De juf: 'Sebastiaan is geboren als een jongen, maar ze voelt zich een meisje'

Maandagmiddag na school, groep 5. Sebastiaan staat bij mijn stoel en zegt: “Juf, ik ga mee op kamp.” Ik krijg kippenvel van ontroering. Sebastiaan is geboren als een jongen, maar ze voelt zich een meisje. Zo ziet ze er ook uit. Ze heeft lang blond haar, draagt zwierige jurkjes en schattige oorbelletjes.
 

'Waarom noem je mij nooit meisje?'

Ik weet hoe ze de afgelopen jaren geworsteld heeft, ik heb haar al in de klas sinds groep drie. Als zesjarige vroeg ze me: “Juf, waarom noem je mij nooit meisje, zoals Belinda?” Belinda is haar boezemvriendin. Sindsdien zit er wat mij betreft een extra meisje in de klas, en een jongetje minder.

Sebastiaan en haar ouders worden begeleid door een psycholoog van de transgenderkliniek van het VU medisch centrum. Over een paar jaar kan ze hormonen krijgen om haar puberteit af te remmen. Weer later hormonen om de puberteit van een meisje na te bootsen. Op haar achttiende mag ze geopereerd worden, als het VU team akkoord is. Sebastiaan weet zeker dat ze de eindronde haalt. Ze is er alleen nog niet uit of ze haar naam wil veranderen. Voor haar klasgenoten maakt het niet uit, ze zien haar als meisje. Ze is de beste met elastieken, dat helpt. Overigens kan ze ook goed voetballen.
 

Lees ook
Trotse moeder deelt hoe haar zoon uit de kast kwam als transgender >
 

Klassikaal douchen

Aan het begin van dit schooljaar ontstond er wel enige verwarring bij het klassikaal douchen. Vanaf groep vijf douchen jongens en meisjes gescheiden. Naakt. Sebastiaan heeft de hele zomervakantie gepiekerd. Bij wie moest ze nou gaan douchen? Uiteindelijk werd door ouders en directie besloten dat ze bij de meisjes zou douchen met een zwembroekje aan.

Dat trekt de aandacht van de klas. Met name van pestkop Klaas. Hij heeft een klein hartje, maar dat weet hij goed te verbloemen. Sebastiaan verslaat hem met voetbal, dat ergert hem. Vorige week maakte Sebastiaan een ‘panna’ bij Klaas. Dat houdt in dat je je tegenstander tussen de benen door speelt en daarna je balbezit houdt. Toen riep Klaas keihard over het schoolplein: “Jij bent geen meisje, jij bent een jongen!”

Sebastiaan rende naar binnen, waar ik mijn broodje zat te eten. Ze kon nauwelijks praten, klappertandde en trilde. Het leek wel of alle spanning van de afgelopen jaren eruit kwam. Ik belde haar ouders en vroeg of ze haar wilden ophalen. Ze waren er in een mum van tijd. Klaas schreef Sebastiaan dezelfde dag nog een excuusbrief. Toch wilde Sebastiaan thuisblijven. En ze wilde niet mee op schoolkamp. Daar wordt veel gesport, dus ook veel gedoucht.
 

Vrienden

Vanochtend kwam Sebastiaan voor het eerst weer op school. Ze wilde met Klaas praten. Ik verwees het duo naar het lege computerlokaal. Na een halfuur kwamen ze de klas binnen. Beiden met een tevreden gezicht. In de pauze zei Klaas trouwhartig: “Sebastiaan heeft me uitgelegd hoe het bij haar zit, juf. Nou zijn we vrienden.” En nu komt Sebastiaan me dus vertellen dat ze mee gaat op kamp. Ik zou haar het liefst knuffelen, maar ik hou me in en zeg: “Wat een goed idee, meisje.” Als ze de klas uit loopt, of eigenlijk huppelt, geeft ze bijna licht van blijdschap.
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook.