Vergeten dat je je kind een time-out hebt gegeven in de gang, om hem in diepe slaap aan te treffen op de deurmat. De mug in zijn kamer afdoen als lijntrekkerij, en je dappere derdegroeper aangevreten ontdekken in bed. Kan allemaal gebeuren, als je moeder bent. Kunnen we nog zó ons stinkende best doen; sommige blunders begaan we gewoon allemaal weleens.
Lees verder onder de advertentie
Je kind in de boodschappenkar laten zitten, bijvoorbeeld. Omdat ‘ie na een halfuur dreinen eindelijk die felbegeerde eierkoek kreeg, en je, terwijl je drie loodzware boodschappentassen in de kofferbak hees, door de zeldzame stilte spontaan vergat dat je hem ooit meegenomen had.
Of straal vergeten dat school een lesvrije dag heeft. Precies op de dag dat je eindelijk een keer zo netjes op tijd was, en je je op een uitgestorven schoolplein afvraagt of je: A) nog droomt, B) per ongeluk in een aflevering van The Twilight Zone bent beland, of C) misschien iets hebt gemist – om vervolgens op Facebook het ene verantwoorde dagtripje na het andere voorbij te zien komen van schoolmoeders die de verfomfaaide, met appelsap doordrenkte briefjes van school wél gewoon lezen en in hun agenda’s noteren.
Erger: dat je compleet ontgaat dat de BSO een studiedag heeft, en je kind dus moederziel alleen op het schoolplein staat, na schooltijd, terwijl jij nietsvermoedend je derde prosecco achterover slaat op de vrijdagmiddagborrel op werk.
Als enige niet aan een cadeautje denken voor de jarige juf. En dat je kind in de rij tussen de kunstig verpakte tekeningen, dagverse bloemen en chocolaatjes, zich badend in angstzweet afvraagt hoe hij in de ochtendpauze wegkomt met het flesje badschuim dat jij beloofd hebt alsnog even te brengen.
En op de enige dag dat je wél zo scherp bent om je kind uitbundig geschminkt en verkleed naar school te sturen voor juffendag, ontdekken dat het feest pas een week later is.
De doodzonde: het complete kinderfeestje van zijn beste vriend per ongeluk overslaan, in het gedrang tussen voetbalwedstrijden, tenniscompetities, weekendboodschappen, vrienden te eten en een bezoek aan je zieke moeder.
Of nee: in datzelfde gedrang het verjaardagsfeestje van je eigen kind zo lang uitstellen, dat je het uiteindelijk maar laat samenvallen met het partijtje van een verjaardag later.
Dat je alles in de zwemtas hebt gestopt, tot aan het flesje drinken en een koek aan toe, behalve de handdoek. En je je kind dus maar afdroogt met zijn hemd, in de hoop dat ‘ie onderweg naar de auto geen longontsteking oploopt of iets anders vreselijks.
Gek van het eeuwige gejank over pijntjes en krampen roept dat ‘ie nu echt eens moet kappen met zeuren, en na drie dagen kermen van de dokter hoort dat de breuk in zijn voet vast binnen zes weken genezen is.
Of dat je die leuk verpakte snoepjes van de wc-dame op dat hippe festival meeneemt als ‘goedmakertje’ voor je kinderen, omdat ze een nachtje moesten logeren terwijl jij ondersteboven aan de biertap hing, en je er tijdens het uitpakken achter komt dat het geen kunstig verpakte snoepjes zijn, maar condooms die nadrukkelijk vermeld “niet voor de achterkant” zijn.
En je onnadenkend een lik van de vloer neemt, terwijl je bij je schoonouders de tafel afruimt, omdat je ervan uitgaat dat je onderweg naar de keuken hebt gemorst met de kerriesaus. En je je pas realiseert wat je proeft, wanneer je je dreumes met dezelfde kerriekleurige drap langs zijn dij in een overvolle luier ziet langs banjeren.
Je buurvrouw geruststellen dat je heus goed op háár dreumes past, en na een iets te lange stilte bij het speelfornuisje in de keuken ontdekt dat hij het volledige bakje kattenbrokken soldaat heeft gemaakt.
Je niet realiseren dat “sazonado” ‘pittig’ betekent, totdat je kleuter het op een krijsen zet.
Na dertig keer naar boven rennen om je huilende kleuter te sussen, de éénendertigste keer denken: “Wacht nou maar even” – om hem een uur later slapend aan te treffen in een plak kots. En je opeens snapt waarom hij zo verdomd onhanteerbaar was, de hele middag.
Structureel de gymdagen – en de daarbij behorende gymtas – vergeten, waardoor je kind steevast sport op blote voeten, met alle gevaren op wratten en schimmels van dien.
En dat je ontdekt dat je kind niet al weken jankt wanneer hij wél schoenen draagt, omdat hij zo dwars is, maar vanwege het feit dat ‘ie gewoon al tijden op drie maten te kleine exemplaren rond waggelt.
Met dat eeuwige kind op je heup simpelweg vergeten dat je min of meer altijd een centimeter of zestig breder bent, en hem met regelmaat tegen de deurpost beukt.
En hij goudeerlijk bekent tegen de consultatiebureauverpleegkundige dat hij die ochtend heeft ontbeten met Bumba-koekjes, en gisteren ook al friet kreeg als avondeten.
Dat je baby tijdens borstvoeding in het openbaar precies tijdens de toeschietreflex loslaat, en je de hele brasserie besproeit.
… en je je realiseert dat het allemaal erger kan, wanneer je terugdenkt aan die keer dat je zelf nog niet eens twaalf jaar was, en je moeder je een doktersromannetje cadeau gaf voor vakantie, dat eigenlijk een pornoboekje bleek.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
