Redacteur Melanie is getrouwd met Maurits en is onlangs bevallen van haar tweede kindje. Als moeder van ’twee onder de twee’ leeft ze in een georganiseerde chaos van luiers en peuterdrama.
Lees verder onder de advertentie
“Oh, maar dan maken ze toch maar een klein sneetje?” Of: “Fijn, dan heb je niks hoeven doen.” Ik hoor het regelmatig. Goedbedoeld hoor, daar ga ik maar vanuit, daarom geef ik altijd maar een beleefde glimlach. Maar het laat wel zien hoe ontzettend onwetend men is en hoe erg een keizersnede onderschat wordt.
Lees verder onder de advertentie
Vertrouwen op de stuitbevalling
Julian, mijn baby van ondertussen ruim vier maanden, lag in een stuit. Het moet rond de 35ste week van mijn zwangerschap zijn geweest toen we het tijdens een echo ontdekten. Ook bleek hij geen kleine baby, maar een stevige jongen. Dat was al langer duidelijk. Toch wilde ik het proberen, een vaginale stuitbevalling. De ‘natuurlijke’ manier. Ik wist dat het kon. Mijn dochter was immers ook in stuitligging geboren. Weliswaar veel te vroeg, maar toch, het kon. Ik voerde gesprekken met gynaecologen, deed oefeningen en zelfs draaipogingen (versies) om Julian in een gunstigere positie te krijgen. Tevergeefs. Ik deed er alles aan om mijn lijf voor te bereiden en had mij goed ingelezen op een natuurlijke stuitbevalling, maar ook een keizersnede – voor het geval dat. Maar in mijn hoofd zou ik gewoon bevallen zoals ik dat in gedachten had.
Lees verder onder de advertentie
Met persweeën op de OK
Die gedachte hield ik vast, zelfs toen midden in de nacht de weeën begonnen. Maurits en ik reden als een malle naar een Fries ziekenhuis waar ze meer ervaring hebben met stuitbevallingen. Zo’n bevalling moet vlot verlopen en alles moet volgens het boekje gaan, maar dat deed het helaas niet. Ondanks dat er, drie uur nadat mijn vliezen waren gebroken, al zeven centimeter ontsluiting werd gemeten, zat Julian nog te hoog in mijn bekken. Het medische team trapte daarom op de rem. Al snel merkte ik dat zij hier geen vertrouwen meer in hadden en het niet aandurfden. Dit was niet hoe ik mijn tweede bevalling voor mij zag. Maar ja, mijn kind was geen lichtgewicht, lag ongunstig en veiligheid gaat voor alles. En dus werd ik met gierende banden én persweeën naar de OK gereden.
Lees verder onder de advertentie
Snijden door zeven lagen
Wat veel mensen niet weten – of misschien vergeten – is dat je bij een keizersnede niet ‘even’ een baby uit je buik haalt. Het is een grote buikoperatie waar veel aan vooraf gaat. Op de OK werd ik compleet overgeleverd aan het medische team. Door de persweeën was ik amper aanspreekbaar, maar die ruggenprik moest nog wel gezet worden. Er was haast bij! Ik werd streng toegesproken en deed wat er van mij gevraagd werd, maar ik was absoluut niet meer op deze wereld.
Lees verder onder de advertentie
Verdoofd en uitgeschakeld
De ruggenprik verdooft je lijf, vanaf je borst tot aan je grote teen. Daarna word je op de operatietafel gelegd, worden je armen gespreid en er wordt er een blauwe doek tussen jou en het team geplaatst. Je voelt alles. Geen pijn, maar wél dat je lijf iets groots ondergaat. Ze snijden door maar liefst zeven lagen. Door huid, vet, spieren, je buikvlies én je baarmoeder. En dan begint het trekken, het duwen en het wrikken.
Lees verder onder de advertentie
In mijn geval zat Julian al flink vast in mijn bekken, dus hij liet zich niet zomaar uit mijn buik halen. En dan.. hét moment waar je negen maanden naar uit kijkt: het eerste huiltje. Godzijdank! Mijn armen waren gevoelloos en lagen gespreid, dus Julian vasthouden was onmogelijk. Daarom werd hij bij mijn hoofd gehouden, zodat ik een kleine blik op hem kon werpen. Mentaal was ik compleet uitgeschakeld en door het immense geduw en getrek voelde ik mij nog nooit zo misselijk, maar ik was ook opgelucht. Hij was er! Huilend, gezond, perfect.
Daarna begint het hechten, laag voor laag. Dit gedeelte van de keizersnede duurt het langst. Bij mij duurde deze fase ongeveer drie kwartier. Daarna wordt je terug naar je kamer gebracht.
Paracetamol als pijnstilling
Al snel daarna voelde ik dat de verdoving langzaam uitwerkte. Het geweld van de keizersnede begon ik toen pas écht te voelen, holy shit. Zes uur na de operatie probeerde ik – met behulp van een hele lieve, geduldige verpleegkundige – het ziekenhuisbed uit te komen. Dat ging absoluut niet! Exact twaalf uur na de operatie probeerden we het nog een keer. Uit ligstand naar een zithouding met mijn benen over het bedrand. Het duurde zeker twintig minuten voordat ik dát voor elkaar kreeg. Stukje voor stukje, centimeter voor centimeter. Al schuifelend kon ik het toilet bereiken. Toen kon ook eindelijk de katheter eruit. Voor de verpleegkundige was dit het teken dat ik naar huis kon, maar van het idee raakte ik volledig in paniek. Hoe dan?! Hoe kom ik ooit thuis? Ga ik überhaupt ooit nog kunnen lopen met dit litteken en deze wond in mijn lijf? De vragen schoten door mijn hoofd. Hoe zit het met pijnstilling? Het antwoord: paracetamol en ibuprofen. That’s it? That’s it.
Lees verder onder de advertentie
Je moet, dus je doet
De eerste dagen na een bevalling leef je vrijwel altijd in een roes, dus ook als je net een keizersnede hebt gehad. Je lijf moet herstellen van een buikoperatie, terwijl je baby zorg nodig heeft en in mijn geval ook nog een vrolijk, rondkruipende dreumes. Ondertussen deal je met de gigantische naweeën (want ja, die heb je gewoon na een keizersnede), mag je minstens zes weken lang niet tillen, niet zwaar belasten en niet te veel traplopen. Maar je bént moeder, je moét zorgen. Althans, zo voelde ik dat. Dus je doet het. Rustiger, voorzichtiger, maar je doet het. Herstellen van een keizersnede is intens en al helemaal niet iets wat je ‘even’ doet. Helemaal niet als je ook nog een dreumes thuis hebt die kruipt, klimt, mama roept en getild wil worden.
Lees verder onder de advertentie
Gratis MOSZ leren tas
Abonneer voordelig en krijg een gratis MOSZ tas t.w.v. €119,95
Aangeboden door:
Groot bewijs
Dat maakt het soms des te wranger als mensen opmerkingen maken als: “Maar dan heb jij niks hoeven doen tijdens je bevalling.” Bevallen is meer dan persen alleen. En of het nu via de natuurlijke weg of via de OK gaat: je zet een mens op de wereld, met alles wat je hebt. Ik heb geen moment spijt gehad van hoe het gegaan is. Het was nodig, het was goed en het was veilig. Maar ik snap niet waarom een keizersnede nog steeds wordt gezien als ‘makkelijk’. Het litteken? Die is niet klein. Niet alleen qua formaat, maar ook qua betekenis. Daaruit kwam Julian ter wereld. Het bewijs – naast het prachtige ventje – dat ik het voor een tweede keer heb gerockt.
Lees verder onder de advertentie
Dus de volgende keer dat iemand zegt dat een keizersnede de makkelijke weg is, glimlach ik nog steeds. Maar dit keer met trots, want ik weet hoe het is. En elke moeder die het heeft meegemaakt, weet dat ook. Elke bevalling is en blijft wonderbaarlijk bijzonder en daar verdient elke moeder respect voor.
Benieuwd naar de ultieme huishoudtip, beste nesteldrangaankoop en waarom ze precies een jaar na de geboorte van haar dochter werd verrast met een babyshower? Check hier alle columns van Melanie.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
Presentator Daphne Bunskoek (51) koos er bewust voor om geen kinderen te krijgen. In de GRAPES Podcast vertelt ze aan Bridget Maasland (50) waarom het leven in de perfecte gezinsbubbel haar niet gelukkig zou maken.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Tijdens een middagje voetbal in de Johan Cruijff ArenA laat Freek Rikkerink zien dat hij zijn toekomstige zoon nu al wil inwijden in zijn liefde voor de sport.
Douchen op de camping met een peuter is bepaald geen wellnesservaring. Je sjouwt met slippers, washandjes, muntjes, shampoo die altijd óf op is óf in je tas lekt en niet te vergeten een kind dat alle kanten op gaat behalve de goede.
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
