10 Momenten waarop ik me realiseer dat mijn kinderen groot worden

01.10.2018 08:37

Beeld: 123RF

Terwijl Kek Mama’s Jorinde voor haar gevoel gisteren nog rompertjes vouwde, ziet ze tijdens wintersport oudste zoon (12) totaal beheerst in zijn eentje over de zwarte piste zoeven. Als hij met een ferme zwaai tot stilstand komt en met rode konen ook nog om een alcoholvrij biertje vraagt (ja dág, schat), realiseert ze zich opeens: kleine jongens worden dus echt groot. Wie spoelde de tijd door toen ze eventjes niet keek? Want:

Opeens ligt mijn hal bezaaid met rondslingerende sneakers in maat 36 en 39 – mijn hakken die daar qua maat precies tussen vallen er eenzaam en keurig opgesteld tussen.
En nemen niet langer de peutertandpasta en Sudocrem mijn wastafelmeubel in beslag, maar met militaire precisie uitgelijnde potten gel, wax, moulding mud en – ja echt – haarlak, voor jongenskapsels die meer boetseerwerk vragen dan mijn eigen lokken.
Kinderfeestjes, ook die van jongste van tien, vinden opeens ’s avonds plaats. Want er moet gediscood worden, en geslaapfeest. Met filmmarathons en cola uit echte glazen. Stonden op de plek van dat glas niet gisteren nog de papflessen?
De kinderen sporen mij nu aan om op te schieten, omdat we anders te laat komen op school/tennis/judo/freerunnen – als ze daar niet ondertussen zelf al naartoe zijn gefietst. Terwijl ik me met angst en beven afvraag of ze eigenlijk wel uitkijken bij het oversteken – zelfs al fietsen ze stiekem al maanden de grote stad door.
En als ik de ober met droge ogen om het kindermenu vraag, kijken mijn jongens me proestend aan. “Doe normaal, mam, we zijn geen baby’s.” Waarvan akte. Ze eten potdorie twee keer zoveel als ik.
Behalve qua vlees dan, sinds oudste opeens heeft besloten dat ‘ie vegetariër is. Want weet ik zelf dan niet hoe belastend het is voor het milieu om vlees te eten? Waarop ik hem er maar even op wijs dat het plakje fuet dat hij net ongevraagd uit de koelkast viste, toch echt voor honderd procent uit varken bestaat.
Ik presteer het nog steeds om thuis te komen met een nieuwe trui voor jongste in maat 134, om te constateren dat ‘ie het beter doet als T-shirt, omdat ‘ie – krijg nou wat – al lang in de sweaters van de tienerafdeling loopt.
En opeens hoor ik mezelf met ze bellen, vanuit de auto. Op hun mobiele telefoons. Dat mijn werk uitloopt en ze best even een pizza in de oven mogen schuiven. Die ze wel nog even zelf moeten kopen bij de supermarkt aan de overkant. Met hun eigen pinpas. En of ze me even een ‘Tikkie’ sturen, zodat ik het ze meteen kan terugbetalen.
Ze douchen opeens met de badkamerdeur op slot. Twee keer per dag. Stond ik vorig jaar op diezelfde plek niet nog te onderhandelen over tenminste één douchebeurt per twee dagen, terwijl ik hun tanden napoetste voordat ik ze een verhaaltje voorlas?
Die kleine kleuterlijfjes in mijn bed op zondagochtend zijn opeens halflange mannenlijven. Maar gelukkig wel nog steeds in onesies, die zich compleet onschuldig en warm tegen me aan nestelen, en vragen: “Mam, mag ik vanavond bij jou in bed? En vertel je me dan een spannend verhaal?”