Beeld: Eigen foto
Redacteur Melanie is getrouwd met Maurits, moeder van een peuter en is onlangs bevallen van haar tweede kindje. Als moeder van ’twee onder de twee’ leeft ze in een georganiseerde chaos van luiers en peuterdrama.
Ik zeg het maar meteen: de grootste plaag van deze tijd is dat ding dat in elke broekzak trilt, pingt en licht geeft. De telefoon. En ik zal je vertellen waarom.
Stel je voor: je kind heeft de hele dag gewacht om zijn verhaal te vertellen. Dat de meester een scheet liet in de klas en iedereen dubbel lag. Of dat hij bij gym eindelijk over de bok sprong. Vol enthousiasme begint hij te vertellen. Zijn ogen groot, zijn handen druk gebarend… Maar jij kijkt nét even naar dat appje. Ping. En precies op dat moment zie je niet hoe zijn gezichtje langzaam inzakt. Hoe de woorden stokkerig uit zijn mond komen, alsof hij niet zeker weet of het nog zin heeft om door te praten.
En begrijp me niet verkeerd hoor: ik ben er zelf ook mee opgegroeid. Van die eerste Nokia waarop je alleen Snake kon spelen tot de Blackberry waar je urenlang op kon pingen. Handig, absoluut, en het heeft ons ook heel veel gebracht, maar ergens onderweg is het volledig uit de hand gelopen. Het is alsof de telefoon van hulpje in huis is veranderd in een tirannieke huisbaas die voortdurend huur eist: onze aandacht. En we blijven maar betalen. Er lijkt geen stop meer op te zitten. Het voelt als een grote, collectieve verslaving en ik merk dat ik er zelf ook niet altijd aan ontkom.
Daarom heb ik mijzelf iets voorgenomen: zodra ik met de kinderen ben wil ik mijn telefoon niet in de buurt hebben. Én geen telefoon aan tafel. Punt. Ik wil de ogen van mijn kinderen zien, hun gebrabbel horen en genieten van die glunderende koppies. Want wat ik níet wil zien, is dat ze opgroeien met het idee dat het normaal is om met één hand te eten en met de andere te scrollen.
Want kom op, hoe ongeïnteresseerd komt dat over? Alsof degene tegenover je eigenlijk niet boeiend genoeg is en TikTok, NU.nl of die ene appgroep véél belangrijker. Je zegt hiermee eigenlijk: “Jij krijgt mijn halve aandacht, want mijn scherm verdient de andere helft.” Niemand wil het gevoel hebben dat je op de reservebank zit voor iemands aandacht, toch? Precies – en kinderen al helemaal niet!
Hoogleraar klinische neuropsychologie Erik Scherder legde dit onlangs nog haarfijn uit: kinderen die steeds half worden aangekeken, krijgen het gevoel dat ze niet belangrijk genoeg zijn. Dat tast zelfs hun empathische ontwikkeling aan. Simpelweg omdat je met je telefoongebruik een gigantisch signaal afgeeft.
Telefoons aan tafel zijn sowieso ronduit asociaal, waar en met wie je ook bent. Met je blik op een scherm trek je een soort muur op. Probeer maar eens een serieus verhaal te vertellen terwijl iemand naast je met z’n duim door Instagram scrolt. Je voelt je meteen afgeserveerd. Alsof je woorden nauwelijks de moeite waard zijn.
En het is niet alleen maar een gevoel. Erik Scherder zegt hierover dat telkens je telefoon checken funest is voor je aandacht. Je brein moet steeds schakelen en dát kost energie. Je mist de verdieping in gesprekken, je onthoudt minder en – nu komt het – je maakt minder écht contact. Scherder legt uit dat ons brein juist floreert bij aandacht en verbinding. Dat knuffelmoment met je kind, dat goede gesprek aan tafel: dát geeft je hersenen een boost. Niet dat eeuwige swipen.
Mijn wederhelft ziet het probleem nog niet zo. “Ik hoor je wel hoor”, zegt hij dan, terwijl hij driftig door zijn TikTok-tijdlijn jaagt. Nou, nee. Multitasken is een mythe, Zodra jij naar dat scherm kijkt, ben je weg uit het hier en nu. En dat voelt niet alleen ongezellig, maar ronduit respectloos.
Dus ja, ik bots wel eens met mensen en hun telefoongebruik. Hier in huis, maar ook buitenshuis. Ik erger me kapot, spreek het uit, leg mijn eigen telefoon demonstratief weg. En weet je wat het mooie is? Zodra ik écht zonder telefoon met de kinderen praat en speel, zie ik ze letterlijk opbloeien. Hun gebrabbel wordt luider en langer, hun ogen groter, hun stemmetjes enthousiaster. Alsof ze feilloos aanvoelen: mama is nu helemaal van ons. Dus, leg dat ding alsjeblieft neer. Kijk elkaar aan. Het mooiste beeld zit niet in je hand, maar recht tegenover je.
De ultieme huishoudtip, beste nesteldrangaankoop en waarom ze precies een jaar na de geboorte van haar dochter werd verrast met een babyshower? Je leest het hier in de columns van Melanie.
Met twee vaders in je leven wordt Vaderdag ineens een iets complexere puzzel. Voor Nino van der Meijde (19) is het wel glashelder wie die rol écht vervult. Hoewel zijn biologische vader niemand minder is dan Octave ‘Okkie’ Durham, de man achter de beruchte Van Gogh-roof, ligt zijn hart bij Andy van der Meijde (46).
Kim Feenstra (40) neemt even een pas op de plaats. In het programma Gelukkig hebben we de foto’s nog! kijkt het model terug op haar leven, en vertelt dat een nieuwe romance er voorlopig niet in zit.
Een zacht ruisend geluid op de achtergrond. Voor veel ouders is white noise vaste prik bij bedtijd. Het geluid – alsof er een föhn of stofzuiger aanstaat – zou baby’s helpen sneller in slaap te vallen en beter door te slapen. Maar een expert waarschuwt nu voor dit populaire hulpmiddel.
Een nieuwe vrouw met een kinderwagen in de straat. Gezellig, denkt Moniek. Maar er lijkt iets vreemds aan de hand.
Elke generatie moeders denkt stiekem dat zij het echt anders doet dan de vorige. En dat klopt ook best. Waar oma nog geloofde in “niet lullen maar poetsen”, en onze eigen ouders ineens álles gingen overanalyseren, blijken Gen Z-ouders hun eigen route te kiezen.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week het dilemma van Georgina (38). Ze heeft haar kleuter namelijk niet onder controle en schaamt zich hiervoor.
