Beeld: Eigen foto
Redacteur Melanie is getrouwd met Maurits en moeder van peuter Saar en baby Julian. Met twee jonge kinderen bestaat haar leven uit een georganiseerde chaos van luiers, snottebelkusjes en peuterdrama.
Kortgeleden dacht ik eerlijk gezegd nooit na over een noodpakket. Het voelde overdreven. We wonen toch in Nederland? Hier belanden we toch niet in bizarre situaties waarbij je zes flessen water en een mini-radio nodig hebt? Waarom zou ik een noodpakket moeten samenstellen?
Tot ik een aflevering van Bureau Utrecht keek (nee, niet eens door Het Sinterklaasjournaal ging bij mij het lichtje branden). Een flat werd halsoverkop ontruimd en in een andere aflevering stonden de daken van meerdere huizen in brand. Bewoners moesten onmiddellijk hun woning verlaten. Een moeder liep met haar kind beduusd over straat. Een man werd gewekt uit zijn slaap en een jongen liep geschrokken door de buurt met zijn kat onder zijn arm, omdat dat het enige was wat hij op tijd konden meenemen. De lichte paniek en de verwarring van de mensen die snel moesten schakelen spatten van het beeldscherm.
Ik schrok van het idee hoe een situatie in een split second kan veranderen. Gelukkig duren zulke evacuaties relatief kort, maar wat als dat een keer niet zo is? Wat als je op dat moment onder de douche stond, de kinderen net in hun pyjama had gehesen of je baby vlak daarvoor in slaap had gewiegd? Wat als je daarna buiten staat en je peuter huilt, omdat hij bang is, honger heeft of omdat zijn knuffel nog binnen ligt?
Terwijl ik naar de aflevering keek, viel het kwartje pas echt. Ik dacht aan mijn eigen kinderen. Wat als wij in een noodsituatie terecht komen? En nee, dan bedoel ik niet apocalyptische scenario’s, maar de realistische situaties waar we allemaal in kunnen belanden. Een landelijke stroomstoring, waardoor alles stilvalt. Een explosie of vuurzee in de straat. Hulpdiensten die mededelen dat iedereen naar buiten moet komen óf juist een tijd binnen moet blijven. We zijn met z’n allen zo gewend geraakt aan het hebben van bijvoorbeeld elektriciteit en water, dat we geen flauw benul hebben wat we allemaal missen als dit plotseling wegvalt. Ik weet zeker dat ik op dat moment graag had gewild dat ik mijzelf had voorbereid. Niet eens perse voor mijzelf, maar voor mijn kinderen.
En toen realiseerde ik me dat ik dit al eens eerder had gedaan. Een jaar geleden bereidde ik namelijk ook een noodpakket voor, alleen noemde ik het toen anders. Het was mijn vluchttas én het rugzakje van mijn peuter Saar, voor het geval we onverwachts naar het ziekenhuis moesten voor de bevalling. In mijn tas zat alles wat ik op dat moment niet wilde missen. In Saar haar tasje zaten haar spulletjes: een pyjama, luiers, billendoekjes, een extra setje kleding, een tandenborstel, Dentinox (een must voor kinderen die last hebben van doorkomende tandjes), een zetpil, een drinkbeker, rozijntjes en een vertrouwd voorleesboekje. Het enige wat op het moment suprême nog razendsnel gepakt zou moeten worden, was Ollie, haar lievelingsknuffel. Verder stond alles klaar. Alles wat zij nodig zou kunnen konden wij – of opa en oma – vinden op één vaste plek als alles anders liep dan gepland.
Haar (en mijn) ingepakte tas voelde volkomen logisch. Ik wilde voorbereid zijn op iets waar ik geen controle over had en wilde voorkomen dat ik in een stressvolle situaties haar belangrijkste items bij elkaar moest zoeken. Of erger nog: zou vergeten. Dus waarom vond ik het wél overdreven om voorbereid te zijn op andere noodsituaties die net zo onverwacht zijn? Het is in principe hetzelfde, alleen de aanleiding verschilt.
Het onverwachte kondigt zich namelijk nooit netjes aan. Niemand stuurt een appje: “Over twee uur moet je je huis uit, regel alvast wat spullen.” Niemand waarschuwt: “Laad je powerbank nog even op, straks heb je geen stroom meer.” Daarom ben ik sinds kort wél een noodpakket aan het samenstellen. Ik ben geen doemdenker en heb geen voorraadkast vol blikvoer, maar ben wel graag voorbereid.
Tijdens elke ronde in de supermarkt gaat er iets extra’s mee voor het powerpakket (want zo noem ik het ondertussen maar): een fles water, batterijen, aanstekers, paracetamol, soepstengels, lucifers, extra luiers, babyvoeding, noem maar op. Het is gewoon een tas (of opbergbox) die klaarstaat voor het geval we snel weg moeten en het – hup – in de auto kunnen plaatsen, maar ook voor het geval we juist binnen moeten blijven.
Want áls er iets gebeurt – hoe klein ook – wil ik niet in het donker op zoek naar een zetpil. Ik wil niet met mijn telefoon op 3% bedenken waar de powerbank ook alweer ligt. Ik wil op dat moment niet nadenken over dit soort knullige dingen, die ik eigenlijk al had kunnen voorbereiden. Niet omdat ik bang ben dat ons iets te wachten staat, maar omdat ik vind dat het als moeder mijn taak is.
De ultieme huishoudtip, beste nesteldrangaankoop en waarom ze precies een jaar na de geboorte van haar dochter werd verrast met een babyshower? Je leest het hier in de columns van Melanie.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Over seks praten we liever niet op het schoolplein, maar zelfs binnen een jarenlang huwelijk blijft het vaak een taboe. Terwijl het, volgens relatietherapeuten, juist enorm veel zegt over de gezondheid van een relatie.
