan via de site van Het Rode Kruis of via Giro 555.