Beeld: Paulien van Beusekom
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (12 en 9) uit een vorige relatie en dochter Sophia (1) met haar vriend Nils. Ze is in verwachting van haar vierde kindje. Volg haar op Instagram.
Inmiddels is de 38ste week van de zwangerschap ingegaan. Het is mijn derde verlofweek en het huis is op orde, zowel Miles als Sophia zijn van kamer geruild en alles staat klaar voor de nieuwe baby. De kleertjes zijn eindelijk gewassen en hangen in de kast, de co-sleeper staat klaar en zelfs mijn vluchttas (al is het een wasmandje) is ingepakt en wel. De mevrouw die mij van de week naïef en dom noemde naar aanleiding van mijn column op Facebook (over het ontbreken van de nesteldrang) kan dus rustig ademhalen. Geen stress, alles is onder controle.
Over Facebookreacties gesproken. De afgelopen week werden er wat eerdere columns van mij herhaald. O.a. de column over tradwives. En oei, wat kunnen mensen daarin hard en gemeen zijn tegen elkaar! Er werd zelfs door ene Rob gezegd dat ik niet door mijn scheiding had hoeven gaan als ik een ‘gewone vrouw’ was geweest. Wat is dan een gewone vrouw, vroegen mensen zich af? Het antwoord: ‘Zij geeft duidelijk af op de traditionele (gewone) vrouw en zij vindt zichzelf beter. Het is haar keus om anders te zijn.’ Aha, dus wanneer je als vrouw werkt en het belangrijk vind om niet afhankelijk te zijn van je partner (want dat was de strekking van de column), ben je geen ‘gewone vrouw’? Check. Ik voel me acuut een héél ongewone vrouw.
Een greep uit verdere, bijzondere reacties over zelfstandige, werkende vrouwen:
Kijk, dat ik het persoonlijk verstandiger vind om (parttime) te werken is volgens mij duidelijk en daarnaast werk ik heel graag. Kan dat niet ook gewoon? Dat je als vrouw graag werkt omdat je dat leuk en fijn vindt? Het verbreedt mijn leven in meerdere opzichten en het maakt dat ik me compleet voel. Dat doe ik niet voor een baas, maar voor mezelf en zo zullen er vast meer vrouwen zijn. Ik werk niet voor die extra vakantie, grotere auto of het grotere huis, maar voor mijn zelfontplooiing, gezelligheid met collega’s, een stukje identiteit en het hebben van mijn eigen verhaal.
Mijn kinderen worden vanaf baby af aan opgevangen door mijn familie. Tegenwoordig kunnen Nils en ik onze roosters op elkaar afstemmen en voor die paar uren in de week dat dat niet lukt zijn ze bij mijn ouders. Superluxe en een enorm bevoorrechte positie, dat begrijp ik maar al te goed. Opvang is hartstikke duur en voor veel ouders écht niet de eerste keuze, maar niet iedereen heeft een groot netwerk om de zorg voor de kinderen over te nemen. Daarom snap ik thuisblijfmoeders ook heel goed. Want als je het gevoel hebt dat werk jou niets meer brengt dan stress en onrust en je kunt – met goede afspraken met je partner – thuis zijn voor je kinderen, waarom niet?
Maar wanneer je je werk nou eenmaal fijn vindt, mag je je kinderen dan niet naar de opvang brengen? Of als je als alleenstaande moeder of weduwe wel móet werken om de eindjes aan elkaar te knopen? Ben je dan dus geen ‘gewone vrouw’?
Daarnaast: dat kinderen naar de opvang gaan komt toch niet alleen door het werk van de vrouw, maar evengoed door het werk van de partner? Stóp met vrouwen een schuldgevoel aan te praten vanwege de opvang, dat ligt níet alleen bij moeders. Werken is vaak een keuze van beide ouders, ongeacht of dat het financieel moet of niet. Soms is werken en gebruik maken van de opvang dus niet eens een keuze en dan zijn bovenstaande opmerkingen richting vrouwen kwetsend, beledigend, ouderwets en denigrerend. We leven in 2024, niet in 1950 en al helemaal niet twintigduizend jaar geleden, Bep. Ga jij maar lekker in je hunebed zitten, terwijl je man jaagt op een visje. Succes. Dan heb je in ieder geval geen opvang nodig.
De stelling – en dit was ook een reactie onder mijn column – dat vrouwen door te werken verder van hun natuur afstaan dan ooit, vind ik onzin. Je kunt als vrouw prima werken én voor je gezin zorgen. Net zoals dat de man prima kan werken en voor zijn gezin kan zorgen. Gelijkheid is een groot goed en je bent allebei ouder van je kinderen. Punt. Mijn partner is gelukkig geen infantiele kleuter die door mij verzorgd moet worden. Dat heeft er niets mee te maken dat ik het huis niet op orde heb of geen vers gekookte maaltijd op tafel wil zetten, want dat gebeurt iedere avond. Het gaat erom dat we dat doen voor elkaar. Hij doet dat net zo goed voor mij. Ik heb straks drie zoons en één dochter en vind dit ook het goede voorbeeld om te geven voor hen. Ook zij zijn alle vier gelijk.
“Mijn partner is gelukkig geen infantiele kleuter die door mij verzorgd moet worden”
Dus beste Rob, Marleen en consorten, ik weet het niet hoor, maar als alle vrouwen thuis moeten blijven om voor de kinderen en hun man te zorgen, wie helpt er dan met het op de wereld zetten van jullie kinderen, als de verloskundige het huis niet meer uit komt? Wie begeleidt er bij de borstvoeding, als de lactatiedeskundige zich alleen druk mag maken om haar eigen borstvoeding? Wie maakt jouw kind beter, wanneer die vrouwelijke kinderarts alleen maar achter het aanrecht mag staan? Als de juf van jullie kinderen zich moet beperken tot het schoonmaken van haar huis? Als de kraamverzorgster alleen maar voor haar eigen baby’s mag zorgen? Of als de redactie van Kek Mama – waar jullie zo graag online je ongezouten mening geven – moet thuisblijven om zich te focussen op de maaltijden voor hun man?
Ik vind het fijn om mijn werk en de zorg voor mijn gezin te combineren en weet hier prima een balans in te vinden, niemand in huis komt iets te kort en het is geen gehaaste bende. Ik denk dat die balans heel belangrijk is om alle ballen in de lucht te houden. Werken moet energie en voldoening geven naast het drukke gezinsleven. Het bracht me wel bij de volgende vraag aan zowel mannen als vrouwen: zou jij nog werken als je partner genoeg zou verdienen, en het dus financieel niet nodig zou zijn?
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.