Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (11) en Phaedra (8). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
And just like that…
…was er plotseling een vervolg op mijn favoriete serie Sex and the City. ‘Waarom was dit mij niet ter ore gekomen?’, was mijn eerste verwijt aan de wereld. Ik, die The Shoebox (voor de niet-kenners: dat was de DVD-box waar alle afleveringen inzaten) als relikwie in mijn studentenhuis zette. Die menig cd en boek verloor aan een ex of vriendin, maar Carrie, Charlotte, Samantha en Miranda altijd op mijn studentenkamer liet… Ze waren mijn to go to van 1998 tot 2004. Daarna verschenen er nog twee films waarbij de critici vooraan stonden, ondanks dat de eerste scene nog gedraaid moest worden. Ja, hier spreekt een fan. In de eerste film was Mr. Big een lul en eindigde het met een huwelijk. In mijn ogen precies zoals een film hoort zijn. Alleen dan nóg beter, want mijn beste vriendinnen speelden de hoofdrol.
In 2010 kwam de tweede film: ik kon mijn geluk niet op! Inmiddels had ik zelf drie Mr. Big’s versleten en had ik genoeg geld gespaard om een paar degelijke pumps te kopen. En nu, twaalf jaar later ten tijde van een pandemie en een verschrikkelijke oorlog, klopten mijn vriendinnen geheel onverwachts op mijn deur. Alsof ze het aanvoelden dat ik ze nodig had. Ze kwamen echter tot mij in een allesvernietigende recensie: ze waren dan wel terug van weggeweest, de makers zouden met de ‘black Charlotte’ en een non-binair persoon té veel hun best doen de diversiteitsbox aan te tikken. ‘Te overdreven’, galmde het in criticiland. Bovendien zouden de hoofdpersonen nog steeds steeds te wit zijn en zou het ze te veel voor de wind gaan. Nou, ik kan je vertellen dat ik de eerste twee afleveringen net zoveel heb gehuild als in een heel jaar. Mijn man zat naast mij op de bank voetbal te kijken en vroeg verbaasd: ‘Je bent toch naar Sex and the City aan het kijken?’ Snikkend beaamde ik. ‘Wat kan er dan zo erg zijn dat nu al zo zit te huilen?’
Lees ook Moeders huilen niet: ‘Ik vind het moeilijk om mijn kinderen mijn tranen te laten zien’ >
Goed. Ik vond het dus echt ge-wel-dig om de cast weer te zien. Zo is Brady Hobbes een grote tiener die alleen maar seks heeft met zijn vriendin. De dochters van Charlotte en Harry worstelen met hun existentiële vragen en Anthony en Stanford zijn qua uiterlijk het minst veranderd. Samantha ontbreekt helaas in the sequel, maar vindt toch haar onzichtbare weg in dit vervolg. Door alle kritiek die de nieuwe, maar ook de oude serie krijgt, vroeg ik me af of Sex and the City in de jaren ’90 nu daadwerkelijk echt te weinig heeft bijgedragen aan een eventuele maatschappelijke rol… In mijn ogen hebben ze destijds wel degelijk een lans gebroken: de serie was baanbrekend omtrent vrouwen en seks. Wij mochten ook openlijk alles voelen, vinden en proberen. Iets dat toch voornamelijk voor mannen was weggelegd. Ze lieten zien dat je voor een carrière mocht gaan en drie van de vier vrouwen waren financieel zelfstandig. Bovendien omhelsde de serie de gay community in al zijn vormen: van een huwelijk tussen gelijke sekse tot aan Carrie’s vriendje die biseksueel was. And Just Like That verdedig ik dus mijn oude vriendinnen, in een wereld die veel grotere zorgen heeft… Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (11) en Phaedra (8). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby’ vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF. Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.