Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Maartje van groep 1/2 die ineens bloed op de grond aantrof.
“Scharen knipten, lijmstiften rolden van tafels en her en der dwarrelden er wat glitterresten rond: een deel van de klas was een knutselwerkje aan het maken, terwijl de rest een lesje volgde van de onderwijsassistent. Tussen het aanreiken van extra papier en het voorkomen van een lijmgevecht bij tafel drie, liep ik mijn gebruikelijke rondje door de klas om te kijken of het allemaal goed ging.
Isa zat ook ergens tussen die bedrijvigheid. Een nieuw gezicht in de groep, nog maar net begonnen. Ze bewoog voorzichtig, alsof ze eerst wilde aftasten of ze hier wel écht welkom was. Ze had nog weinig woorden, maar keek veel. Grote ogen die alles leken op te slurpen.
Net toen ik me over een ruzietje over wie de roze stift mocht begon te buigen, viel mijn oog op iets geks: een rode vlek op de vloer bij de plek van Isa. Eerst dacht ik nog aan een gevallen stift, maar het bleek bloed te zijn. En niet één druppel, maar een heel spoor. Isa’s stoeltje was leeg.
Terwijl de rest van de klas vrolijk doorging met het knutselproject, volgde ik het spoor. Het kronkelde over de vloer, langs de bouwhoek, tot helemaal achterin de klas. In de speelhoek, verstopt achter het houten keukentje en tussen het speelgoedfruit, zat Isa ineengedoken in een soort hutje van doeken en kussens. Ze had haar hand tegen haar borst gedrukt, haar wangen nat van de tranen.
Ze had zichzelf in haar hand geknipt, met een kinderschaar nog wel. Hoe ze het voor elkaar had gekregen, geen idee, maar het resultaat was indrukwekkend: een klein wondje, veel bloed, en een kleuterhartje vol schrik. Ze had zich stilletjes teruggetrokken, bang om het tegen me te zeggen.
Na wat geruststellende woorden, een flinke schoonmaakronde en een pleister met glitters – want die werken altijd beter – zat ze even later weer aan tafel. De schrik zat er nog een beetje in, maar het wondje bleek gelukkig onschuldig.
Het herinnerde me eraan hoe groots de kleine dingen kunnen voelen voor een kind. Hoe spannend een nieuwe klas is, hoe heftig een beetje bloed kan lijken, en hoe belangrijk het is dat iemand je ziet, juist op het moment dat je je het liefst zou willen verstoppen.”
Juf Jasmijn ontdekte dat een van haar leerlingen nooit lunch mee had. Ze besloot het aan zijn moeder te vragen, maar het antwoord had ze niet verwacht. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
