Jennifer Hoffman en haar gezin zijn ‘eigentijdse nomaden’, zo vertelt ze in de nieuwste Ouders van Nu. De actrice en haar Amerikaanse vriend Dorian reizen veel met hun zoontje Cooper (2,5). Jennifer verwondert zich regelmatig over hoe goed dat gaat.
Jennifers overleden schoonvader kocht ooit een woning in de Pyreneeën voor zijn kinderen. Inmiddels is deze woning een tweede thuis geworden voor de actrice en haar gezin. Ze waren er afgelopen jaar maanden achterelkaar en gaan er binnenkort weer heen. ‘Anders dan in Nederland maak ik in Frankrijk lange wandelingen door de natuur, zonder telefoon, volledig in het moment. We proberen er nu dan ook zo veel mogelijk te zijn. Zolang ons leven het toelaat en Cooper nog niet leerplichtig is, hebben we die luxe. We laten ons leiden door mijn werk; komt er een dikke serie of toffe klus op mijn pad, dan gooien we het direct weer om.’
Het stel heeft geluk met zoon Cooper, want volgens Jennifer schakelt hij moeiteloos mee. ‘Ook in Amerika, waar we afgelopen zomer Dorians moeder bezochten, aardde hij fantastisch; het helpt natuurlijk dat hij de taal al spreekt met zijn vader.’ Jennifer verbaast zich regelmatig over wat Cooper allemaal al kan op 2-jarige leeftijd: ‘Hij spreekt twee talen, vliegt op zijn step over straat en is zo goed als zindelijk.’
Die reis naar Amerika kwam overigens wel met wat kopzorgen: ‘Dorians moeder woont in een huis met een enorme tuin en een groot zwembad. Al weken had ik nachtmerries: hoe zorg ik ervoor dat Cooper niet in het zwembad valt? Moet ik er een hek omheen bouwen, een zwemband aan hem vast tapen?’, aldus Jennifer. ‘Ik wilde hem natuurlijk ook niet báng maken voor het water.’ Papa Dorian stond er wat minder angstig in en nam zijn kind gewoon mee het water in: ‘Cooper reageerde huiverig, voor mij een signaal om het nog even uit te stellen, maar Dorian hield vol. Ik hield me bewust koest, want ook al ‘vind’ ik er wat van: dit was iets tussen Cooper en Dorian, ik wilde daar niet tussenkomen. Lang verhaal kort: de rest van de week was Cooper met geen stok uit het zwembad te slaan, zó leuk vond hij het. Met mij alleen was dat nooit gebeurd.’
Jennifer vindt het belangrijk om haar zoon niet teveel te verwennen en daarin speelt duurzaamheid ook mee. Zo krijgt Cooper nooit zomaar cadeautjes. ‘En wát ik koop, is tweedehands’, vertelt Jennifer. ‘Ik zie het als een uitdaging om alles rondom Cooper zo duurzaam mogelijk te doen. Met wasbare luiers bijvoorbeeld. Ik moest in het begin ook een drempel over, omdat wegwerpluiers zo in ons systeem zitten. Maar het werkte geweldig; het is beter voor babybillen, het milieu, en Cooper was al snel zindelijk.’ Ook verveling vindt ze belangrijk: ‘Sommige ouders raken gestrest als ze met hun kind bijvoorbeeld in een lange rij belanden: o nee, nu moet mijn kind wachten, wat nu? Ik denk dat dat juist heel goed is. Kinderen hebben iets magisch, zij kúnnen lummelen.’ Of Jennifer in de toekomst nog meer kinderen wil? ‘Ik moet wel realistisch blijven, ik ben nu 42. Maar als iemand het aandurft om zich bij ons te voegen, dan sta ik daar absoluut voor open.’
Lieve kiekjes van Jennifer en haar gezin op een rij:
Nog meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Bron: Ouders van Nu
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Cara (34) geeft les aan groep 1/2.
Ah, kinderen. Wanneer ze een gigantische flapuit de wereld in gooien en jij met het schaamrood op je kaken de schade probeert te verminderen.
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
