‘Ik schreeuwde naar de pestkop dat ze mijn kind met rust moest laten’

Manon (40), moeder van Quinn (9), Luc (7) en Pip (5):

“Natuurlijk weet ik dat kinderen onderling van alles roepen en dat er over en weer wordt geruzied. Dus dat Luc het op de bso altijd aan de stok heeft met hetzelfde meisje heb ik lang laten gaan. Maar toen ik vaker en vaker een huilend kind ophaalde en hoorde dat het verderging dan wat geplaag, ging ik me toch zorgen maken.

“Als ze wordt aangesproken, speelt ze de vermoorde onschuld”

Dat meisje is tien en zowel fysiek als verbaal is ze Luc de baas. Ze heeft haar pijlen op hem gericht, geen idee waarom. Maar het heeft ertoe geleid dat ze de groep tegen hem opstookt, hem buitensluit en gemene dingen doet, altijd buiten het zicht van de leiding. Als ze wordt aangesproken, speelt ze de vermoorde onschuld. Hoe vaak ik het ook bij de leiding heb aangekaart, er veranderde niets.

Ongepast, maar effectief

En toen zag ik het kind lopen, terwijl ik met onze puppy wandelde. Ze kwam naar me toe want ze wilde de hond aaien en ineens hoorde ik mezelf zeggen: ‘Durf je wel, tegen zo’n jochie van zeven?’ Ze schrok niet, ik zag meer een soort minachting. ‘Ik doe helemaal niets’, beweerde ze en laten we zeggen dat dat een soort rode lap voor mij was. Ordinair schreeuwde ik dat ze mijn kind met rust moest laten of ze zou met mij te maken krijgen.

Achteraf dacht ik: durf je wel, tegen een kind van tien? Die avond verwachtte ik woedende ouders aan de deur, maar er gebeurde niets. En Luc heeft het op de bso sindsdien makkelijker.”

Lees ook – ‘Mijn zoon is een pestkop’ >

Pestkoppen

Renate (37), moeder van Romy (8) en Jill (5):

“Ikzelf zei op de basisschool amper iets, laat staan dat ik voor mezelf opkwam. Dat zie ik ook bij Romy. Het gevolg: je bent altijd het slachtoffer van de pestkoppen. Hoe ik ook probeer Romy weerbaarder te maken, ze kan niet op tegen Joëlla, het sterkste en brutaalste meisje uit haar klas.

Laatst kwam ze thuis met blauwe plekken op haar armen en bloed aan haar hand en na al die kleine en grotere pesterijen was ik er ineens zo klaar mee. Als je elke avond een kind moet troosten dat bang is om de volgende dag naar school te gaan, doet dat iets met je.

“Na al die kleine en grotere pesterijen was ik er ineens zo klaar mee”

Er kwam een soort oerdrang in me naar boven en ik vloog de deur uit, beende twee straten door en belde aan bij het huis van de pestkop. ‘Dit was de laatste keer!’ riep ik woedend naar het kind, en naar haar verbijsterde moeder. De moeder kon mijn bezoek niet waarderen, maar het maakte me niet uit. Hier stond ik, het meisje dat nooit voor zichzelf opkwam. Ik heb er geen spijt van en hoop dat mijn actie zin heeft gehad.”

Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:

*Goedkoper dan in de winkel
*Lees elke maand als eerst Kek Mama
*Gratis verzonden

Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.