Beeld: Eigen foto
Redacteur Melanie is getrouwd met Maurits, moeder van een peuter en is onlangs bevallen van haar tweede kindje. Als moeder van ’twee onder de twee’ leeft ze in een georganiseerde chaos van luiers en peuterdrama.
Ik zeg het maar meteen: de grootste plaag van deze tijd is dat ding dat in elke broekzak trilt, pingt en licht geeft. De telefoon. En ik zal je vertellen waarom.
Stel je voor: je kind heeft de hele dag gewacht om zijn verhaal te vertellen. Dat de meester een scheet liet in de klas en iedereen dubbel lag. Of dat hij bij gym eindelijk over de bok sprong. Vol enthousiasme begint hij te vertellen. Zijn ogen groot, zijn handen druk gebarend… Maar jij kijkt nét even naar dat appje. Ping. En precies op dat moment zie je niet hoe zijn gezichtje langzaam inzakt. Hoe de woorden stokkerig uit zijn mond komen, alsof hij niet zeker weet of het nog zin heeft om door te praten.
En begrijp me niet verkeerd hoor: ik ben er zelf ook mee opgegroeid. Van die eerste Nokia waarop je alleen Snake kon spelen tot de Blackberry waar je urenlang op kon pingen. Handig, absoluut, en het heeft ons ook heel veel gebracht, maar ergens onderweg is het volledig uit de hand gelopen. Het is alsof de telefoon van hulpje in huis is veranderd in een tirannieke huisbaas die voortdurend huur eist: onze aandacht. En we blijven maar betalen. Er lijkt geen stop meer op te zitten. Het voelt als een grote, collectieve verslaving en ik merk dat ik er zelf ook niet altijd aan ontkom.
Daarom heb ik mijzelf iets voorgenomen: zodra ik met de kinderen ben wil ik mijn telefoon niet in de buurt hebben. Én geen telefoon aan tafel. Punt. Ik wil de ogen van mijn kinderen zien, hun gebrabbel horen en genieten van die glunderende koppies. Want wat ik níet wil zien, is dat ze opgroeien met het idee dat het normaal is om met één hand te eten en met de andere te scrollen.
Want kom op, hoe ongeïnteresseerd komt dat over? Alsof degene tegenover je eigenlijk niet boeiend genoeg is en TikTok, NU.nl of die ene appgroep véél belangrijker. Je zegt hiermee eigenlijk: “Jij krijgt mijn halve aandacht, want mijn scherm verdient de andere helft.” Niemand wil het gevoel hebben dat je op de reservebank zit voor iemands aandacht, toch? Precies – en kinderen al helemaal niet!
Hoogleraar klinische neuropsychologie Erik Scherder legde dit onlangs nog haarfijn uit: kinderen die steeds half worden aangekeken, krijgen het gevoel dat ze niet belangrijk genoeg zijn. Dat tast zelfs hun empathische ontwikkeling aan. Simpelweg omdat je met je telefoongebruik een gigantisch signaal afgeeft.
Telefoons aan tafel zijn sowieso ronduit asociaal, waar en met wie je ook bent. Met je blik op een scherm trek je een soort muur op. Probeer maar eens een serieus verhaal te vertellen terwijl iemand naast je met z’n duim door Instagram scrolt. Je voelt je meteen afgeserveerd. Alsof je woorden nauwelijks de moeite waard zijn.
En het is niet alleen maar een gevoel. Erik Scherder zegt hierover dat telkens je telefoon checken funest is voor je aandacht. Je brein moet steeds schakelen en dát kost energie. Je mist de verdieping in gesprekken, je onthoudt minder en – nu komt het – je maakt minder écht contact. Scherder legt uit dat ons brein juist floreert bij aandacht en verbinding. Dat knuffelmoment met je kind, dat goede gesprek aan tafel: dát geeft je hersenen een boost. Niet dat eeuwige swipen.
Mijn wederhelft ziet het probleem nog niet zo. “Ik hoor je wel hoor”, zegt hij dan, terwijl hij driftig door zijn TikTok-tijdlijn jaagt. Nou, nee. Multitasken is een mythe, Zodra jij naar dat scherm kijkt, ben je weg uit het hier en nu. En dat voelt niet alleen ongezellig, maar ronduit respectloos.
Dus ja, ik bots wel eens met mensen en hun telefoongebruik. Hier in huis, maar ook buitenshuis. Ik erger me kapot, spreek het uit, leg mijn eigen telefoon demonstratief weg. En weet je wat het mooie is? Zodra ik écht zonder telefoon met de kinderen praat en speel, zie ik ze letterlijk opbloeien. Hun gebrabbel wordt luider en langer, hun ogen groter, hun stemmetjes enthousiaster. Alsof ze feilloos aanvoelen: mama is nu helemaal van ons. Dus, leg dat ding alsjeblieft neer. Kijk elkaar aan. Het mooiste beeld zit niet in je hand, maar recht tegenover je.
De ultieme huishoudtip, beste nesteldrangaankoop en waarom ze precies een jaar na de geboorte van haar dochter werd verrast met een babyshower? Je leest het hier in de columns van Melanie.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
De band tussen ouder en kind verandert door de jaren heen. Waar ze vroeger afhankelijk was van jouw zorg en advies, staan ze nu op eigen benen, maar dat betekent niet dat jouw volwassen kinderen geen behoefte meer hebben aan erkenning of verbinding.
In 'Tussen wel en wee' komt een moeder aan het woord die vertelt over hoe haar bevalling verliep. Dit keer bevallingsverhaal Laurien.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Dit keer Kiki, die geld uitgeeft wat ze niet heeft, zonder dat haar man het weet.
Mieke van Dam (31) zit bepaald niet stil. Tussen de luiers, speeltuinbezoekjes en nachtelijke knuffels door creëerde ze Eau de Mique: een wasparfummerk dat draait om herinneringen, rust en een vleugje luxe in de chaos van het moederschap. Wij spraken Mieke erover.
Denk je dat knuffels alleen voor kinderen zijn? Think again. Steeds meer volwassenen geven toe: ze slapen met een knuffel. En dat is niets om je voor te schamen. Sterker nog, het is goed voor je nachtrust en je mentale gezondheid.
Ze mag dan al jaren onder de Californische zon wonen, maar Yolanthe Cabau (40) blijft in hart en ziel dat meisje van vroeger van het warme, drukke gezin in Nederland. Familie is alles voor haar, en dat mist ze soms nu ze alleen met haar zoontje Xess Xava (10) woont.
