Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Maartje van groep 1/2 die ineens bloed op de grond aantrof.
“Scharen knipten, lijmstiften rolden van tafels en her en der dwarrelden er wat glitterresten rond: een deel van de klas was een knutselwerkje aan het maken, terwijl de rest een lesje volgde van de onderwijsassistent. Tussen het aanreiken van extra papier en het voorkomen van een lijmgevecht bij tafel drie, liep ik mijn gebruikelijke rondje door de klas om te kijken of het allemaal goed ging.
Isa zat ook ergens tussen die bedrijvigheid. Een nieuw gezicht in de groep, nog maar net begonnen. Ze bewoog voorzichtig, alsof ze eerst wilde aftasten of ze hier wel écht welkom was. Ze had nog weinig woorden, maar keek veel. Grote ogen die alles leken op te slurpen.
Net toen ik me over een ruzietje over wie de roze stift mocht begon te buigen, viel mijn oog op iets geks: een rode vlek op de vloer bij de plek van Isa. Eerst dacht ik nog aan een gevallen stift, maar het bleek bloed te zijn. En niet één druppel, maar een heel spoor. Isa’s stoeltje was leeg.
Terwijl de rest van de klas vrolijk doorging met het knutselproject, volgde ik het spoor. Het kronkelde over de vloer, langs de bouwhoek, tot helemaal achterin de klas. In de speelhoek, verstopt achter het houten keukentje en tussen het speelgoedfruit, zat Isa ineengedoken in een soort hutje van doeken en kussens. Ze had haar hand tegen haar borst gedrukt, haar wangen nat van de tranen.
Ze had zichzelf in haar hand geknipt, met een kinderschaar nog wel. Hoe ze het voor elkaar had gekregen, geen idee, maar het resultaat was indrukwekkend: een klein wondje, veel bloed, en een kleuterhartje vol schrik. Ze had zich stilletjes teruggetrokken, bang om het tegen me te zeggen.
Na wat geruststellende woorden, een flinke schoonmaakronde en een pleister met glitters – want die werken altijd beter – zat ze even later weer aan tafel. De schrik zat er nog een beetje in, maar het wondje bleek gelukkig onschuldig.
Het herinnerde me eraan hoe groots de kleine dingen kunnen voelen voor een kind. Hoe spannend een nieuwe klas is, hoe heftig een beetje bloed kan lijken, en hoe belangrijk het is dat iemand je ziet, juist op het moment dat je je het liefst zou willen verstoppen.”
Juf Jasmijn ontdekte dat een van haar leerlingen nooit lunch mee had. Ze besloot het aan zijn moeder te vragen, maar het antwoord had ze niet verwacht. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.
Ze had zo’n zin in haar welverdiende vakantie met haar gezin. Niet te ver weg, met de auto naar de camping in Frankrijk. Karlijn had alles tot in de puntjes voorbereid en iedereen was er klaar voor. De aankomst op hun vakantiebestemming verliep ietsje anders. Ze kregen ongewenst bezoek van een nest vliegende mieren.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
