Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Charlotte wordt gek van de ouders van leerling Fiene.
Er hangt een plezierige opwinding in de klas, want we gaan tosti’s maken. Zoals elke donderdag. De kinderen vinden het geweldig. Om de beurt nemen ze ketchup mee van thuis. Vandaag heeft Fiene de beurt. Maar ze ziet er niet vrolijk uit. Nadat ze een tijdje heeft staan dralen bij mijn stoel overhandigt ze me een fles Heinz met een klein bodempje ketchup. “Sorry juf”, zegt ze. “Hij was op.”
Ik word gek van haar ouders
Ik voel ergernis opkomen. Niet jegens Fiene, maar jegens haar ouders. Ik word gek van die twee. We hebben net het schoolkamp achter de rug waarbij ze beiden weigerden de € 25 aan ouderlijke bijdrage te betalen. Omdat ze allebei vonden dat het de beurt van de ander was – ze zijn niet meer bij elkaar. Vader reageerde überhaupt niet op telefoontjes, appjes en mails. Moeder nam alleen de telefoon op om te zeggen dat ze niet betaalde omdat haar ex aan de beurt was.
Papa wil niet betalen
Intussen zei Fiene tegen haar vriendinnetjes dat ze niet mee op kamp wilde omdat ze er geen zin in had. Toen ik dat hoorde nodigde ik haar uit voor een chocomel in het tentje op de hoek. Daar bekende ze dat ze wel mee wilde, maar dat het nou eenmaal niet kon. “Omdat mijn vader niet wil betalen. Dat zegt mijn moeder.” Ik zei dat de school het zou oplossen, en dat ze absoluut mee mocht. “We gaan niet eens weg zonder jou”, zei ik. “Veel te ongezellig.”
Lees ook
Deze ouders hebben altijd gillende ruzie op vakantie >
Twee telefoontjes
De avond voor het kamp kreeg ik twee telefoontjes. Om acht uur belde Fienes moeder om te zeggen dat we niet hoefden te denken dat ze arm was, dus dat ze alsnog betaalde, maar dat ze haar ex een klojo vond. Om negen uur belde de ‘klojo’ met de vraag of ik een luchtbed had voor Fiene. Gelukkig had ik er nog een op zolder liggen.
Tel tot tien
De volgende ochtend stopte er een Porsche bij de school. Daaruit stapten Fiene en haar vader. Misschien wilde die laatste laten zien dat hij ook niet arm was. En nu staat Fiene hier met haar ketchupfles. Ik had vanochtend al een voorgevoel. Daarom had ik een extra fles ketchup meegenomen. Met een knipoog open ik mijn tas. Het is of de zon opgaat, zo begint Fiene te stralen. Eigenlijk word ik daar extra boos van. Ik ben blij dat haar ouders niet voor mijn neus staan, anders zou ik in staat zijn ze de huid vol te schelden. Ik moet van dit gevoel af. Thuis google ik ‘Hoe ga ik om met woede?’ Op alle sites komt dezelfde, ouderwetse tip terug: tel tot tien.
Het helpt niet
De volgende ochtend loop ik Fienes moeder tegen het lijf. Terwijl ik haar aanstaar tel ik in mezelf stilletjes tot tien. Het helpt niet. Ik ben nog steeds boos. Ik ga door tot twintig. Het moet een raar gezicht zijn. Ik moet opeens lachen om haar verbaasde blik. Zij lacht aarzelend terug. Ik voel mijn boosheid wegsijpelen. Vriendelijk vraag ik: “Zullen we gauw eens over Fiene praten?”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
