Beeld: Shutterstock
Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Marijke (57) geeft les aan groep 7 in het speciaal onderwijs.
Dinsdagochtend acht uur. We zijn op schoolkamp. Er staan tien tentjes op een rij. Daarin liggen onze twintig leerlingen, twee per tent. Voor elke tent zingen mijn collega Janneke en ik een lied. Dan pas mogen de kinderen eruit. Nu staan we voor het tentje waar Abel (10) en Achmed (10) hebben geslapen. Of eigenlijk: niet hebben geslapen, want ze hebben alleen maar liggen keten. Ze hebben allebei ADHD, dus we hadden ze nooit in één tent moeten indelen, maar de laatste tijd waren ze zo braaf dat we de gok waagden. Twee bleke hoofdjes steken uit het tentdoek. “Jongens, we hebben een probleem”, zeg ik. “Iedereen heeft last van jullie gehad. Jullie mogen zelf een oplossing bedenken. Vanavond wil ik hem horen. Anders moet ik zelf iets verzinnen en daar ben ik niet zo goed in, dus dan wordt het een stomme oplossing.” Ze knikken gedwee.
Ik geef mijn leerlingen zoveel mogelijk verantwoordelijkheid voor hun eigen gedrag. Zo leren ze omgaan met hun gedragsproblemen, de reden waarom ze op deze school zitten. Wij docenten zijn speciaal geschoold om ze ‘handelbaar’ proberen te krijgen. Na de lerarenopleiding hebben we de hbo-opleiding ‘Special educational needs’ gevolgd. Daar hebben we geleerd hoe je uit deze speciale groep leerlingen kan halen wat erin zit.
De eerste zes weken van een nieuw schooljaar zet je de lijnen uit. Je leert de kinderen eerst hoe ze naar de klas moeten lopen: twee aan twee, zonder te rennen. Daarna leer je ze hun jas op te hangen en hun voeten te vegen voor ze naar binnen lopen. Waar leg je je spullen neer? Hoe ruim je je kastje op? Hoe schuif je je tafel opzij? Hoe slijp je je potlood? Dat leer je ze. Je verheft je stem niet, je blaft ze niet af, schreeuwt niet. Wie niet doet wat je zegt krijgt drie waarschuwingen; daarna stuur je hem of haar naar een kamertje apart. Als de kinderen het klappen van de zweep kennen, geef je ze meer ruimte. In mijn geval betekent het dat ze pannenkoeken mogen bakken tijdens de lunchpauze. Als ze dat niet rustig doen, berg ik de pannen weer op. Zodat ze snappen wat oorzaak en gevolg is. Vandaag eten we ook pannenkoeken. Bij de lunch. Dat hadden Janneke en ik ze beloofd als ze niet weg zouden rennen bij het verstoppertje spelen. Oorzaak en gevolg.
Lees ook – ‘Mijn drie dochters en ik hebben ADHD’ >
Voor het avondeten komen Abel en Achmed naar me toe, met in hun kielzog Maarten en Erik, de twee stilste jongens van de klas. Die laatste twee kampen met een depressie en een minderwaardigheidscomplex. Abel en Achmed vertellen dat ze een oplossing hebben bedacht voor hun probleem. Abel zegt: “Juf, Achmed is mijn beste vriend. Maar je kunt beter niet met je beste vriend in een tent slapen. Want dan ga je de hele nacht lachen.” Achmed voegt eraan toe: “We kunnen beter slapen met iemand die rustig is. Nu ga ik slapen met Erik.” “En ik met Maarten”, zegt Abel. “Ze vinden het allebei goed.” Erik en Maarten zijn duidelijk trots dat ze zijn uitverkoren. Ze zijn alle vier zo lief dat ik het niet kan laten ze even te knuffelen. Oorzaak en gevolg. Dit artikel stond eerder in Kek Mama. Meer verhalen van De juf? Elke woensdag komt er een nieuwe aflevering op KekMama.nl. Lees hier de eerdere afleveringen.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.